Tim Kamps - De verschrikkelijke jaren tachtig

Hé, een boek van Tim Kamps? De Tim Kamps van Rooyackers, Kamps en Kamps? Dat wil ik lezen, want die vond ik altijd heel leuk! Dus reserveerde ik het boek bij Bibliotheek Westland. Fijn dat dat kan!

Het verhaal

De jaren tachtig. De verteller woont in een woongroep, het restant van een communistische commune, samen met vier moeders, wat andere kinderen en goeroe Bert. De kinderen worden min of meer aan hun lot overgelaten terwijl de volwassenen veel met elkaar praten (het liefst naakt - 'Als je naakt bent, heb je geen schild,' zegt Bert), therapie doen, ruziemaken, en opnieuw met elkaar praten (weer naakt). Aan hun lerares op school hebben ze ook niets, want die gaat ook met Bert naar bed. De enige met wie de verteller enigszins kan opschieten, is Donnie.

Als de kinderbescherming dreigt in te grijpen en de volwassenen allemaal in paniek raken, vat de verteller het plan op om samen met Donnie weg te lopen. Naar België. Want daar is de mayo beter.

De schrijver

Tim Kamps (1977) was jarenlang deel van het cabarettrio Rooyackers, Kamps & Kamps. Met Arjen Lubach vormde hij het Monica da Silva Trio, en hij deed mee aan Wie is de Mol? en De Slimste Mens. Hij bedacht en regisseerde de serie Missie Aarde, met onder anderen Alex Klaasen en Leo Alkemade. Een groot deel van zijn jeugd bracht Tim door in de jaren tachtig. De verschrikkelijke jaren tachtig is zijn romandebuut.

(Bron: www.lebowskipublishers.nl)

Mening

In 88 korte hoofdstukken, met ook meestal korte zinnen, word je meegenomen door de jaren ‘80. Het schuurt en wringt. Het klopt niet wat er gebeurt, maar hoe erg is het dan wel?

Ik ben op zich wel fan van Tim (en Ward en Bor, van Rooyackers, Kamps en Kamps), maar vind dit boek meer van cabaret weg hebben dan van een serieuze roman. Ik hoorde het hem gewoon vertellen tijdens een voorstelling zeg maar. Zeker in het begin. En in het laatste hoofdstuk.

Je denkt dat je het verhaal begrijpt, tot het eind van hoofdstuk 87...

De herkenbare grote jaren tachtig gebeurtenissen vond ik leuk om weer voorbij te zien komen. Alhoewel leuk niet de juiste benaming is voor de kernramp bij Tsjernobil en de ramp met de Herald of Free Enterprise. Het WK van 88 was dan natuurlijk wel leuk. En het was bij alle drie: "Oh ja, dat weet ik nog!"

En persoonlijk vond ik de stukjes over de playbackshow met Bruce Springsteen vermakelijk. Ik zie het voor me. En altijd goed wanneer Bruce voorbij komt in een boek. (Ik schreef hier een hele tijd geleden eens een blogje over Clarence Clemons trouwens.)

Het is misschien omdat ik hiervoor het boek Grand Hotel Europa las, dat ik dit boek echt veel minder vond. Dat was gewoon een van de beste boeken die ik las. En dat was dit boek duidelijk niet. Toch heb ik het uitgelezen, dus ergens trok het wel. Misschien gewoon omdat ik me de geschetste situaties echt niet voor kan stellen.
Het boek leest overigens wel als een trein, in 1 dag uit, dat dan weer wel.

Derde NS Publieksprijs aankoop!

Wat is het toch een feestje om iedere maand een boek te mogen kopen! Normaal gesproken koop ik alleen boeken in de Boekenweek, aan het begin van de grote vakantie en in de Kinderboekenweek. Ik heb namelijk al zo veel boeken in huis, en werk in de bibliotheek (Bibliotheek Westland, vestiging Naaldwijk) waar ik alle boeken kan lenen die ik wil lezen. Daarom mag ik verder geen boeken kopen van mezelf. Tot nu dus! Hoera! Ik wil dit jaar weer meedoen als leesclublid om stemmen te werven :-) Ik ga me ook gewoon weer opgeven hoor, niet geschoten is altijd mis natuurlijk. Dat dacht ik de afgelopen 15 jaar ook. En je ziet, de aanhouder wint en mag lekker boeken lezen.

