Esther Verhoef - De nachtdienst

Een nieuwe Esther Verhoef, hoera! Ik ben dol op de boeken van deze schrijfster. En van dit boek kocht ik de luxe editie (die wat duurder is dan de hieronder genoemde prijs): gebonden, leeslint, fluwelen kaft, stofomslag, gekleurde pagina randen maar bovenal genummerd en gesigneerd!

Het verhaal

Een mysterieuze patiënt verstoort je nachtdienst. Nu ben je nooit meer veilig.

Dierenarts Emma van Eerd woont met haar veertienjarige dochter boven de praktijk. Tijdens een nachtdienst dwingen twee gemaskerde mannen haar een levensreddende operatie uit te voeren op hun zwaargewonde vriend. Emma zet alles op alles, zich er niet van bewust dat dit nog maar het begin is.

De schrijver

Esther Verhoef is een van de succesvolste en veelzijdigste schrijvers van Nederland. Zij is onze meest bekroonde en genomineerde thrillerauteur. Van haar psychologische thrillers en romans zijn in eigen land ruim 2,8 miljoen exemplaren verkocht. 

Mening

Ik ben helemaal in mijn nopjes met mijn mooie boek! Nog voor ik het had gelezen was ik blij. Het ziet er mooi uit, voelt lekker aan, ik heb nummer 432, met liefs van Esther Verhoef, ik maak snel een knoopje in het leeslint en bewonder de paginaranden die van oranje onder naar geel boven kleuren. Zucht! Prachtig!

En dan lekker lezen. Het boek gaat dus over Emma, dierenarts bij Dierenkliniek De Bosrand, en haar 14-jarige dochter Vegas, die samen boven de kliniek wonen. Met kat Anubis, die zo mooi het omslag versiert en, zoals de flaptekst al zegt, begint het boek met een nachtdienst waarin Emma het leven van een mens moet redden. Alleen is dat nog maar het begin van alle ellende. Want onbedoeld wordt Emma meegezogen in iets waar ze eigenlijk geen weet van heeft en buiten staat. Terwijl haar puberdochter omgaat met foute vriendjes en ook de verkeerde kant op wordt getrokken. Het gaat allemaal van kwaad tot erger en alle personages hebben verkeerde keuzes gemaakt.

Er zijn nogal wat personages ook, wat het verhaal in het begin wat ingewikkeld maakt, maar uiteindelijk komt het allemaal wel een soort samen. Het een zet het ander in werking en misverstand op misverstand vindt plaats.

De 177 korte hoofdstukken zorgen ervoor dat het verhaal als een trein leest. Je blijft bezig, nog een hoofdstuk, en nog eentje dan. Voor je het weet heb je het boek uit. En niet alleen zit er vaart in de hoofdstukken, ook door alle acties die de personages meemaken zit je een beetje in een achtbaan. En dat is nou eigenlijk mijn probleem met dit boek. Het is een beetje veel allemaal. Van alles… Alleen waar normaal gesproken het verhaal wel diepgang heeft, vind ik dat in dit boek moeilijk te vinden. Je krijgt wel een beetje mee wie waarom wat doet, maar niemand wordt echt goed uitgewerkt. En dat vind ik jammer. Hierdoor maken de karakters eigenlijk geen ontwikkeling door. Behalve Vegas, maar die ontwikkeling komt nauwelijks aan bod.

En toch hou ik van de boeken van Esther Verhoef, al viel deze me een beetje tegen. Het is echter een heerlijk vakantieboek waar je makkelijk korte stukjes even in kunt lezen voor je weer het zwembad in duikt. Ik hoop dat Verhoefs volgende boek weer een psychologische roman is als Tegenlicht of Nazomer (waar ik tijdens de NS Publieksprijs voor streed en dit stukje over schreef) want dat vond ik haar beste boeken!

Andere blogjes over boeken van Esther Verhoef die ik schreef:

 Over Labyrint: https://pleuntjeswereld.blogspot.com/2020/03/esther-verhoef-labyrint.html

Over Facade: https://pleuntjeswereld.blogspot.com/2019/04/esther-verhoef-facade.html

Boekinformatie

Titel: De nachtdienst

Auteur: Esther Verhoef

ISBN: 9789044643589

Uitgever: Prometheus

Verschijningsdatum: 6 juli 2021

Aantal pagina’s: 384

Prijs: € 22,50

Lisa Jewell - Toen was ze weg

Ik las twee jaar geleden het boek Ik volg je van deze schijver, ik schreef er dit stukje over. En vorig jaar De mensen boven ons, waar ik dit stukje over schreef. Nu is er een nieuw boek van Jewell. En omdat die andere twee zo goed bevallen waren, wilde ik deze natuurlijk ook lezen.

