Boeken en doelen voor 2020

Zo vlak voor het nieuwe jaar is het natuurlijk ook tijd om te gaan bedenken wat ik volgend jaar wil gaan doen met alle boeken. Wat wil ik lezen, hoe veel ga ik lezen, waar kijk ik naar uit?

Laten we beginnen met de makkelijkste vraag: hoe veel ga ik lezen?

Simpel, ik ga weer voor iedere week een boek met een kleine plus. Dus ik heb mijn aantal te lezen boeken bij de Reading Challenge via hebban.nl op 54 gezet. Dat is misschien een beetje weinig, aangezien ik de laatste jaren dat aantal makkelijk heb gehaald. Maar toch, misschien heb ik per ongeluk gewoon minder tijd om te lezen. Dus ik laat het gewoon op 54 staan, geen stress qua hoeveelheid in ieder geval.

Maar dan: Wat wil ik gaan lezen?

Dat is eigenlijk best een lastige vraag, al heb ik natuurlijk wel een idee hierover. Naast alle nieuwe boeken die ik ongetwijfeld weer tegen ga komen (komt verderop bij waar ik naar uit kijk) heb ik mezelf voorgenomen om de berg nog te lezen boeken ook te gaan verminderen. Dat is dit jaar niet echt gelukt, ondanks die 70 plus boeken die ik las. Mijn voornemen hierin is om de boeken die ik heb gewonnen te gaan lezen, aangevuld met de nog te lezen boeken van De Beste Boeken Live. En die dan af te wisselen met leesexemplaren uit de winkel, boeken die ik van anderen leen én uit de bieb. De precieze volgorde weet ik natuurlijk nog niet, maar dat ik een boek van Vaarmeijer ga lezen bijvoorbeeld dus al wel, want dat was een van de gewonnen boeken.

Waar kijk ik naar uit?

Ik weet natuurlijk nog niet precies wat er allemaal gaat verschijnen, maar van sommige auteurs weet ik dat er nieuwe boeken komen die ik zeker wil gaan lezen. Zo komt begin januari een nieuw boek van Nathalie Pagie uit, Noordkaap, dat ga ik van mijn prijzengeld kopen! En er komt een verhalenbundel van Esther Verhoef, Labyrint, en ik wacht al heel lang op het nieuwe boek van Kim Moelands, Als het sneeuwt in de zomer. Dat worden denk ik de laatste twee aankopen van mijn prijzengeld (maar hopelijk is er nog een beetje over dan voor een laatste boekje).

Als laatste kijk ik erg uit naar de nieuwe Isabel Allende. Van haar heb ik alles, dus ik ga Bloemblad van zee dan ook zeker kopen. Van mijn eigen geld, want ik denk toch echt dat mijn prijzengeld een keer op gaat zijn.

En, wat gaan jullie lezen? Hoe veel? En waar kijken jullie naar uit?

Mijn jaar in boeken 2019

2019 was voor mij op boekengebied op veel manieren een geweldig jaar. Natuurlijk was daar de enorme bon met het prijzengeld van de NS Publieksprijs. Genoeg voor iedere maand een boek. En daar heb ik al aardig gebruik van gemaakt. Er zijn al 9 boeken gekocht (hoera, nog steeds 3 te gaan!).

Daarnaast won ik regelmatig boeken, twee keer een heus pakket en diverse losse boeken (via The Readshop in Naaldwijk, Verse inkt op Facebook van bol.com en natuurlijk via een puzzel van Luitingh-Sijthoff en een mooie actie van hebban.nl). En daarnaast nam ik heel veel boeken mee tijdens De Beste Boeken Live. Ik hoop echt dat ik daar de volgende keer nog naar binnen mag...

Ik leende veel boeken van de bieb, en even zoveel van de leesexemplaren van Boekhandel De Kler. En dan kocht ik ook nog boeken van mijn eigen geld in de Boekenweek.

Maar echt het allerbeste op boekengebied dit jaar is dat ik eindelijk de stap heb durven nemen om weg te gaan uit de bieb en weer terug de boekhandel in te gaan. Ik had dat jaaaaren eerder moeten doen natuurlijk, maar nu kwam het allemaal bij elkaar. Ik werk met zo veel plezier in de boekhandel dat ik dit jaar niet eens vakantie nodig had tussen de zomer en nu. Dat is me echt jaren niet gebeurd. Ik krijg er energie van, ben er blij én heb echt super leuke collega’s (oké, ik had in Naaldwijk ook echt super leuke collega’s, maar de energie en blijdschap was toch ver te zoeken).