Maar goed, ik ging vorige week weer op weg naar Boekhandel De Kler in Zoetermeer, waar ik mijn gewonnen boekenbon steeds een beetje inlever als ik een nieuw boek ga halen.
Deze maand twijfelde ik een beetje. Tussen de nieuwe van Marion Pauw (De experimenten) en de nieuwe van Simone van der Vlugt (Wij zijn de Bickers!). Gelukkig waren beide boeken op voorraad, dus kon ik een gedegen keuze maken. De achterflappen werden gelezen, voorkanten bekeken en er werd een rondje gewandeld als bedenktijd.

Eigenlijk was ik er vrij snel uit.... Het werd het boek De experimenten van Marion Pauw! Hoera! Nu snel mijn andere boek uit lezen en dan snel in dit boek beginnen.

Ilja Leonard Pfeijffer - Grand Hotel Europa

Tweede aankoop NS Publieksprijs!

Dit boek is de tweede aankoop die ik deed van mijn enorme boekenbon die ik kreeg als lid van Leesclub Perron 9 voor de NS Publieksprijs. En wat een goede aankoop bleek ook dit boek weer te zijn!

Het verhaal

De schrijver neemt zijn intrek in het illustere maar in verval geraakte Grand Hotel Europa om te overdenken waar het is misgegaan met Clio, op wie hij in Genua verliefd is geworden en met wie hij in Venetië is gaan wonen. Hij reconstrueert het meeslepende verhaal van liefde in tijden van massatoerisme, van hun reizen naar Malta, Palmaria, Portovenere en de Cinque Terre en hun spannende zoektocht naar het laatste schilderij van Caravaggio. Intussen vat hij een fascinatie op voor de mysteries van Grand Hotel Europa en raakt hij steeds meer betrokken bij het wedervaren van de memorabele personages die het bevolken en die uit een eleganter tijdperk lijken te stammen, terwijl de globalisering ook op die schijnbaar in de tijd gestolde plek om zich heen begint te grijpen.

Grand Hotel Europa is de grote roman van Ilja Leonard Pfeijffer over het oude continent, waar zoveel verleden is dat er voor toekomst geen plek meer is en waar het meest reële toekomstperspectief geboden wordt door de exploitatie van dat verleden in de vorm van toerisme. Het is een theatraal en lyrisch boek over de Europese identiteit, nostalgie en het einde van een tijdperk. Het is, hoe verontrustend het ook zijn mag, zijn beste boek tot nu toe. (Zegt de achterflap.)

De schrijver

Foto door Stephan Vanfleteren

Ilja Leonard Pfeijffer is dichter en schrijver. Hij heeft zich onderscheiden in zo goed als alle denkbare genres, behoort tot de meest gelauwerde auteurs van het taalgebied en wordt erkend als een van de dwingendste stemmen in de hedendaagse Nederlandse literatuur. Hij heeft meer dan veertig titels op zijn naam, waaronder poëzie, romans, korte verhalen, toneelteksten, essays, wetenschappelijke studies, columns, vertalingen en bloemlezingen. Stilistisch machtsvertoon en klassieke vormbeheersing stelt hij in dienst van literaire vernieuwing en een toenemend engagement, dat ook expliciet tot uitdrukking komt in zijn werk als columnist en documentairemaker voor de televisie.

Hij is geboren in 1968 te Rijswijk nabij Den Haag. Hij studeerde klassieke letteren aan de Leidse Universiteit, waar hij in 1996 promoveerde op een proefschrift over de archaïsch Griekse dichter Pindarus en tot 2004 werkzaam was als onderzoeker en docent Oud Grieks. In 2008 vestigde hij zich in de Noord-Italiaanse havenstad Genua, waar hij tot op de dag van vandaag woont en werkt. (Bron: Iljapfeijffer.com)

Mening 

Wow, wat een boek! Dat zijn eigenlijk de eerste woorden die ik uitbracht toen ik dit boek uit had. Het is indrukwekkend, zet je aan tot nadenken en is gewoon ook erg vermakelijk.

