Vonne van der Meer - Vindeling

Boeken van Vonne van der Meer lees ik eigenlijk altijd met heel veel plezier. Ik ontdekte haar al op de middelbare school, waar ik een werkstuk maakte over het verhaal "Take me to the bullfight". Haar boeken lezen prettig, vind ik. Het meeste heb ik dus gelezen en ik was dan ook blij dat ik dit boek zag liggen in Bibliotheek Westland.

Het verhaal

Vonne van der Meers nieuwe roman Vindeling begint in Boedapest in 1956. Jutka Horvath vlucht tijdens de chaotische dagen van de Hongaarse opstand samen met haar moeder via Oostenrijk naar Amsterdam. Haar leven begint met verlies: van haar familie, haar taal, haar vader. Door de toevallige vondst – in haar nieuwe vaderland – van een handtas raakt Jutka in de ban van het vinden. Wat ze vindt brengt ze terug, maar zelf blijft ze zoek.

Jutka besluit een "vindeling" te worden en struint de straten af op zoek naar schatten die ze terug kan geven aan mensen die ze verloren zijn. Op deze manier ontmoet ze veel mensen, maar komt ze niet dichter bij zichzelf.

Foto: Annaleen Louwes

De schrijver

Vonne van der Meer (Eindhoven 1952) debuteerde in 1985 met de verhalenbundel Het limonadegevoel en andere verhalen. Vanaf dat moment publiceerde zij elke twee, drie jaar een nieuwe novelle, roman of verhalenbundel. Hoewel zij met romans als De reis naar het kind (1989) van meet af aan een vaste lezersschare aan zich wist te binden, werd zij in 1999 bekend bij een groter publiek met de roman-in-verhalen Eilandgasten. Veel van haar boeken zijn vertaald, o.a. in het Duits en Frans. Sinds 2014 geeft zij les aan de afdeling schrijven van de Brusselse film- en televisieacademie het Ritcs.

Mening

Wederom heb ik genoten van een boek van Vonne van der Meer. Wat schrijft zij toch mooi. Je leest over het leven van Jutka, die als jong meisje naar Nederland komt vanuit Hongarije. Haar leven is niet makkelijk, door het gemis van haar vader, de afwezigheid van haar moeder en de zoektocht naar zichzelf. Binnen dit verhaal, maak je kennis met veel andere personages die ook hun verhaal vertellen aan de hand van de gevonden voorwerpen die Jutka komt terugbrengen.

Speciaal is het dankwoord van de schrijfster, dat vooraan in het boek staat. Het heet ook 'Dankwoord vooraf', en gaat over waar ze de inspiratie voor dit boek vandaan haalde.

Wat ik zelf heel leuk vond aan het boek, is dat een van mijn lievelingsboekjes als kind er uitgebreid in terug komt: Wim is weg! Een Gouden Boekje dat nog niet zo lang geleden gelukkig weer opnieuw is uitgegeven, waardoor ik het inmiddels weer bezit. Regelmatig lees ik het opnieuw, en het blijft leuk.

Tijdens mijn opleiding, Boekhandel en Uitgeverij, ben ik ooit eens een paar dagen in Boedapest geweest vanwege een symposium. De sfeer van de stad kan ik me nog herinneren, en dat geeft het boek ook een extra laagje. Al is dat niet onmisbaar tijdens het lezen van dit boek.

Kortom, ik vind het boek een aanrader! Het leest makkelijk, de personages zijn goed uitgewerkt, de hoofdstukjes kort en duidelijk. Prima boek.

Boek gewonnen bij The Read Shop Naaldwijk!

Regelmatig wordt er via Facebook een boek weggegeven door The Read Shop in Naaldwijk. Boekenfan als ik ben, reageer ik vaak op deze posts met verlotingen. Kennelijk leek dit boek me heel erg leuk, want ik kreeg al als reactie dat ik alweer meedeed voor dit boek. Ylona houdt het allemaal goed bij dus. Iedere keer ben ik oprecht blij voor de mensen die het boek van die keer winnen. En nu was ik zelf een keer de gelukkige! Hoera!
Dus... binnenkort... een verslag van het boek Wolkenjager van Marcel Vaarmeijer! Ik ben benieuwd.
Dankjewel Read Shop voor deze leuke prijs!