Het mooie nieuws is dat mijn contract verlengd is. Nog steeds oproepkracht, maar wel nog een jaar zeker in de boekhandel. Ik kan me geen beter iets voorstellen.

En dan, de gelezen boeken van dit jaar.

Tot nu toe staat de teller op 71, veel meer dan verwacht. Maar ja, in het voorjaar had ik door omstandigheden zeeën van tijd om te lezen. Maar in mijn jaaroverzicht bij hebban.nl zie ik dat ik toch echt de meeste boeken in augustus las 

Mijn boek van het jaar las ik al vrij in het begin. Geen enkel boek is er eigenlijk bij in de buurt gekomen. Het beste boek dat ik las in 2019 is Grand Hotel Europa van Ilja Leonard Pfeijffer. Echt, lees dat boek mensen! Even de tijd voor nemen, niet als je het druk hebt doen, maar het is zó de moeite waard.

De boeken die (nogal) tegenvielen waren Otmars zonen van Buwalda en Het feest van Elizabeth Day. Daar ga ik geen woorden meer aan vuil maken :-)

2019 was een mooi boekenjaar. Laat 2020 maar weer zo worden!

Eindejaars leesdoelen

Nu 2019 op zijn eind loopt en ik mijn Reading Challenge van hebban.nl al lang en breed heb gehaald heb ik maar een nieuwe uitdaging bedacht voor die laatste dagen. Best een uitdagende nog wel...

Ik wil de drie boeken waar ik nu in bezig ben allemaal uit hebben op 31 december (mag om 23.59 hoor, dus ik heb echt de hele dag dan).

Normaal gesproken lees ik gewoon één boek per keer, maar nu zijn het er per ongeluk 3 geworden.

Ik lees nu:

1. De secretaresse van Knight in de dwarsligger-uitvoering en die zit al tijden in mijn tas. Ik sleep het boek dus overal mee naartoe (vandaar een dwarsliggertje, die zijn niet zo zwaar) en lees steeds kleine stukjes als ik ergens moet wachten. En dat wachten moest ik dit jaar helaas best wel vaak doen, maar toch niet lang genoeg om het hele boek uit te krijgen.
2. Het achtste leven (voor Brilka) ban Haratischwili. Dat boek had ik in eerste instantie gekocht als e-book en stond maar op mijn iPad te staan. Maar toen mocht ik naar een avond waar ik de auteur zou ontmoeten. En ja, een e-book is best handig, maar kun je niet laten signeren. Dus kocht ik ook het gewone boek en las daar een heel eind in. Maar het is nog lang niet uit...
3. Ik, Elton John. Dat boek is een leesexemplaar van de boekhandel. Het boek had zulke goede kritieken dat ik het ook graag wilde lezen en nu zijn Elton en ik beste vrienden. Waar ik ga, gaat hij ook. Erg gezellig en het boek is inderdaad vermakelijk.

Ik denk dat ik binnenkort al afscheid kan nemen van mijn nieuwe beste vriend, want daar ben ik al een heel eind in. Ook de secretaresse nadert haar eind. Alleen Brilka wordt echt een race tegen ge klok, want daar ben ik "pas" op bladzijde 490 van de 1295.

Blogjes over deze boeken volgen dus binnenkort, nu moet ik eerst even verder gaan lezen!

Fijne kerstdagen allemaal (met vooral ook veel leesplezier!)!!

Marion Pauw - Stief

Goh, een nieuw boek van Marion Pauw, voor young adults! Leuk! Was mijn eerste gedachte. Zou dit net zo goed zijn als haar boeken voor volwassenen? Ik nam de proef op de som.

Het verhaal

De vijftienjarige Kiki woont bij haar moeder, Sigrid. Haar ­ouders zijn twee jaar geleden gescheiden en haar vader heeft inmiddels een nieuwe vriendin en een baby. Haar moeder heeft de breuk nog niet verwerkt. Kiki doet er alles aan om haar op te vrolijken. Als ze iets leuks met vriendinnen gaat doen, houdt ze zelfs dat geheim om haar moeder niet te kwetsen. Ook met haar vader heeft ze om die reden weinig contact. Als haar moeder een nieuwe vriend krijgt, wordt het weer gezellig in huis. Johan is altijd vrolijk en verwent Kiki en haar moeder met cadeautjes en leuke uitstapjes. ­Johan zegt dat hij in auto's ­handelt, maar Kiki komt er per toeval achter dat hij niet de waarheid spreekt. Wat moet ze met deze informatie, nu haar moeder eindelijk weer gelukkig is?