 

Het verhaal

Ze was vijftien, haar moeders oogappel. Ze had haar hele leven nog voor zich. En toen, in een oogwenk, was Ellie verdwenen. Tien jaar later heeft Laurel de hoop nog altijd niet opgegeven dat ze Ellie zal vinden. Als ze een charismatische man leert kennen voor wie ze als een blok valt, brengt dit wat licht in haar leven. Maar wat haar volledig de adem beneemt is zijn negenjarige dochter. Want dat meisje is het evenbeeld van Ellie. En alle onbeantwoorde vragen die Laurel al zo lang achtervolgen komen in volle vaart terug. Wat is er met Ellie gebeurd? En wie heeft er nog steeds geheimen prijs te geven?

De schrijver

Lisa Jewell (Londen, 1968) schreef haar eerste roman, Ralph’s Party, n.a.v. een weddenschap. Het werd in 1998 uitgegeven door Penguin en was dat jaar het bestverkopende debuut. Sindsdien heeft ze 16 boeken geschreven. Enkele jaren geleden is ze van genre veranderd – van chicklit naar steeds donkerder romans naar psychologische thrillers. Met haar laatste thriller belandde ze in Engeland op #1 in de bestsellerlijst en in Amerika in de top tien.

Mening

Een sterke psychologische roman was dit weer. Er zit veel onderhuidse spanning in, je voelt gewoon dat er met een aantal personages wat mis is. Maar echt eng spannend was het weer nergens. Misschien moet ik toch maar de term “suspense novel” voor dit soort boeken aan gaan houden, zoals Matthias Edvardsson zijn boek Goede buren noemde tijdens de Scandi Crome night waar ik dit stukje over schreef. Ik heb er nog steeds niet een juiste Nederlandse term voor. Maar thriller voldoet niet. Anyway, ik ben dol op psychologische romans, dus ook dit boek vond ik weer heerlijk. In 5 delen lees je het verhaal van Laurel die haar jongste dochter Ellie plotseling kwijt raakt en hoe ze haar leven op de rails probeert te houden al 10 jaar lang. En dan vooral nu, nu er ineens schot in de vermissingszaak van Ellie komt en Laurel vanuit het niets een leuke man leert kennen. Vanuit verschillende perspectieven en in verschillende tijden (heden en vroeger, aangegeven met Toen) wordt steeds een beetje meer duidelijk wat er allemaal gebeurd is met Ellie. De verhaallijnen zijn in verschillende vormen geschreven, de derde persoon, maar soms ook de eerste. De dochter van de nieuwe vriend van Laurel zet alles eigenlijk weer op scherp, want ze lijkt zo op Ellie dat de hele geschiedenis weer naar boven komt. Er zijn vier hoofdpersonages, waaronder Laurel, Floyd en Poppy, die alle puzzelstukjes uiteindelijk samen voegen. Je weet lang niet helemaal hoe het in elkaar steekt en dat is op zich wel knap. Het is net anders dan je denkt. Maar niet minder bizar eigenlijk. Er zitten in het begin wel wat aanwijzingen in het boek, bedacht ik achteraf. Maar die heb ik niet genoeg opgeslagen om daar tijdens het lezen iets mee te doen. (Naderhand zag ik ze wel natuurlijk.)

Mooi is de veranderende familieband tussen Laurel, haar ex, haar kinderen, haar nieuwe vriend en zijn dochter. Hoe deze mensen een invloed op elkaar hebben en hoe dat in relatief korte tijd anders wordt. Door de gebeurtenissen van nu? Door de dochter van Floyd? Door de combinatie ban die twee denk ik.

Er zijn, behalve fysiek, opvallende gelijkenissen tussen het dochtertje van Floyd en Ellie. Waarvan ik de boekgerelateerde eruit pikte (op blz 116 en 117): “‘Wat vind je zo fijn aan fictie?’ Poppy houdt het boek stevig vast. ‘Verhalen,’ zegt ze, ‘zijn de enige dingen in het leven die echt zijn. De rest is een droom.’ Laurel en Paul knikken glimlachend. Dan kijken ze elkaar weer even aan. Geen wrange blik deze keer, maar een verontruste. Ellie las vroeger ook twee boeken in de week en als zij haar weleens plaagden omdat ze altijd met haar neus in een boek zat, zei ze altijd: ‘Als ik een boek lees, lijkt dat het echte leven, en als ik het boek neerleg, ben ik weer terug in de droom.’”

Ik vond dit boek wel weer heerlijk om te lezen, ondanks dat er geen hele erge spanning in zat. Dus, hou je van psychologische romans, lees dot boek gerust!

Ik ben me alleen wel af gaan vragen wat de verleden tijd is van afschrikken, want ik zou schrok af zeggen in plaats van schrikte af. Maar dat is vast fout, als het meerdere malen (oké, twee keer, maar toch) voorkomt in het boek.