Daphne Deckers - Dubbel zes

Ik heb best wel wat boeken van Daphne Deckers gelezen, meestal haar gebundelde columns. Maar haar eerste roman, Alles is zoals het zou moeten zijn, vond ik lang geleden erg grappig. Waarom kan ik me niet eens meer zo herinneren, maar dat ik 'm goed vond wel. Vol verwachting begon ik dus aan dit boek. Het is nu een Toptitel bij Bibliotheek Westland, dus het was even doorlezen, want het is een hele pil.

Het verhaal

Annabel Brinkmeester presteert het om op één dag alles kwijt te raken wat haar dierbaar is: de nalatenschap van haar ouders, haar relatie, zelfs haar geliefde huis aan de Orthoskade 66. Zonder de financiële hangmat waar ze jaren in heeft gelegen, moet Annabel nu écht de mouwen opstropen en een nieuwe toekomst voor zichzelf bewerkstelligen. Ze probeert op eigen benen te staan, en dat lukt met vallen en opstaan. Helemaal weg van het jet-set leven dat ze leidde komt ze steeds maar niet, ook al doet ze haar best. De mannen in haar leven spelen een belangrijke en bepalende rol, ieder op zijn eigen manier.

Al snel raakt ze verstrikt in twee mannen én in twee identiteiten, en stapelen de problemen zich in een razend tempo op.

De schrijver

Daphne Deckers kennen we natuurlijk allemaal als voormalig fotomodel, presentatrice en vrouw van. Maar Daphne Deckers verkocht inmiddels ruim 1,3 miljoen boeken. De geboorte van een moeder is nog steeds een bestseller en haar romandebuut Alles is zoals het zou moeten zijn wordt verfilmd. Daarnaast is Daphne al jaren een van de meest gelezen columnisten van Nederland. Dubbel zes, haar tweede roman, is Daphne op haar best: grappig, herkenbaar, scherp en ontroerend!

Mening

Tja, wat zal ik eens zeggen...het leest heerlijk weg, je krijgt enorme sympathie voor de echte Jan Roet, leeft mee met de neppe Jan Roet (Annabel Brinkmeester) en kan je eigenlijk niet voorstellen dat het allemaal zo makkelijk zou gaan om bij een wereldster in de buurt te kunnen komen.

Maar echt een verhaal om te onthouden vond ik dit niet. Het is leuk voor een paar uur (oké, best veel uurtjes) leesplezier, maar het blijft niet echt hangen.

De titel wordt duidelijk verklaard, het zijn de verjaardagen van de ouders van Annabel die op haar 18e verjaardag om het leven kwamen. Haar ouders, en vooral het ontbreken er van, spelen een belangrijke rol in het hele boek. Begrijpelijk ook wel, want het had nogal een impact. Dat is mooi aan het boek, hoe Annabel leert van iedereen, ook van de les die haar ouders haar onbewust meegaven toen ze haar voor het laatst zagen. Eigenlijk komt de titel vaak terug, want het huisnummer van Annabel is ook 66, en de dierenarspraktijk heeft ook 66 in zijn naam, Roet66.

Wat prettig is aan het boek is wel dat Annabel, met veel uiterlijk vertoon en een materialistisch persoon, erg aan het denken wordt gezet door alles wat ze mee maakt. En ze hervindt zichzelf weer, wat voor een happy end zorgt. (Heb ik nou te veel gezegd?)

En "for the record": ik vind Pleuntje is een prima naam ook na de onderbouw van de lagere school. Maar misschien ben ik bevooroordeeld.

Eke Mannink - Zo stroom ik van je over

Jullie weten het vast (wel/nog), ik maakte afgelopen jaar deel uit van de winnende leesclub, Perron 9, van de NS Publieksprijs. Een van mijn mede leesclubleden, Jannelies, stemde op het boek Zo stroom ik van je over van Eke Mannink. Nog nooit had ik er van gehoord. Maar omdat Jannelies op dat boek stemde, wilde ik het ook lezen. Maanden stond ik op de wachtlijst bij de bieb met mijn reservering voor dit boek. En nu heb ik het eindelijk gelezen.