De schrijver

Marion Pauw (1973) debuteerde in 2005 met Villa Serena en brak in 2008 definitief door met Daglicht, waarmee ze de Gouden Strop won. Deze thriller boekte groot internationaal succes en is verfilmd met Angela Schijf, Monique van de Ven en Fedja van Huêt in de hoofdrollen.
Na Daglicht volgden de succesvolle titels Zondaarskind, Jetset, De wilden, Hemelen, We moeten je iets vertellen en De experimenten. Dat laatste boek las ik dit jaar ook en ik scheef er dit stukje over.
Voor Kluitman schreef Marion Pauw in 2019 de spannende YA-novelle Stief.

Mening

Tja... als fan van de boeken van Marion Pauw, wilde ik dit boekje ook graag lezen. Als volwassen lezer, die haar eerdere boeken gelezen heeft, vind ik het boekje wat tegenvallen. Geen nagelbijtende spanning of grote ontwikkelingen. Een klein verhaal geschreven vanuit de 15-jarige Kiki. Klein, maar met best grote thema’s als scheiding, verliefdheid, vrienden en uiteindelijk een te perfect plaatje wat dan eigenlijk ook niet klopt.

Voor jongeren zal dit boek waarschijnlijk wel aanspreken. Korte hoofdstukken met duidelijke titels die verwijzen naar waar je bent in dat hoofdstuk. Het meeleven met Kiki gaat je makkelijk af, haar leefwereld is herkenbaar. De middelbare school met verschillende groepjes (nerds als Kiki en populaire personen als Sterre en Tobias). Hoe ga je met de druk om. En hoe hou je iedereen tevreden... je vrienden, je gescheiden ouders. Kiki moet zich daarvoor in bochten wringen, maar ze doet haar best. 

Heel erg spannend wordt het boek niet. Kiki maakt wel een kleine ontwikkeling door, dankzij de nieuwe vriend van haar moeder, gelukkig pikt ze daar alleen de goede dingen van mee waardoor ze voor zichzelf op kan komen.
Ik denk niet dat ik een ander young adult van Marion Pauw ga lezen, er kan gewoon te weinig in zo’n verhaal. (Dat zeg ik nou wel, maar eigenlijk lees ik alles van Marion Pauw toch...) Maar voor kinderen vanaf 14 is het een prima boek. Dus lees het maar lekker! En voor de prijs hoef je het al helemaal niet te laten liggen!
Het is een beetje als Meiden met een missie trouwens, het boek wat ik laatst las en waar ik dit stukje over schreef, alleen dan voor een oudere doelgroep en wat spannender.

Boekinformatie

Titel: Stief
Auteur: Marion Pauw
ISBN: 9789020609578
Uitgever: Kluitman
Verschijningsdatum: september 2019
Aantal pagina’s: 104
Prijs: € 8,95

Tina Frennstedt - Verdwenen

Toen ik in de bieb werkte, nam ik vaak boeken mee om ze eens te proberen. In de boekhandel zie ik steeds meer leesfragmenten liggen. Dat zijn kleine boekjes waarin een paar hoofdstukken staan van een boek dat binnenkort uit komt. Dus tegenwoordig neem ik die vaak mee naar huis om alvast een stukje te lezen. Meestal lees ik die voorpublicaties. Niet eens echt om uiteindelijk het boek te gaan lezen, maar meer om een beetje sfeer te proeven. Ik kan tenslotte niet alles lezen wat er uit komt en op deze manier kan ik van meer boeken een beetje sfeer proeven zeg maar.
Van dit boek vond ik de voorpublicatie erg veelbelovend. Zo veelbelovend dat ik het hele boek wilde lezen.

Het verhaal

Zestien jaar geleden verdween de negentienjarige Annika Johansson op een idyllische zomeravond in Zuid-Zweden. De zaak werd nooit opgelost en de vrouw is nog steeds vermist. Nu wordt Malmö geteisterd door een moordenaar die vrouwen in hun eigen huis aanvalt. Er zijn alarmerende overeenkomsten met de misdaden van de Deense moordenaar die jaren eerder vrouwen in Kopenhagen verkrachtte en vermoordde en nooit werd opgepakt.