 

Boekinformatie

Titel: Toen was ze weg

Auteur: Lisa Jewell

Oorspronkelijke titel: Then She Was Gone

Vertaler: Ineke de Groot

ISBN: 9789400513655

Uitgever: A.W.Bruna

Verschijningsdatum: 5 juli 2021

Aantal pagina’s: 320

Prijs: € 18,99

Lucy Strange - De geest en het meisje

Wij hebben thuis Lucy Strange ontdekt! Dochter M12 en ik genoten van Ons kasteel aan zee, waar ik dit stukje over schreef. Zelf las M12 al Het geheim van het Nachtegaalbos en ook dit boek wil ze graag lezen. Maar deze keer was ik eerst 😀 

Het verhaal

1899. De graaf van Gosswater overlijdt. De twaalfjarige lady Agatha, Aggie, wordt uit haar ouderlijk huis gezet door haar wrede neef Clarence. Een ander thuis heeft ze nooit gehad. Het statige landhuis moet ze achterlaten voor een boerenstulp. Daar woont een vreemdeling die beweert haar echte vader te zijn. En bovendien waart er op de oevers van het Gosswater een geest rond. De geest van een rusteloze jonge vrouw. Heeft zij iets te maken met Aggies afkomst? 

De schrijver

Lucy Strange was actrice, zangeres en verhalenverteller voor ze lerares Engels werd op een school voor Voortgezet onderwijs. Ze woont in Kent met haar partner James, haar zoontje en haar kat. Ze schreef eerder de boeken Het geheim van het Nachtegaalbos en Ons kasteel aan zee.

Mening

Oh, wat een bijzonder mooi boek van Lucy Strange was dit weer. Sinds ik Ons kasteel aan zee las ben ik fan. Dit is een heel ander boek, maar minstens net zo mooi. Alleen het omslag is al weer geweldig en geeft de sfeer in het boek goed weer. Je ziet op de achtergrond het landhuis waar Agatha (12 jaar oud) uit verbannen wordt door haar neef en op de voorgrond de geest die een belangrijke rol in het boek speelt. Het boek speelt tijdens de vorige milleniumwisseling, in 1899 en 1900. Ieder genummerd hoofdstuk is voorzien van een takje klimop aan het begin, verder zijn er geen illustraties in het boek. Lady Agatha wordt in hoog tempo Aggie die bij een ganzenboer gaat wonen, die haar vader zou zijn. Het ongeloof is voelbaar, het ongemak ook. En de vraag blijft lang wie de ganzenboer nou precies is, het is zelfs voor Aggie niet duidelijk hoe dat precies zit. In de korte hoofdstukken wordt langzaam maar zeker duidelijk wat er gebeurd is, wie wie is en waarom alles zo gelopen is. Aggie is niet bang aangelegd gelukkig en heeft een goede vriend aan de andere eenling Bryn. Het verhaal vond ik wederom mooi. Heel anders dan Ons kasteel aan zee, maar ook weer bijzonder. De gesprekken die Agatha met zichzelf voert in haar hoofd zijn duidelijk, cursief gedrukt, en voegen wat toe aan het verhaal. Dat ze boeken meeneemt als ze uit het landhuis wordt verbannen, is natuurlijk erg prettig voor een boekenliefhebber als ik.. De spanning in het boek komt natuurlijk door een rusteloze ziel die volgens de oude legende bij de jaarwisseling klokslag middernacht door de kier in de tijd kruipen. (Zie o.a. p 96). En door het avontuur wat Aggie meemaakt in haar strijd om gerechtigheid tegen Graaf Clarence, haar neef.

Het boek is voor goede lezers vanaf een jaar of 10 (al zouden die het sterfbed van de vader van Agatha misschien wat heftig vinden).

Weer een aanrader! Binnenkort ga ik het eerste boek van Lucy Strange lezen, dat ligt al klaar op de stapel voor de komende maanden. 

Boekinformatie

Titel: De geest en het meisje

Auteur: Lucy Strange

Oorspronkelijke titel: The Ghost of Gosswater

Vertaler: Aleid van Eekelen-Benders

ISBN: 9789025774769

Uitgever: Gottmer

Verschijningsdatum: 31 maart 2021

Aantal pagina’s: 328

Prijs: € 16,99

Spel - Tranquility

Vakantietijd is ook weer tijd voor nieuwe spellen! Wij probeerden het spel Tranquility uit, waar je samen op zoek gaat naar het paradijs. 

Over het spel

Spring aan boord van het schip Tranquility en zet koers naar het paradijs! Maar pas op: in een wereld waar de dag makkelijk over gaat in de nacht verlies je het besef van tijd. Tijd die je hard nodig hebt om dat ene prachtige kleine eilandje te vinden om te kunnen wonen. Op het schip Tranquility proberen jullie samen het enige bewoonbare eiland te vinden. De zee moet volledig gevuld worden met 36 eilandkaarten die vanaf de start tot de finish in de juiste volgorde moeten oplopen. Als het jullie lukt om voor het einde van het spel het bewoonbare eiland te vinden, winnen jullie het spel! Heb je het eiland nog niet gevonden voordat één van jullie geen kaarten meer tot zijn beschikking heeft, dan zijn jullie voor eeuwig gedoemd om op zee te blijven. Om het spel nog wat moeilijker te maken mogen jullie ook niet met elkaar overleggen.

