Tim Kamps - De verschrikkelijke jaren tachtig

Hé, een boek van Tim Kamps? De Tim Kamps van Rooyackers, Kamps en Kamps? Dat wil ik lezen, want die vond ik altijd heel leuk! Dus reserveerde ik het boek bij Bibliotheek Westland. Fijn dat dat kan!

Het verhaal

De jaren tachtig. De verteller woont in een woongroep, het restant van een communistische commune, samen met vier moeders, wat andere kinderen en goeroe Bert. De kinderen worden min of meer aan hun lot overgelaten terwijl de volwassenen veel met elkaar praten (het liefst naakt - 'Als je naakt bent, heb je geen schild,' zegt Bert), therapie doen, ruziemaken, en opnieuw met elkaar praten (weer naakt). Aan hun lerares op school hebben ze ook niets, want die gaat ook met Bert naar bed. De enige met wie de verteller enigszins kan opschieten, is Donnie.

Als de kinderbescherming dreigt in te grijpen en de volwassenen allemaal in paniek raken, vat de verteller het plan op om samen met Donnie weg te lopen. Naar België. Want daar is de mayo beter.

De schrijver

Tim Kamps (1977) was jarenlang deel van het cabarettrio Rooyackers, Kamps & Kamps. Met Arjen Lubach vormde hij het Monica da Silva Trio, en hij deed mee aan Wie is de Mol? en De Slimste Mens. Hij bedacht en regisseerde de serie Missie Aarde, met onder anderen Alex Klaasen en Leo Alkemade. Een groot deel van zijn jeugd bracht Tim door in de jaren tachtig. De verschrikkelijke jaren tachtig is zijn romandebuut.

(Bron: www.lebowskipublishers.nl)

Mening

In 88 korte hoofdstukken, met ook meestal korte zinnen, word je meegenomen door de jaren ‘80. Het schuurt en wringt. Het klopt niet wat er gebeurt, maar hoe erg is het dan wel?

Ik ben op zich wel fan van Tim (en Ward en Bor, van Rooyackers, Kamps en Kamps), maar vind dit boek meer van cabaret weg hebben dan van een serieuze roman. Ik hoorde het hem gewoon vertellen tijdens een voorstelling zeg maar. Zeker in het begin. En in het laatste hoofdstuk.

Je denkt dat je het verhaal begrijpt, tot het eind van hoofdstuk 87...

De herkenbare grote jaren tachtig gebeurtenissen vond ik leuk om weer voorbij te zien komen. Alhoewel leuk niet de juiste benaming is voor de kernramp bij Tsjernobil en de ramp met de Herald of Free Enterprise. Het WK van 88 was dan natuurlijk wel leuk. En het was bij alle drie: "Oh ja, dat weet ik nog!"

En persoonlijk vond ik de stukjes over de playbackshow met Bruce Springsteen vermakelijk. Ik zie het voor me. En altijd goed wanneer Bruce voorbij komt in een boek. (Ik schreef hier een hele tijd geleden eens een blogje over Clarence Clemons trouwens.)

Het is misschien omdat ik hiervoor het boek Grand Hotel Europa las, dat ik dit boek echt veel minder vond. Dat was gewoon een van de beste boeken die ik las. En dat was dit boek duidelijk niet. Toch heb ik het uitgelezen, dus ergens trok het wel. Misschien gewoon omdat ik me de geschetste situaties echt niet voor kan stellen.
Het boek leest overigens wel als een trein, in 1 dag uit, dat dan weer wel.