De ambitieuze Tess Hjalmarsson, hoofd van het Zweedse coldcaseteam, wordt op de zaak gezet, samen met haar licht ontvlambare assistente Marie Erling. Het onderzoek verloopt moeizaam, tot vingerafdrukken van de Malmö-misdaden terugkomen in het dossier van de verdwenen Annika. Was Annika het eerste slachtoffer of verbergt ze de waarheid over haar verdwijning? En wat is de link met de Deense moordenaar?

De schrijver

Tina Frennstedt is een van de meest geprezen misdaadjournaliste van Zweden, Ze was redacteur binSvenska Dagbladet, misdaadreporter bij Expressen en werkt nu als omroepmanager voor Crime Ventral op de Zweedse televisie. Ze groeide op in Zuid-Zweden en woon tegenwoordig met haar dochter in Stockholm.

Mening

Ik heb gewoon ook weer de eerste hoofdstukken van het boek gelezen natuurlijk, want er gebeurt nogal wat in de eerste hoofdstukken. Het boek beslaat anderhalve maand (van 7 februari tot en met 20 maart 2018) waarin we Tess volgen, hoofd van het Cold case team, die betrokken wordt bij een moord van nu door een onverwachte wending. Er zijn ook een paar stukken uit 2002, het jaar van de onopgeloste verdwijning van Annika.

Langzaam maar zeker wordt meer duidelijk (tja, ik kan eigenlijk niks zeggen zonder iets te verraden, dus doe ik dat in dit geval dan ook maar niet). Mooi vond ik de profiler in het verhaal. Daar had ik nooit zo bij stilgestaan, maar er zijn dus mensen die een dader kunnen analyseren zonder dat ze weten wie het is. Dat vond ik interessant.
Het privéleven van Tess kwam ook regelmatig naar voren, had een bijrol in het verhaal, maar maakt het wel menselijker.
Naarmate het eind dichterbij kwam, werd het boek echt spannender. Je voelt het net sluiten.

Ik vond het een aardig boek, zeker ook omdat het het eerste deel is in een nieuwe Scandinavische serie, waarvoor waargebeurde zaken als inspiratiebron worden gebruikt. Het volgende deel heet countdown en verschijnt ergens in 2020. Ik ga deze schrijver zeker in de gaten houden en kijk uit naar haar volgende boek. Het was niet super spannend, maar psychologisch genoeg om nieuwsgierig te blijven.

Boekinformatie

Titel: Verdwenen
Auteur: Tina Frennstedt
ISBN: 9789402794228
Uitgever: HarperCollins
Verschijningsdatum: 5 november 2019
Aantal pagina’s: 400
Prijs: € 20,99
Ook verkrijgbaar als e-book

Boeksynchroniteit

Soms valt me als boekhandelaar wel eens iets op aan boeken. Eigenlijk altijd al hoor, niet pas sinds een paar maanden, maar zo lang ik al met boeken werk. Of misschien is het wel zolang als ik lees (al zal dat niet helemaal kloppen...).

Wat valt me dan op? Nou dit: er zit af en toe een soort van synchroniteit in de boeken die ik lees, of zie.

Lang geleden (de laatste twee boeken die ik las in 2012) las ik twee boeken na elkaar die eigenlijk aan elkaar bleken te passen qua voorkant. Ongeremd van Xenia Kasper en Verdieping X van Kim Moelands. Het viel me pas op toen ik de ene uit had en in de andere begon, maar de voorkanten van de boeken sloten bijna op elkaar aan.

Er zijn wel meer boeken die op elkaar lijken. Op welke manier dan ook. Qua foto op de voorkant die op elkaar lijken, titels die aansluiten en een leuke zin vormen of wat dan ook.

Momenteel in de winkel namelijk 2 keer Basta! Een is een literaire thriller van Jet van Vuuren en de ander is de biografie over Marco van Basten. Mij viel dus op dat er ondanks dat ze beiden dezelfde titel hadden er wel verschillen in verkoopverwachting zijn. Dus ik heb beide stapels even naast elkaar gelegd en op de foto gezet. Dit is in Voorschoten. In Zoetermeer hadden we nog veel meer boeken van Van Basten en was het contrast vast nog veel groter geweest. Erg vermakelijk als je er op let.