 

Inhoud

• 80 eilandkaarten
• 25 grenskarten
• 5 start kaarten
• 5 finish kaarten
• 6 zeestorm kaarten (1 grillige rots en 5 zeemonsters)
• spelregels 

Ervaring

De kaarten zijn echt prachtig vormgegeven, alleen daarom zou je het spel al willen spelen!

Wij speelden dit spel met z’n vieren en gewoon het basisspel. Het was even goed lezen hoe je het spel moest spelen, maar als je eenmaal bezig bent wijst het zich eigenlijk vanzelf. Je mag niet overleggen, wat het wel uitdagend maakt. In een rooster van 6x6 moet je proberen om in een oplopende getallenlijn van de linkeronderhoek naar rechtsboven te komen, waarbij je alle vakken moet vullen met een genummerde kaart.

En aangezien er 80 genummerde kaarten zijn voor 36 plekken, moet je goed bedenken wat je waar neer legt. Je mag op zich overal een kaart neerleggen, als het maar oploopt. En als je naast een kaart een volgende legt, moet je het verschil aan waarde van die getallen aan kaarten afleggen. En nieuwe pakken tot je eigen stapeltje nieuwe kaarten op is. Je mag per beurt kiezen of je een kaart in het veld legt of twee kaarten aflegt. Je hebt maximaal 5 kaarten in je hand. Als je nieuwe kaartel van je trekstapel op zijn heb je pech. De afgelegde kaarten worden niet opnieuw gebruikt.

De aangegeven speeltijd van 20 minuten klopt aardig. Bij het eerste spel ben je even iets langer bezig, omdat je uit moet zoeken hoe het handig werkt. Maar daarna is het prima haalbaar in 20 minuten.

Ik wist al vrij snel, in een van onze spellen die we speelden, dat we het niet gingen halen, omdat ik een cruciale kaart in de eerste beurt had afgelegd. Maar ja, je mag niet overleggen en niks zeggen,  dus speelden we ook dat spel gewoon uit zonder het paradijs te bereiken. Je moet goed bedenken wat handig is omdat je dus maar 36 plekken hebt voor al je kaarten. Het spel was best leuk om een paar keer te spelen, maar behoort niet tot de favorieten hier thuis. (Al ligt dat waarschijnlijk meer aan de pubers hier, dan aan het spel zelf.)

Speleigenschappen 

Titel: Tranquility

Soort spel: kaartspel

Leeftijd: 8+

Aantal spelers: 1-5

Merk: White Goblin

EAN code: 8718026304379

Tijdsduur: 20 minuten

Eigenschappen: coöperatief

Prijs: € 14,95

Denise Rudberg - Een tweede alliantie

Een tijdje geleden las ik het eerste deel van deze serie Operatie Stockholm, De code. Ik schreef daar dit stukje over. Ik was niet heel enthousiast. Toen ik zo snel na het eerste boek dit boek zag liggen in de winkel, besloot ik het toch maar mee te nemen om te lezen. In de hoop dat het verhaal op gang zou komen in dit tweede deel. 

Het verhaal

In het vorige deel, De code, maakten we kennis met Elisabeth, Iris en Signe, die voor de Zweedse regering werkten aan het kraken van de gecodeerde berichten van de Duitsers. Inmiddels is het 1941, en nazi-Duitsland wordt steeds sterker. Op midzomerdag vallen de Duitse troepen Rusland binnen, onder de codenaam Operatie Barbarossa. Een tweede alliantie is een eerbetoon aan de worstelende, sterke vrouwen uit de vorige eeuw. 

De schrijver

Denise Rudberg (Stockholm, 1971) is een van de succesvolste auteurs in Zweden. Ook is ze een bekende televisiepersoonlijkheid. Van haar boeken werden meer dan 3 miljoen exemplaren verkocht. Ze schreef boeken in verschillende genres, maar haar werk draait altijd om onderlinge relaties. Denise heeft film- en theaterwetenschappen gestudeerd in New York. Ze woont met haar man en twee kinderen in Stockholm. 

Mening

Ik denk dat dit gewoon mijn serie niet is. Helaas, want het gegeven van vrouwen tijdens de Tweede Wereldoorlog die een belangrijke rol spelen is op zich wel interessant. Maar ik kan gewoon niet echt iets met dit verhaal.

Het gaat wel redelijk door waar het vorige boek gestopt is, dus je komt te weten waarom Iris apart gehouden werd. Bekenden uit het vorige boek duiken ook op, zoals de professor en Bremer, Dinty en generaal Munch. De proloog speelt in juni 1940 en de rest vanaf december 1940. Aan het eind van het boek is het juni1941. De dreiging van de oorlog komt steeds dichterbij en de drie vrouwen werken, met groeiende ondersteuning, nog steeds aan het decoderen van de Duitse berichten die ze ontvangen. Het verhaal kabbelt voort, er gebeurt wel het een en ander, maar spannend wordt het niet. Het einde is wederom open, dus er volgen vast nog meer delen. Het is denk ik gewoon niet mijn genre, een soort historische feelgood (en dat tijdens oorlogstijd…). Het leest wel weer erg makkelijk en je ziet alles weer voor je. Ook de beschrijvingen van welke straten er op de route van A naar B liggen zijn uiterst duidelijk. De schrijver heeft kennis van zaken. Misschien moet ik eens op zoek naar een boek in een ander genre van deze auteur.