Verhaal

Als kind krijgt Eva te horen dat ze is afgestaan door haar natuurlijke moeder. Wanneer ze die moeder dan uiteindelijk ontmoet, blijkt Eva niet in haar leven te passen. Haar moeder heeft al een gezin en een van de kinderen draagt zelfs Eva's naam. Maar zij is de eerste Eva.

De zoektocht naar haar afkomst leidt tevens tot een zoektocht naar identiteit. Naar fundamenten. Naar pijlers. Hoe vind je die? Wie of wat zijn dat dan? Je geliefden? Je innerlijke waarden en overtuigingen? Je onbekende vader, die niet weet dat hij je vader is?

 Wie ben ik echt? Wij, moderne westerlingen, hebben de tijd om hierover na te denken. In luxe.

Op een dag besloot ik me Eva te noemen omdat ik nooit een Evelien ben geweest, al heette ik officieel zo. Mijn adoptieouders hadden beslist dat ze geen Eva wilden adopteren, maar een Evelien. 'We zijn niet Bijbels en vonden het geen mooie naam,' zei ma daar een keer over. Dat zei ze pas na lang aandringen. Toen ik al over de dertig was.

Tot mijn zeventiende heb ik niet geweten dat ik eigenlijk een Eva was. Ik ontdekte het in de papieren, die pa en ma verborgen hielden. Tijdens een nachtelijke expeditie op zoek naar informatie. Tien jaar later bevestigde mijn natuurlijke moeder het me. 'Ik heb je Eva genoemd.' Ze zei het tussen neus en lippen. Gek, maar ik heb onbewust altijd gevoeld dat ik géén Evelien was. Je leert als kind dat je je moet voorstellen aan nieuwe mensen. Een hand geven, de persoon aankijken, 'Hallo, ik ben Evelien' zeggen. Er zat een discrepantie tussen, tussen mijn 'ik' en dat 'Evelien'. Het klopte niet, al heb ik duizend keer gezegd dat ik het was.

Schrijver

Foto: Mila Mannink

Eke Mannink (1968) is schrijver, dichter, radiomaker en columnist. Ze publiceerde vijf dichtbundels. Onder meer Ik schrijf je bij me (2012), Vondeling (2015) en Min (2016). Haar debuutroman, Zo stroom ik van je over, verscheen in 2018. Op dit moment werkt ze aan een boek in opdracht van een Joods echtpaar, over de invloed van de Tweede Wereldoorlog op hun dagelijks leven.

Mening

Wat voor invloed heeft het feit dat je geadopteerd bent op je leven? Veel blijkt. In het boek maak je mee hoe de hoofdpersoon, Eva, gebukt gaat onder haar adoptie. Er klopt zo veel niet, met als grootste ding haar naam. Ze wordt Evelien genoemd, maar voelt zich geen Evelien. In het boek draait het dan ook om het terug krijgen van haar oorspronkelijke naam: Eva. De naam die haar biologische moeder haar heeft gegeven. Daarnaast zijn we ook getuige van haar zoektocht naar haar moeder en onbedoeld ook naar de zoektocht naar haar vader. En lezen we hoe de ontmoetingen gaan.

Ik heb me zelf nooit verdiept in adopties, afgezien van het kijken naar Spoorloos, dus voor mij was het wel een intrigerend boek. Zo voelt het dus.

Ik zou het nooit zelf gepakt hebben, maar ben blij dat ik het heb gelezen.

Isabel Ashdown - Kleine Leugens

Nadat ik het boek Kleine zus een tijd geleden had gelezen, heb ik deze schrijver meteen op mijn "hou de boeken van deze schrijver in de gaten"-lijstje gezet. Toen ik zag dat Isabel Ashdown een nieuw boek had geschreven, heb ik dat meteen gereserveerd in de bieb. Het was vrij snel binnen, maar, zoals altijd, ik had nog een klein stapeltje boeken liggen die ik eerst wilde lezen. Keuzes, keuzes, keuzes...  Gelukkig heb ik het boek nu lekker gelezen. En dit is wat ik er van vond.