Laatst nam ik een voorpublicatie mee van Volg me van Joyce Spijker. Ik leg dat boekje neer op tafel en ineens zegt M11: “ Mam, laatst heb je het antwoord op die vraag gelezen!” Ik begreep meteen welk boek ze bedoelde, Ik volg je van Lisa Jewell. Zo grappig hoe zelfs haar dat op viel. Volg me ligt nu klaar, maar Ik volg je heb ik inderdaad al gelezen en schreef er dit stukje over.

Ik zal eens kijken wat me nog meer op valt qua titels en boeken de komende tijd, want als ik dat soort dingen leuk vind, zijn er meer mensen die dat wel kunnen waarderen denk ik.

Niet uitgelezen boeken

Ik lees veel (echt?) en graag, maar ook ik pak wel eens een boek waar ik niet helemaal blij van word. Om verschillende redenen. Ik lees dan ook regelmatig boeken niet uit en daar schijf ik dan niks over. Tot vandaag, want het leek me ook eens leuk om te laten weten wat ik nou niet lees en waarom.

Ik zal een paar boeken noemen, met het verhaal erbij en de reden waarom ik er in gestopt ben.

Het fluisternetwerk - Chandler Baker

Het verhaal: Sloane, Ardie, Grace en Rosalita werken al jaren bij Truviv, Inc. Het plotselinge overlijden van de directeur betekent dat hun baas, Ames, waarschijnlijk de leiding over het hele bedrijf zal overnemen. Ames wordt al jaren omringd door geruchten over hoe hij vrouwen behandelt. Deze geruchten zijn altijd genegeerd, onder de tafel geveegd door degenen hogerop. 
Deze keer, als ze ontdekken dat Ames zich ongepast gedraagt, zullen ze het niet zomaar laten gaan. Deze keer is het genoeg geweest. Het besluit van Sloane en haar collega’s ontketent een catastrofale in het kantoor. Leugens zullen worden ontmaskerd. Geheimen zullen worden onthuld. En niet iedereen zal het overleven. 

Al hun levens – als vrouwen, moeders, echtgenotes, vriendinnen, zelfs als tegenstanders – zullen dramatisch veranderen.

Niet uitgelezen omdat: het geschreven is in een we-perspectief. Wat? Een we-perspectief? Ik geef toe, ik kende het ook niet, had nog nooit eerder een boek vanuit een we-perspectief gelezen. Het we-perspectief wordt gebruikt om een groep tegenover 1 persoon te zetten. In dit geval 3 werkneemsters tegenover een leidinggevende. En ik begreep er niks van... ik ben aantekeningen gaan maken om verbanden te zien, en steeds moest ik terug zoeken wie wie ook al weer was. Na 100 bladzijdes heb ik het opgegeven. Sorry!

Charles den Tex - Verloren vrouw

Het verhaal: De jonge Djenna wordt in het holst van de nacht gewond op straat aangetroffen door oplichter Luc. Ze lijdt aan geheugenverlies en aanknopingspunten om haar verleden te achterhalen lijken er niet te zijn. Als ze zelf op zoek gaat, blijkt dat ze wordt gezocht. Wie is ze? Is ze iemand die ze liever niet wil zijn?

Van willoze prooi verandert Djenna in een meedogenloze jager, bijgestaan door Luc. Zij weet niet wie ze is, hij moet zijn ware identiteit geheimhouden. Zij is hypermodern, hij is ouderwets. Zij is onderdeel van een geavanceerd systeem, hij houdt zichzelf volledig offline. Samen moeten ze haar opdrachtgever vinden en verslaan zodat zij weer zichzelf kan worden. Steeds weer blijkt: er zijn geen good guys meer, alleen nog maar bad guys. En Djenna…

Niet uitgelezen omdat: het toch niet mijn soort boek bleek te zijn. De voorpublicatie heb ik gelezen en die trok me op zich wel aan. Zo veel in ieder geval om het hele boek eens te proberen. Maar al snel bleek dat het me te vaag was. Dat was die voorpublicatie ook al, maar dat zijn maar twee hoofdstukken ofzo, dus ik dacht dat er wel lijn in zou komen. Dat zal ook vast wel, alleen voor mij niet snel genoeg. Verhoren (waarbij ik maar niet kon onthouden welke letters voor welke persoon stonden), twee jongens op het slechte pad (maar volgens mij kruimelcriminelen nog), een zware jongen en een of ander bedrijf in tech-iets. Een combinatie die mij te ondoorzichtig was ok door te lezen.