Boekinformatie

Titel: Een tweede alliantie (Operatie Stockholm 2)

Auteur: Denise Rudberg

Oorspronkelijke titel: En andra allians

Vertaler: Corry van Bree

ISBN: 9789400513808

Uitgever: A.W.Bruna

Verschijningsdatum: 6 juli 2021

Aantal pagina’s: 288

Prijs: € 20,99

Jason Reynolds - 67 seconden

Dit boek stond al tijden bij de leesexemplaren in Zoetermeer. Ik had het wel eens vast gehad, maar het trok me niet. Tot ik een recensie in Tijdgeest las (de zaterdagbijlage van dagblad 'Trouw'), van Bas Maliepaard. Over deze uitgave en de graphic novel. Dus nam ik dit boek toch maar eens mee naar huis. 

Het verhaal

‘Mensen houden altijd meer van mensen als ze dood zijn.’

Zevenenzestig seconden.

Zeven verdiepingen.

Drie regels.

Een wapen.

Will staat 67 seconden in de lift naar beneden, met in zijn broekband een pistool. Zijn broer Shawn is vermoord, en Will weet wat er van hem verwacht wordt.

Niet snitchen. Niet huilen. Wraak. 

De schrijver

Jason Reynolds (1983) is een Amerikaanse auteur geboren in Washington, DC en opgegroeid in Oxon Hill. Rapteksten van Queen Latifah inspireerden hem om al vanaf zijn negende te beginnen met het schrijven van gedichten. Ondank dat las hij pas voor het eerst een boek helemaal uit toen hij zeventien jaar was. Waarom? Omdat hij altijd dacht dat er geen boeken waren waar hij zichzelf in zou kunnen herkennen. Jason studeerde aan de Universiteit van Maryland en ging door met het schrijven van poëzie – zelfs toen hij zakte voor Engels (geen zorgen, uiteindelijk haalde hij zijn bachelor in Engels). Tijdens zijn collegetijd had hij een bijbaantje bij Karibu Books, een boekwinkel die zich specialiseert in Afro-Amerikaanse literatuur. Hier maakte hij in korte tijd kennis met het genre en verslond hij alles wat hij maar vinden kon. Vanwege zijn eigen jeugd weet Jason als geen ander dat er een heleboel jongeren zijn die een hekel hebben aan lezen, waarvan een groot deel jongens. Wat hij echter ook weet is dat veel van deze boek-hatende jongens niet echt een hekel hebben aan lezen, maar aan verveling. Zijn oplossing en daarmee zijn missie? GEEN SAAIE BOEKEN SCHRIJVEN! Daarom schrijft Jason dan ook over de realiteit van veel (gekleurde) jongeren in Amerika. Hij reist met zijn boeken langs scholen en detentiecentra om lezen op die plaatsen te bevorderen, maar ook om te praten over problemen waar veel jongeren mee te maken hebben. (Van de site van Blossom Books)

Mening

Poe, wat een heftig boek! Je hebt het zo uit, want qua tekst is het niet zo veel. Het is in poëzie-vorm geschreven, vrije poëzie, want jet rijmt niet echt. Het boek begint met de moord op Shawn, die op weg terug naar huis neergeschoten. Will beschrijft wat hij hoort en zijn reactie daarop. Ondertussen kom je iets te weten over zijn leefomstandigheden. En dan komt de reis in de lift naar beneden. Die is bijzonder en ik wil er eigenlijk niks meer over zeggen dan dat er op iedere verdieping een bekende instapt. In die 67 seconden leert Will veel, maar hoe het boek afloopt kun je uiteindelijk zelf kiezen.

Toen ik het boek mee naar huis nam, zag ik eigenlijk alleen maar de grijze wand van de lift op het omslag. Pas toen ik de foto maakte van het boek, zag ik Will. Bijzonder!

In april verscheen de graphic novel versie van dit boek. Die heb ik niet gelezen, maar lijkt me op zich ook indrukwekkend, al was het boek zo al heftig genoeg eigenlijk. Het is nogal direct, verontrustend, beklemmend maar ook erg mooi en indrukwekkend.

Vanaf 15 jaar. 

Boekinformatie

Titel: 67 seconden

Auteur: Jason Reynolds

Oorspronkelijke titel: Long way down

Vertaler: Maria Postema

ISBN: 9789463491273

Uitgever: Blossom Books

Verschijningsdatum:20 september 2018

Aantal pagina’s: 312

Prijs: € 17,50

Chloe Benjamin - De anatomie van dromen

Zoals jullie misschien wel weten, lees ik veel boeken vanwege hun omslag. Zo ook dit boek. Het ziet er mooi uit, dus lezen maar! 