Het verhaal

Achttien jaar geleden zei Martha haar beste vriendin Juliet Sherman gedag op een donker weggetje langs een rivier in de Londense nacht. De volgende morgen werd Juliets fiets gevonden aan de waterkant. Juliet zelf was spoorloos verdwenen.

Bijna twee decennia later is Martha een bekende tv-persoonlijkheid en bereidt ze zich voor op het presenteren van een nieuw opsporingsprogramma. Haar eerste zaak is die van Juliet. Na al die jaren moet Martha contact zoeken met haar oude vrienden om te ontdekken wat er precies gebeurde in de laatste momenten van Juliets leven. Maar ook de allerbeste vrienden hebben geheimen voor elkaar.

De schrijver

Isabel Ashdown is geboren in Londen en groeide op aan de zuidkust van Engeland. Met haar debuut won ze de Mail on Sunday-schrijfwedstrijd. Het werd meerdere malen bekroond als het beste boek van het jaar. Kleine zus betekende haar internationale doorbraak. Nu is Ashdown fulltime schrijfster en werkt ze op een lokale basisschool als vrijwilligster. Ze woont in Sussex met haar man en twee kinderen.

Mening

Dit boek is een psychologische thriller over vriendschap, duistere geheimen en verraad. Ik ben echt dol op psychologische thrillers, dus dit moest goed komen. Ik moest echter wel een beetje in het verhaal komen, maar dat kan ook aan de situatie hebben gelegen (er was nogal wat aan de hand in de week dat ik dit boek las...). Ik vond dan ook dat Kleine zus, haar eerder gelezen boek, meer vaart had. Maar toen ik eenmaal in dit boek zat, las het wel weer als een trein.

Het verhaal wordt verteld vanuit verschillende personages, die allemaal goed uit de verf komen. Je hebt Casey, waarvan je eigenlijk meteen door hebt dat er iets niet helemaal klopt met haar. Daarnaast vertelt Martha haar verhaal. Je leest hoe graag ze wil weten hoe het met Juliet is afgelopen. En wie is Katherine, die ook ineens aan het woord komt? Langzaam aan wordt duidelijk hoe de vork in de steel zit. Sommige dingen vermoedde ik al, maar door de plot-twists zag ik het einde toch niet aankomen.
Goed geschreven boek!
Deze schrijfster blijft zeker op mijn lijstje staan van schrijvers die ik wil blijven volgen!

Nicolien Mizee - Moord op de moestuin

Normaal gesproken wacht ik altijd met het lezen van boeken van de maand van DWDD. Het is altijd zo’n hype, iedereen moet dat boek lezen... ik lees liever wat ik zelf leuk vind en kies daarop ook mijn boeken uit. Maar dit keer was ik eigenlijk wel nieuwsgierig. Het zag er leuk uit zo op tv en het klonk ook erg grappig. Dus zodra het binnen kwam bij de bieb heb ik er eentje meegenomen naar huis om te lezen.

Het verhaal

Thijs en Judith zijn amper getrouwd wanneer Thijs een hartaanval krijgt. Op de dag dat hij thuiskomt uit het ziekenhuis slaan de buren aan het verbouwen. Schoonzus Cora en zwager Ab besluiten dat een pan soep niet afdoende is: er dient stevig uitgerust te worden. Daartoe wordt een boswachterswoning gehuurd op een landgoed, voor de hele zomer maar liefst, met zijn vieren. Echter: nergens op aarde is het écht rustig, en eenmaal op het landgoed aangekomen blijkt daar een verbeten strijd gaande, ogenschijnlijk over een boom. Een strijd die op bloedstollende en evenzeer dolkomische wijze uit de hand loopt.

De schrijver

Foto: Roger Cremers

Nicolien Mizee (Haarlem, 1965) debuteerde in 2000 met Voor God en de Sociale Dienst. Haar tweede roman Toen kwam moeder met een mes werd in 2004 genomineerd voor de Libris Literatuur Prijs. In 2006 verscheen En knielde voor hem neer.