Chloe Benjamin - De onsterfelijken

Het verhaal: New York, 1969. De broers en zussen Gold krijgen als kind hun sterfdatum te horen van een helderziende. De voorspelling heeft grote gevolgen voor hen in de vijftig jaar die volgen en allevier proberen ze op eigen wijze het lot te bezweren: oogappel Simon vlucht naar de westkust, op zoek naar de liefde in het San Francisco van de jaren tachtig. De dromerige Klara wordt illusionist in Las Vegas, geobsedeerd door de grens tussen werkelijkheid en fantasie. Oudste zoon Daniel zoekt naar zekerheid als legerarts in de jaren na 9/11, hopend aan het lot te kunnen ontkomen. En de serieuze Varya probeert de grens tussen de wetenschap en onsterfelijkheid te breken. De onsterfelijken is een prachtige ode aan de onontkoombare kracht van verhalen en van familiebanden.

Niet uitgelezen omdat: ik op dat moment te veel andere interessantere boeken in huis had en ik, eenmaal begonnen in dit boek, steeds andere boeken tussendoor ging lezen. Daardoor moest ik iedere keer weer een stukje terug lezen om te weten waar ik ook al weer was gebleven. En als je veel boeken tussendoor leest, is het waarschijnlijk gewoon niet het goede moment voor dit boek. Dus het staat nog steeds op mijn wil-ik-nog-lezen-lijst, die nooit korter lijkt te worden.... misschien kom ik er ooit nog eens aan toe.

Isabelle de Ridder - Meiden met een missie

Bij Boekhandel De Kler in Zoetermeer kwam de vraag binnen of wij de boeken konden leveren voor de boekpresentatie van een Zoetermeerse schrijfster. Dat kon geregeld worden! En de dag voor de presentatie stond er niet alleen een berg boeken in de winkel (die we even naar de bieb gingen brengen voor die presentatie), maar lag er ook opeens een leesexemplaar. Leuk! Meteen ben ik gaan lezen...

Het verhaal

Suus vindt het helemaal niks dat haar ouders gescheiden zijn. En dat haar moeder nu alleen nog maar thuis op de bank zit met een boek, in haar suffe konijnensloffen, en nooit eens iets leuks gaat doen. Tijdens een spreekbeurt op school hoort ze dat een cavia in zijn eentje ongelukkig is. Cavia’s horen met z’n tweeën te zijn. Dat is het, denkt Suus: mijn moeder is een eenzame cavia… Voor haar is het duidelijk: er moet een nieuwe man komen. Samen met haar vriendin Sam bedenkt ze een plan. Het is alleen allemaal wel wat ingewikkelder dan ze hadden gedacht, want waar vind je een man? Bovendien mag mama mag er niks, maar dan ook NIKS van merken…

De schrijver

Isabelle de Ridder (1972) is geboren in Delft en groeide op in Zoetermeer waar ze nu nog steeds woont met haar man en drie kinderen. Boeken spelen een belangrijke rol in haar leven: ze werkte bij een kinderboekenwinkel, bij de bibliotheek, liep stage bij een kinderboekenuitgeverij en ging Nederlands studeren. Ze was tekstschrijver en redacteur en ging na de pabo aan de slag in het onderwijs. Maar ze miste het schijven en werd educatief auteur en redacteur. Haar ervaring als juf was hier handig bij. Meiden met een missie is haar eerste boek voor kinderen vanaf een jaar of 10.

Mening

Wat ziet dit boek er vrolijk uit, allemaal gekleurde tekeningen (van Georgien Onderwater) op de voorkant. Twee meiden als superheld naast de titel, meiden met pit kennelijk. Ook de achterflap (de tekst die hierboven bij verhaal staat) sprak me aan. Reden genoeg om het boek te lezen.

Het verhaal is ingedeeld in korte hoofdstukken met een kleine tekening erbij. Twee verliefde cavia’s of konijnensloffen bijvoorbeeld.