Het verhaal

Wanneer Sylvie Patterson, een leerling van een kostschool in Californië, verliefd wordt op Gabe, een levendige maar ongrijpbare klasgenoot, wordt ze meegezogen in een experiment dat haar leven voorgoed verandert. Het schoolhoofd, dr. Adrian Keller, is een charismatische wetenschapper die alles in de waagschaal stelt voor het onderzoek naar lucide dromen, en de mogelijke therapeutische werking ervan. In de zes jaar die volgen worden Sylvie en Gabe opgeslokt door het werk van deze Keller, en zij volgen hem door het hele land.

Als het onderzoek hen naar het Midwesten voert, raken ze verwikkeld in een complexe verhouding met hun mysterieuze buren, en Sylvie begint te twijfelen aan de ethische bedoelingen van Keller. Als ze de grens onderzoekt tussen wat echt is en wat niet, ontdekt ze dat ze niemand kan vertrouwen – ook zichzelf niet. 

De schrijver

Chloe Benjamin groeide op in San Francisco en studeerde aan Vassar College en de University of Wisconsin. Haar debuutroman The Anatomy of Dreams won de Edna Ferber Fiction Book Award en was genomineerd voor de Center for First Fiction Novel Prize. Haar verhalen verschijnen in verschillende tijdschriften en haar werk wordt in meer dan dertig landen vertaald. 

Mening

Dit boek is het debuut van deze auteur, maar het verschijnt in Nederland als haar tweede boek. Eerder verscheen De onsterfelijken. Dat boek heb ik nog niet gelezen, maar staat op mijn immer groeiende wil ik nog lezen lijst. En dus las ik het debuutboek eerst. En wat voor boek was dat! Ik vond het erg bijzonder. Het onderwerp, lucide dromen, kwam op een andere manier aan bod dan in De schaduwvriend, wat ik aan het begin van dit jaar las en waar ik dit stukje over schreef. Dit boek gaat veel verder in op lucide dromen, en vooral op het bewust maken van mensen dat ze dromen. Sylvie en Gabe kennen elkaar al sinds de middelbare school waar ze een stelletje waren. Jaren later komen ze weer bij elkaar om voor Professor Keller te werken aan zijn project. Je gaat steeds heen en weer in de tijd, waardoor je steeds meer achtergrond te weten komt bij het heden.

Het boek is verdeeld in 3 delen: avondschemer, nacht en ochtendgloren. En binnen die delen zijn er hoofdstukken met doorlopende hoofdstuknummers en plaats- en jaar aanduidingen.

Je wordt, in de ik-vorm vanuit Sylvie, meegenomen op een ontdekkingsreis over dromen. En het is eigenlijk vooral de droom van professor Keller die ze willen waarmaken. Maar of alles nou echt door de beugel kan, daar twijfelt Sylvie ook wel eens aan. Patiënt 222 is een mysterie, maar zo zijn er meer.

Het is echt fascinerend geschreven en ik ging erg mee in het verhaal. Maar ik weet niet zo goed aan wie ik dit boek nou echt aan kan raden. Het is iets wat ik niet goed kan plaatsen, maar erg mooi geschreven. En eigenlijk zou je het boek alleen al voor het omslag willen lezen. Het stofomslag is al prachtig, maar als je dat van het boek afhaalt is het boek eigenlijk nog mooier! Dat doen ze goed daar bij Meulenhoff.

Het is denk ik een boek voor mensen die wel van een bijzonder verhaal houden en graag iets anders lezen. 

Boekinformatie

Titel: De anatomie van dromen

Auteur: Chloe Benjamin

Oorspronkelijke titel: The Anatomy of dreams

Vertaler: Lucie Schaap

ISBN: 9789029094474

Uitgever: Meulenhoff

Verschijningsdatum: 7 april 2021

Aantal pagina’s: 376

Prijs: € 21,99

Leeslijstjes update augustus!

 En zo was het ineens al weer augustus! Tijd voor een leeslijstjes-update! Want ik maak ze gewoon iets sneller achter elkaar dan per kwartaal. Het vorige lijstje van voor half mei en de 2 maanden erna. Tot augustus dus. En zowaar, ik kwam best redelijk uit  met het lijstje!

Ik kan weer 19 boeken noteren als gelezen, al luisterde ik er 4 van. Van de 19 boeken die ik las of luisterde gaf ik er deze keer niet een 5 sterren. Dat is een beetje een tegenvaller eigenlijk. Maar wel veel 4 sterren. En sommige boeken vond ik erg goed, maar gaf ik toch 4 sterren. Dat waren 2 literaire thrillers die ik psychologisch heel sterk vond, maar absoluut niet spannend. Daar kan ik dan met goed fatsoen geen 5 sterren aan geven natuurlijk. 