Het verhaal heeft meerdere verhalen en hoofdpersonen in zich. De hoofdpersoon heet Ilja Leonard Pfeiffer en is schrijver (maar is niet 1 op 1 de auteur van dit boek zelf). In Grand Hotel Europa ontmoet hij diverse mensen, die door hun gesprekken met Ilja ook een grote rol in het boek spelen. Zou is daar Abdul, de piccolo, waardoor het vluchtelingenprobleem wordt meegenomen in dit boek. Daarnaast wordt natuurlijk het massatoerisme veel besproken, mede naar aanleiding van de reizen die Ilja en Clio hebben gemaakt op zoek naar de laatste Caravaggio. Allemaal in romanvorm, dus het leest prima.

De verschillende toeristische types die Pfeijffer beschrijft zijn hilarisch en herkenbaar. Net zo herkenbaar als het gegeven dat de kinderen van de ambassadeur in Macedonië te vaak verhuisd zijn en zodra ze konden terug zijn gevlucht naar Nederland. Alhoewel ik maar 2 keer verhuisd ben binnen Nederland in mijn jeugd begrijp ik dat gevoel echt.

Nog meer herkenning, of meer, herinneringen kwamen naar boven tijdens het lezen van dit boek. Jaren geleden was ik eens op vakantie in Malta. De beschrijving van Valletta kwam me erg bekend voor. En de Pispot van Duchamps! Die heb ik gelukkig in de goede context gezien in Rouen vorig jaar, bij een tentoonstelling. Waar ik echt blij van werd, ook al werd het gebouw alleen maar genoemd als duurste hotel van de wereld, was Marina Bay Sands. Want ook daar ben ik geweest, helemaal op de top en dat was geweldig.

Ondanks alle lange zinnen, moeilijke woorden, en Latijnse spreuken, was het boek echt een genot om te lezen. Ik had nog niet eerder iets gelezen van Ilja Leonard Pfeijffer, dus het was een gok. Maar wat ben ik blij dat ik deze gok genomen heb! Het is een van de beste boeken die ik las.

Je hebt overigens wel tijd nodig om dit boek te lezen. De grote hoofdstukken bestaan wel uit substukjes, dus wat dat betreft valt het wel mee. Maar als je het druk hebt, zou ik even wachten tot het iets minder druk is voor je dit boek gaat lezen. Het is echt zó de moeite waard!

 

Een tip!

Omdat dit boek best zwaar is om de hele tijd vast te houden, heb ik tijdens het lezen gebruik gemaakt van mijn “Bookseat”. Dat is een soort zitzak voor je boek. Super handig! 

Ik kocht de mijne jaren geleden bij Boekhandel De Kler, maar weet niet of ze daar nu nog verkrijgbaar zijn.

B.A. Paris - Breng me terug

Het verhaal

Een jong stel (Finn en Layla) rijdt door Frankrijk en stopt onderweg bij een parkeerplaats. Finn stapt uit om naar de wc te gaan, maar wanneer hij terugkomt bij de auto is Layla spoorloos verdwenen. Ze wordt nooit teruggevonden.

De politie ziet Finn als verdachte. Hij vertelt hun wat er is gebeurd die avond. Het is de waarheid, maar niet de hele waarheid.
Twaalf jaar later is Finn verloofd en gelukkig – zijn verleden heeft hij achter zich gelaten. Tot hij op een middag thuiskomt van zijn werk en zijn verloofde op de bank ziet zitten. Ze houdt iets in haar handen, houdt het tegen het licht. Een object zonder enige waarde, behalve voor Finn en Layla. Is zijn eerste liefde teruggekeerd? Of speelt iemand een spel met hen?

Het verhaal bestaat uit 3 delen. In het eerste deel lees je vanuit Finn met hoofdstukindelingen vroeger en nu (voor en na de verdwijning van Layla eigenlijk). In het tweede deel komt Layla terug en lees je de hoofdstukken vanuit Finn en Layla. In het derde deel is het alleen Finn.