Voor NRC Handelsblad schreef ze de veelgelezen column ‘Schrijfles’ over haar ervaringen als lerares proza schrijven.

De verzamelde columns verschenen in 2009 onder de titel Schrijfles. In 2015 verscheen De halfbroer, dat werd genomineerd voor de Opzij Literatuurprijs 2016 en in 2019 verschijnt haar nieuwe roman Moord op de moestuin tegelijkertijd met een nieuwe uitgave van haar succesvolle debuutroman Voor God en de Sociale Dienst.

Mening

Wat een leuk boek is dit! Een echte whodunnit en dat keer twee. In het begin is het verhaal een beetje doorsnee, maar eenmaal op het landgoed aangekomen wordt het steeds leuker. De personages zijn grappig en luchtig. Je maakt kennis met de mede-moestuin-huurders die allemaal van elkaar verschillen en een gezamenlijk doel hebben: de moestuintjes redden! De saffraanpeerboom neemt een centrale plaats in in de moestuin en ook hierop heeft de titel betrekking. Terwijl je de moord(en?) probeert op te lossen krijg je en passant ook nog heuse moestuintips cadeau. Waarvan ik niet heb gecheckt of ze kloppen, maar het klonk allemaal best aannemelijk.

Leuk is de plattegrond die verwerkt is in de binnenkant van de boekflap. Ik had 'm eerst helemaal gemist, maar het voegt echt wat toe.

Het boek is met vaart geschreven, niet zwaar, serieus als het nodig is, maar vooral luchtig. Een heerlijk boek om te lezen. Ik had er meteen een kreet bij in mijn hoofd: Who killed Kenny?
Echt een aanrader om lekker in de (moes)tuin te gaan lezen binnenkort.

Vijfde NS Publieksprijs aankoop!

Wat geniet ik toch met volle teugen van de prijs die we met onze leesclub Perron 9 wonnen voor het stemmen werven voor de NS Publieksprijs. Het is nog steeds iedere maand een feestje om een boek uit te mogen zoeken. Voor april had ik eigenlijk een ander boek in gedachten, maar de verschijningsdatum daarvan is verschoven naar mei. Dus dat wordt waarschijnlijk de aankoop van volgende maand. Welk boek dat is, houd ik nog even geheim.

Gisteren was het dus weer tijd om naar Boekhandel De Kler in Zoetermeer af te reizen voor een nieuw boek.
Deze maand was de keuze eigenlijk al weer snel gemaakt. Nadat ik vorig jaar al Wees onzichtbaar had gelezen en kort geleden het essay Mijn moeders strijd, wil ik ook heel graag het eerste boek van Murat Isik lezen. En dat is kort geleden opnieuw uitgegeven. Mooi gebonden en heel fijn geprijsd ook nog eens! Dus, mijn aankoop van april, mijn vijfde aankoop van het prijzengeld van de NS Publieksprijs is geworden: Verloren grond van Murat Isik.

En omdat ik nog een stapeltje andere boeken heb liggen die ik ook wil lezen, denk ik dat het even duurt voor ik aan dit boek toe kom. Maar dat is op zich fijn, want het duurt ook nog 2 jaar (meen ik dat hij zei tijdens de brunch) voor zijn nieuwe boek gaat verschijnen. Dan kan ik dus mooi in die wachttijd dit boek een keer gaan lezen. Ik laat jullie natuurlijk weer weten wat ik er van vind!

Murat Isik - Mijn moeders strijd

Dit jaar schreef Murat Isik het essay voor de Boekenweek. Nog niet eerder las ik liever het essay dan het geschenk, maar dit jaar wel. Het geschenkboekje van Jan Siebelink zal ik echt wel uit lezen, maar zelfs die 96 pagina’s duren lang om gelezen te worden. Het essay van Isik heb ik echter binnen een paar uurtjes gelezen. Wat schrijft die man fijn!