De beste boeken die ik de afgelopen maanden las vond ik De overlevenden van Schulman, waar ik dit stukje over schreef, en Twee fonkelrode sterren in de blinkend witte sneeuw van Morosinotto, waar ik dit stukje over schreef. 

Gelezen boeken half mei tot en met juli

Voor augustus en september maakte ik een nieuwe leeslijst. Tot mijn grote verbazing is die nog niet zo heel lang, hoe kan dat nou? Er is dus nog plaats voor onverwachte toevoegingen (waarvan ik me er nu al een bedenk... dat boek komt eind deze maand uit en staat er nog niet op). En er staan een paar dikke boeken op, dus die lees ik vast niet in 1 week uit. We gaan eens kijken hoe ver ik  kom met deze lijst. Het zou stoer zijn als ik ze eens allemaal uit zou lezen en een hele nieuwe lijst zou kunnen maken. Meestal maak ik een nieuwe lijst als het aantal ongelezen boeken dat niet op de oude lijst staat erg groot wordt. Dan word ik een beetje zenuwachtig van al die boeken en zo krijg ik weer overzicht.

Nieuwe leeslijst

Welke boeken van mijn lijstjes hebben jullie al gelezen? Of willen jullie nog lezen? Of raden jullie me aan (of juist af)?

(De eerste twee boeken van dit lijstje zijn al weer uit, het derde is er aan toegevoegd... dus ik lees lekker door!)

Alex Schulman - De overlevenden

Na De overlevenden van Jane Harper (waar ik dit stukje over schreef), was ik ook wel benieuwd naar deze overlevenden. Dus toen ik zag dat er bij hebban een leesclub van dit boek zou komen, gaf ik me meteen op. En hoera, ik werd ingeloot! Op naar de volgende overlevenden dus! 

Het verhaal

Drie broers keren terug naar het vakantiehuis bij het meer waar twintig jaar eerder een ongeluk heeft plaatsgevonden dat hun leven voor altijd heeft veranderd. Ze hebben de as van hun overleden moeder mee om uit te strooien. Dat het hun moeders wens was om niet naast het graf van hun vader uitgestrooid te worden, ontdekken ze pas de avond voor de crematie via een brief die de broers in haar appartement vinden. Benjamin bestuurt de auto, Pierre zit naast hem en Nils zit op de achterbank. Het is een reis naar hun verleden, naar een tijd waarin ze als jongens door hun ouders volledig aan hun lot werden over gelaten. Nu zijn ze jongemannen, uit elkaar gegroeid, maar nog altijd verbonden door een gedeelde geschiedenis van strijd om de aandacht van hun vader, en om de onvoorspelbare liefde van hun moeder. Door haar dood raakt alles in een stroomversnelling en de spanning tussen de broers loopt op. Welke tragedie heeft zich destijds precies afgespeeld? 

De schrijver

Alex Schulman (1976) is schrijver en journalist. Hij is de presentator van de populairste podcast in Zweden en schreef eerder vijf zeer succesvolle autobiografische boeken. De overlevenden is zijn debuutroman. De vertaalrechten zijn na grote veilingen wereldwijd verkocht. 

Mening

Oh, oh, oh, wat een prachtig hartverscheurend boek is dit! Je leest het verhaal van de broers is het heden, op een bijzondere manier die ik hier niet ga verraden, en leert zo de onderlinge verhoudingen kennen. Daarnaast lees je ook over vroeger, de jeugd van de jongens. Alles is geschreven vanuit het perspectief van Benjamin, de middelste broer, maar wel in de derde persoon. Ik vond het echt prachtig geschreven. Schulman gebruikt niet te veel woorden om een mooi verhaal neer te zetten. Door de bijzondere constructie blijft er spanning in het boek (was absoluut geen thriller is, maar zo is het ook niet bedoeld). Er wordt knap toegewerkt naar de schokkende ontknoping die ik echt helemaal niet zag aankomen. Ook niet na teruglezen.

De hoofdstukken in het heden hebben een tijdsaanduiding, die in het verleden een titel. Ook dat wordt duidelijk naarmate je verder leest.

Je leeft met de broers mee tijdens hun jeugd. Met nogal ongeïnspireerde ouders die elkaar en de drank belangrijker vonden dan hun kinderen. De broers kunnen niet met en niet zonder elkaar. Wat de verhoudingen wel wat op scherp heeft gezet. De zwemrace is bijzonder, een race tussen kinderen van 13, 9 en 7… je voelt meteen dat dat niet eerlijk is. Omdat je het verhaal vanuit Benjamin ziet, lees je zijn beleving van de jeugd in het vakantiehuisje. De andere broers leveren in het heden wel commentaar en andere zienswijzen. Benjamin is de gevoeligste van de drie kinderen, hij ziet alles, hoort alles en probeert het zijn ouders naar de zin te maken. Maar hij pest ook zijn grote broer, samen met zijn jongere broertje, dus helemaal onschuldig is deze Benjamin ook niet. 