De schrijver

B.A. Paris is van Frans-Ierse komaf en groeide op in Engeland. Ze heeft ook een tijd in Nederland doorgebracht. Momenteel woont ze in Frankrijk, waar ze met haar man een talenschool heeft opgezet. Met haar thrillers Achter gesloten deuren en Gebroken heeft ze haar status als ‘queen of domestic crime’ bevestigt. Haar derde thriller Breng me terug is verschenen in de zomer van 2018.

Mening

Het boek is met vaart geschreven, dus het leest vlot weg. Ik vond het minder goed dan de eerdere boeken van B.A. Paris. Wat op zich vreemd is, want het is meer een psychologische thriller waar ik normaal wel van houd. Om de een of andere reden raakte het me niet echt. Misschien heb ik ergens halverwege wel door gehad hoe het zat, maar ging ook ik daaraan twijfelen. Hoe dan ook, je wordt heen en weer geslingerd en bent wel benieuwd hoe de vork nou precies in de steel zit.

Je leert Finn en zijn verleden kennen, wat voor twijfels zorgt. Ook Harry, een oude vriend van Finn, en Ruby, de ex-vriendin van Finn, spelen een rol in het verhaal. Maar het draait natuurlijk om wat er 12 jaar geleden is gebeurd.

Ondanks dat ik dit boek minder vond dan de andere zou ik een volgend boek toch weer lezen. Gewoon om te zien of dat weer beter is.

Lucinda Riley - Maan

Verhaal

Na de dood van haar vader vertrekt Tiggy D’Aplièse naar de afgelegen bossen van Schotland om daar te doen wat ze het liefste doet: werken met dieren. Ze komt terecht op het landgoed van de intrigerende maar moeilijk te doorgronden Charlie Kinnaird.

Daar leert Tiggy de oude gitano Chilly kennen, die haar vertelt dat ze een speciale gave heeft en haar naar het Spaanse Granada stuurt om daar het spoor van de zigeunergemeenschap van Sacromonte te volgen. Langzaamaan ontrafelt Tiggy haar exotische maar gecompliceerde verleden. Tegelijkertijd krijgt ze kans haar eigen bijzondere gave verder te ontwikkelen. Maar wanneer het lot een onverwachte wending neemt, zal ze moeten beslissen of ze in Granada blijft, of teruggaat naar Kinnaird en Charlie…

Maan is het vijfde deel in de serie van De Zeven Zussen.

Schrijver

Lucinda Riley werd geboren in Ierland en woont afwisselend in Engeland en Zuid-Frankrijk. Haar jeugd bracht zij deels door in Bangkok en deels in Ierland. Ze haalt veel van de inspiratie voor haar boeken uit de plaatsen waar ze woont en gewoond heeft. Naast de hitserie over de zeven zussen publiceert Riley ook nog steeds losstaande boeken, o.a. De nachtroos en De lavendeltuin.

Mening

Ook dit vijfde deel van De Zeven Zussen is weer een mooi boek. De een vindt het een veredelde boeketreeks, de ander loopt er mee weg. Ik ben de ander dus.

Ieder deel blijft me verrassen en vooral ook een hoop dingen leren. In dit geval over de gitana’s (Spaanse zigeuners) en het leven in Granada en dan met name in Sacromonte. De sfeer deed me denken aan Cordoba, waar ik ooit flamenco-avonden in de souk bezocht tijdens een vakantie. Ik had nog nooit van Sacromonte gehoord, maar ben nu erg nieuwsgierig naar hoe het er in het echt uit ziet en is. Een vakantie naar Granada staat nu weer hoger op mijn lijstje.

Het verhaal van de voorouders van Tiggy vond ik indrukwekkend. Het harde leven voor de gitana’s, de Tweede Wereldoorlog en hoe dat hun leven beïnvloedt. Door de verschillende gedeeltes in het boek is het steeds goed duidelijk in welke tijd je bent. Mooi ook weer hoe het heden en het verleden met elkaar verweven zijn. Het verhaal in het heden sprak mij wat minder aan, misschien was het iets te voorspelbaar.

Al met al is het toch weer een aanrader en kijk ik al weer uit naar het volgende boek. Helaas moeten we daar nog even op wachten!