Het verhaal

In Mijn moeders strijd beschrijft Murat Isik de onvermoede emancipatiestrijd van zijn moeder Aynur, die geboren wordt in een conservatief dorp in OostTurkije en opgroeit in de kuststad Izmir. Ze verzet zich tegen haar achtergestelde positie als vrouw en probeert de regie over haar leven in eigen hand te nemen. Hoe moeilijk dat is, blijkt wanneer haar broer haar eerst zonder overleg tewerkstelt als huishoudelijke hulp en haar daarna tegen haar wil probeert uit te huwelijken. Aynur komt in opstand en trouwt een man met wie ze wél een toekomst voor zich ziet, maar het wordt een moeizaam huwelijk.

Begin jaren tachtig komt ze met haar gezin terecht in de Amsterdamse Bijlmer, waar ze sociaal geïsoleerd raakt. Tegen de verwachtingen in besluit Aynur zich te emanciperen, waardoor ze zich van de vrouwen in haar omgeving onder - scheidt. Waarom deed ze dat en welke obstakels moest ze daarbij overwinnen?

Het schrijven van het Boekenweekessay loopt voor Isik uit op een onverwacht zelfonderzoek wanneer hij zijn relatie met zijn moeder kritisch bevraagt, en leidt zo tot verrassende inzichten.

De schrijver

Murat Işık (İzmir, 11 september 1977) is een Nederlandse schrijver en jurist van Zaza-Turkse afkomst. Işık studeerde rechtsgeleerdheid aan de Universiteit van Amsterdam en San Francisco State University. Zijn eerste prijs kwam voor zijn korte verhaal 'De purperen citroen' tijdens de juni Kunstmaand van 2007. Dit verhaal is door regisseur Thomas Bijsterbosch vertaald in een theaterstuk. In 2011 kreeg hij de El Hizjra Literatuurprijs voor het korte verhaal 'De laatste reis'.

In 2012 kwam zijn eerste roman Verloren Grond uit, waarvoor hij de Bronzen Uil Publieksprijs kreeg. Verloren Grond vertelt de familiegeschiedenis van zijn ouders in Oost-Turkije. In 2017 kwam zijn tweede roman uit: Wees Onzichtbaar. Dit verhaal speelt zich af in de Amsterdamse wijk Bijlmermeer, waar Işık is opgegroeid. Deze roman werd bekroond met de Nederlandse Boekhandelsprijs 2018, de Libris Literatuur Prijs 2018 en De Inktaap 2019. 

Mening

Nadat ik vorig jaar Wees onzichtbaar heb lezen, ben ik fan van deze schrijver. Wat een goed boek was dat zeg! Zijn eerste boek wil ik nog steeds lezen, maar er ligt nog zo’n berg boeken te wachten dat het er nu even niet van komt. Toen ik dit essay kocht in de Boekenweek had ik moeite met wachten om erin te beginnen. Ik wilde eigenlijk eerst het Boekenweekgeschenk van Jan Siebelink lezen. Na een paar dagen worstelen, ben ik daarmee nog steeds niet op de helft (en hoe dun is dat boekje nou helemaal). Vrijdagavond besloot ik om lekker in het essay te beginnen. Goede keus! Wat een fijn boekje is dit! Ik vind het een zeer waardevolle aanvulling op Wees onzichtbaar.  In dat boek had ik al bewondering voor het moederpersonage. En na het lezen van dit boekje heb ik helemaal bewondering voor haar. Dit keer is het verhaal niet geromantiseerd, maar een verwerking van interviews die Murat met zijn moeder had. Zo mooi om het verhaal van haar strijd te lezen. En ze is geslaagd! Met vlag en wimpel. Net als dit boekje.

Esther Verhoef - Façade

Zo, eindelijk tijd voor het verslag van de vierde NS Publieksprijs aankoop. Ik kan jullie al vast laten weten dat ik weer zeer heb genoten van mijn aankoop. Toen ik Esther zag, tijdens het Westlands Boekengala, was haar eerste vraag: "En? En? Wat vond je er van?!"  Leuk om te merken dat schrijvers dat dus echt graag horen van hun lezers.

Het Verhaal

Hij leek zo aardig.

Dat je hem ontmoette, was toeval.

Of niet?