Er staan echt zulke mooie zinnen en beschrijvingen in het boek. Heel pagina 29 is mooi, staat in mijn aantekeningen (ik las het e-book, dus weet niet of dat in het fysieke boe ook die pagina is). Ik plak normaal wel sticky notes in een boek bij mooie stukken, hier markeerde ik heel veel digitaal.

Bijvoorbeeld over hoe hij nu is: “'Waarom kan hij niet ingrijpen? Hij staart uit het raam. Overal ziet hij de decors uit zijn jeugd. Dit is het landschap waar alles ooit begon, en hier eindigde het ook. Hij kan niet ingrijpen omdat hij hier ooit vast is komen te zitten en zich sindsdien niet meer heeft kunnen bewegen. Hij is nog steeds negen jaar oud en daar beneden vechten volwassen mannen, de broers die verder leefden.” (p. 28)

En op p. 42 en 43: ‘Hij zag de ringen op het water en merkte op dat ze niet naar buiten maar naar binnen bewogen. De ringen krompen naar het midden toe en verdwenen spoorloos in hun eigen rimpeling. Hij staarde in de verte en zag hetzelfde fenomeen opnieuw. De ringen aan het meer zochten hun eigen centrum op, alsof iemand een film achterstevoren afspeelde.'

Pierre over Nils (p.55): 'Zo ging het zo vaak. Je zag niets, hoorde niets. Zodra dingen uit de hand liepen, riep je dat het een gekkenhuis was, en dan sloot je jezelf op in je kamer. Maar het gekkenhuis was er nog steeds aan de andere kant van de deur, ook al zag je het niet.'

Benjamin over Pierre (p.164): 'Benjamin kijkt hoe Pierre het ene uiteinde van een patatje na het andere weggooit en ineens gaat zijn hart uit naar zijn broer, want naarmate het hoopje op tafel groeit, meent hij een teken te zien dat ook Pierre iets met zich meedraagt. Achter die eigenzinnigheid steekt ook een verhaal.'

Over het samen zijn, en alleen (p.255): 'Ze schudden van het lachen en houden elkaar vast. Ze stralen, de broers. Wat is er met hen gebeurd? Toen mama net was overleden. Ze waren daar samen in de ziekenhuiskamer, maar nog steeds alleen.' 

Aan het begin van de leesclub was er toevallig een “Literary encounter” met Schulman geregeld door de uitgeverij en de Zweedse ambassade. Sander Schimmelpenninck had een soort interview met Alex Schulman en dat was echt van toegevoegde waarde. Onder meer over de schrijf constructie en waarom hij die heeft gekozen. Maar ook over dat er wel autobiografische dingen in zijn boek zitten en dat hij het eerst aan zijn broers heeft laten lezen (en dat zij het mooi vonden). Ook het verschillend herinneren/beleven van dingen tijdens je jeugd kwam aan bod. Dat iedereen in een familie zich dezelfde gebeurtenis anders herinnert, vanuit een eigen perspectief. 

Oké, ik merk dat ik nog lang niet klaar ben met dit boek (ook al heb ik ondertussen al weer een aantal andere boeken gelezen). Misschien kunnen we er samen verder over praten als iemand van jullie (mijn bloglezers) het boek hebben gelezen. Want dat zou ik doen, dit boek lezen! 

Voor de hebban-recensie schreef ik dit: 

Als je de voorkant van dit boek bekijkt, zie je 3 vrolijke jongens in ent water springen tijdens een mooie zomerdag. Dat is echter het enige idyllische aan dit boek, de voorkant. Want verder is het het verhaal van Benjamin, de middelste broer, door wiens ogen je het heden en verleden van het gezin beleeft. Het verleden heeft nogal wat sporen nagelaten bij alledrie en langzaam maar zeker wordt uit de doeken gedaan hoe dat komt.

Afwisselend spelen de hoofdstukken zich in het heden af, waar de drie broers met de as van hun overleden moeder terugkeren naar het zomerhuisje van hun jeugd en de herinneringen aan vroeger terug komen, en het verleden, waar je deelgenoot wordt gemaakt van het gezin en de vreemde verhoudingen die er tussen de gezinsleden zijn.

Schulman schrijft prachtige zinnen, beschrijft de omgeving en gebeurtenissen (nu en vroeger) goed en door de manier waarop het boek is opgebouwd blijft het uitnodigen tot doorlezen. Tot het bittere eind, want bitter is dat zeker.

Een boek over familie, de verhoudingen onderling en het verschil in herinneringen van dezelfde gebeurtenis. De broers kunnen niet met en niet zonder elkaar. Ze zijn met recht overlevenden.

Prachtig boek! 

 

Boekinformatie

Titel: De overlevenden

Auteur: Alex Schulman

Oorspronkelijke titel: Överlevarna

Vertaler: Angélique de Kroon

ISBN: 9789403132419

Uitgever: De Bezige Bij

Verschijningsdatum: 20 april 2021

Aantal pagina’s: 240

Prijs: € 21,99