Twee jaar na haar pijnlijke scheiding komt jonge moeder Iris van der Steen eindelijk aan vakantie toe. Een roadtrip dwars door snikheet Europa met oldtimer Toet, en stapels cassettebandjes uit haar jeugd, moet haar dichter bij zichzelf en bij haar reislustige moeder in Portugal brengen. Wanneer ze de knappe, charismatische sportinstructeur Mischa de Jong laat instappen lijkt de reis een romantische wending te nemen.

Maar Mischa is niet wie hij zegt te zijn.

(Meer kan ik eigenlijk niet zeggen zonder dingen te verraden...)

De schrijver

Esther Verhoef (1968) is een van de succesvolste en meest veelzijdige schrijvers van Nederland. Er zijn meer dan twee miljoen exemplaren van haar thrillers en roman verkocht, haar werk is in tal van landen verschenen en meermalen bekroond en genomineerd. Esther Verhoef won de NS Publieksprijs, de Gouden Strop, de Diamanten Kogel, de Hebban|Crimezone Award en tweemaal de Zilveren Vingerafdruk. Als auteur van de Maand van het Spannende Boek 2009 schreef zij het geschenkboekje Erken mij. Esther Verhoefs psychologische thrillers zijn zonder uitzondering bestsellers: van Rendez-vous, Close-up, Alles te verliezen en Déjà vu tot De kraamhulp. Naast haar psychologische solothrillers schrijft Esther Verhoef ook zeer succesvol psychologische actiethrillers onder het pseudoniem Escober, samen met Berry Verhoef. Deze samenwerking resulteerde in vijf thrillers: de Sil Maier-trilogie Onrust, Onder druk en Ongenade en de standalones Chaos en Overkill. In 2012 verscheen Esthers Verhoefs eerste roman, het deels autobiografische Tegenlicht, die direct binnenkwam op de nummer 1-positie van de bestsellerlijst. In 2017 verscheen de roman Nazomer. Zowel Verhoefs solowerk als de Escobers zijn vertaald. Diverse titels verschenen in de Verenigde Staten, Groot-Brittannië, Duitsland, Rusland, Frankrijk, Spanje, Hongarije, Denemarken en Zuid-Korea.

Omslag

Deze keer is er een speciale vermelding voor de omslag van het boek, want dat is bijzonder.. Het voelt echt geweldig, een beetje schurend. Esther Verhoef vertelde mij tijdens het Westlands Boekengala dat het de zandstructuur voorstelde die je aan de binnenkant van het omslag ziet. Daar vindt je een foto van Toet onderweg door zinderend Zuid-Europa. En de gladde streepjes zijn de zweetsporen vanwege de hitte en de spanning.

Mening

Oh, dit boek vond ik echt geweldig! Door de vele wendingen in het verhaal, de zogenaamde plot-twists, blijf je op het puntje van je stoel lezen... het was echt spannend!

Ik kan echt vrij weinig vertellen over het verhaal omdat ik bang ben dat ik anders dingen verklap. Het verhaal Iris wordt afgewisseld door gedachten van iemand. Maar wie?

Na het lezen van dit boek denk je wel drie keer na voor je iemand zo maar vertrouwt. Misschien zelfs wel vier keer...

Zoals alle boeken van Esther Verhoef is ook dit boek weer met veel vaart geschreven. Wegleggen is heel moeilijk, dus je hebt het zo uit. En dat is eigenlijk wel jammer bij zo’n goed boek. Wachten dus nu maar weer op de volgende.

 Zo bleek ook mijn vierde aankoop van het prijzengeld van de NS Publieksprijs weer meer dan de moeite waard te zijn. Tot nu toe nog geen enkele miskoop!

Brunchen met Siebelink en Isik

Gisteren was het de laatste dag van de Boekenweek. Niet alleen kocht ik leuke boeken (gewoon van mijn eigen geld deze keer, want de NS Publieksprijsaankoop van maart had ik natuurlijk al gedaan), ik bezocht ook het Westlands Boekengala én, als klap op de vuurpijl, mocht ik brunchen met Jan Siebelink en Murat Isik!

Murat Isik en Jan Siebelink op tournee (foto: NS)

Via de facebookgroep van de NS Publieksprijs, die gewoon openbaar is, mocht je een vraag stellen aan een van deze schrijvers (of aan allebei). En de leukste vragen mocht je in het echt komen stellen. Ik was hoogst verbaasd dat er maar zo weinig vragen waren gesteld, maar des te blijer dat ik er wél een had gesteld. Want nu mocht ik zondag naar Utrecht CS komen voor een brunch met de schrijvers. Hoera!

Zondagochtend was het dus vroeg op, en dat met de overgang van de winter- naar de zomertijd. Om 10 uur werd ik al verwacht op Utrecht CS waar we in Bistrot Centraal de brunch zouden nuttigen. Het was, niet geheel toevallig, ook de dag waarop je gratis met de trein kon reizen op vertoon van het Boekenweekgeschenk.
Om 10.02, precies volgens het NS-schema, arriveerde ik op Utrecht CS. Even zoeken waar ik moest zijn, maar dat kon bijna niet missen. Ik werd welkom geheten door de conductrice en de hoofdconducteur, want Jan en Murat gingen later die dag met de trein door Nederland op tournee.

Jan Siebelink vertelt.

Er waren 8 mensen uitgenodigd voor de brunch. En het leuke was dat ook een van mijn leesmaatjes van Perron 9 (weet je nog, van de NS Publieksprijs) daarbij zat. Het was erg leuk om haar ook weer te zien. Gezellig samen in het groen.
Ik zat aan tafel bij Jan Siebelink. De anderen zaten boordevol vragen voor hem (mijn vraag was voor Murat), dus ik heb lekker gegeten, geluisterd en natuurlijk ook meegepraat. Het was erg gezellig!
Siebelink vertelde onder andere dat hij meteen nadat hij was gevraagd, was begonnen met de opdracht. Dat een nieuw personage opvoeren hem 8 pagina's kostte en dat er daarom ook personages zijn gesneuveld: "Ik had maar 96 pagina's en wilde ook niet dat de bladspiegel veel te vol werd." En dat hij wel al zijn ideeën heeft bewaard in een doos, zoals hij altijd doet, omdat er misschien nog wel wat uit voort gaat komen.

Met Murat Isik

Op de valreep ben ik toch nog snel even van tafel gewisseld, want nu ik de kans had wilde ik natuurlijk wel mijn vraag stellen aan Murat Isik. Is er een playlist van Wees Onzichtbaar? Dat wilde ik al een tijdje weten. Ik ben ongeveer even oud als Murat en de muziek die in zijn boek voorkomt is dus heel herkenbaar. De Michael Jacksonkamer van de zus in het boek... was mijn kamer. En de liedjes van Richard Marx (Right here waiting for you) en Michael Bolton (How am I supposed to live without you) bijvoorbeeld kan ik moeiteloos meezingen.
Helaas... er is (nog) geen playlist. Maar Isik vond het wel een goed idee. Dus wie weet! En anders lees ik het boek gewoon nog een keer om er zelf een te maken. Het is zo goed dat dat geen straf is namelijk. Ook Murat Isik heeft door de gesprekken met zijn moeder nog veel materiaal over voor een eventueel nieuw boek. Maar eerst moet zijn boek waar hij nu mee bezig is nog af. Isik was vanwege het essay nog beperkter in de omvang van zijn boek, maar heeft nog zo veel meer gehoord van zijn moeder dat ook hij nog niet klaar is met schrijven hierover. Wie weet wat voor moois hier nog uit voortkomt!

Nog even snel alle meegebrachte boeken laten signeren (iedereen had wel een stapeltje bij zich) en toen moesten de heren verder met hun tournee. Met nog een aantal dames heb ik lekker nagepraat en ervaringen gedeeld. Want ja, we zaten niet aan dezelfde tafel... Dus ik vertelde even wat ik had gehoord van Jan Siebelink en kreeg een verslag van de brunch met Murat Isik.

Dankjewel CPNB, NS Publieksprijs en NS voor deze actie. Het was echt een super ochtend! Ik heb weer met volle teugen genoten. En wat was het een waardige afsluiting van een hele leuke Boekenweek!