Meteen in het begin snap je het probleem van Suus, kind van gescheiden ouders. Ze woont bij haar moeder, die een beetje aan het wegkwijnen is, en gaat om de week naar haar vader die een nieuw gezin heeft. Bij beide ouders heeft ze het fijn, al durft ze dat niet goed te laten merken aan haar moeder. Als er bij een spreekbeurt op school gezegd wordt dat cavia’s het gezelliger hebben samen, besluit Suus met haar vriendin Sam om een vriend boor haar moeder te zoeken. Lijstjes komen voorbij, blind dates zonder dat haar moeder het weet en vooral de denkwereld van kinderen in groep 8.

Ik denk dat meiden uit groep 8 (ook al jonger, vanaf een jaar of 10) zich prima in kunnen leven in het verhaal. De gevoelens van Suus worden duidelijk beschreven, het dilemma is duidelijk en voor mij de afloop ook al snel. Maar dat doet niks af aan het verhaal.

Een leuk boek over twee meiden die het heft in eigen handen nemen om de wereld van de moeder van Suus beter te maken. Ik ben benieuwd naar volgende boeken van deze schrijfster!

 Boekinformatie

Titel: Meiden met een missie

Auteur: Isabelle de Ridder

ISBN: 978-90-216-8007-1

Uitgever: Ploegsma

Verschijningsdatum: 209

Aantal pagina’s: 208

Prijs: € 14,99

Peter Buwalda - Otmars zonen

Begin maart werd met veel bombarie de nieuwe roman van Peter Buwalda uitgegeven. Al lang wachtte iedereen op deze veelbelovende roman. Ook ik. Tijdens de Boekenweek was dit boek een van mijn aankopen. De nominatie van deze titel voor de NS Publieksprijs was de reden om dit boek eindelijk eens te lezen, want wie weet was dit boek beter dan Wees onzichtbaar van Murat Isik of Grand Hotel Europa van Ilja Leonard Pfeijffer. Al zou dat erg moeilijk worden natuurlijk. Vol verwachting begon ik...

Het verhaal

De jonge Shell-employé Ludwig Smit kruipt steeds dichter op de huid van zijn vader, Johan Tromp, die tweeëndertig jaar lang de grote onbekende in zijn leven is geweest. Meester en knecht raken tot elkaar veroordeeld op Sakhalin Island, waar Johan Tromps daverende carrière in de oliebusiness wankelt als journaliste Isabelle Orthel zich aandient. Ludwig en zij delen een kortstondig maar pijnlijk verleden in Twente – en ook Tromp is op zijn hoede voor deze vrouw, die hij onder beroerd gesternte leerde kennen in de Nigerdelta. Intussen rijst de vraag of het verstandig is dat Ludwig de gedreven journaliste toegang verleent tot zijn wereldberoemde stiefbroer, de concertpianist Dolf Appelqvist. Appelqvists aan waanzin grenzende licht lijkt – eindelijk – dovende, ware het niet dat hij in het bezit is van een verloren gewaand derde deel van Beethovens pianosonate opus 111.

De schrijver

Peter Buwalda debuteerde in 2010 met Bonita Avenue. Het boek werd genomineerd voor twaalf literaire prijzen, waarvan hij er vijf won. De roman voerde de bestsellerlijsten aan, verkocht meer dan 350.000 exemplaren en werd wereldwijd vertaald en bejubeld. Zijn tweede roman, Otmars zonen, verscheen op 5 maart 2019.

Mening

Wat zullen we hier eens over zeggen... het is uit, dat wel. Maar met hangen en wurgen hoor. Waar ik Bonita Avenue nog goed vond (waarom? Geen idee meer...), vond ik dit boek eigenlijk 3 keer niks. En het erge is dat het een trilogie wordt waardoor ik nu op een derde van het verhaal met alleen maar losse eindjes zit. Dan maar losse eindjes, alhoewel ik wel benieuwd ben naar het verhaal van Ludwig en zijn vader.

Daar zou dit boek over gaan, over de zonen van Otmar (Dolf en Dolf-die-Ludwig-wordt). En eigenlijk had wat mij betreft de tekst op de achterflap kunnen volstaan als boek. Het dekt de lading voldoende wat betreft de interessante stukken. Maar ruim 600 pagina’s met dit verhaal is te veel van het goede. Vind ik dan hè.

De zoektocht van Ludwig naar zijn echte vader is op zich interessant, het verhaal over Ludwig en zijn stiefbroer Dolf ook. Ik snap de aanwezigheid van Isabelle Orthel, maar dat is een op zichzelf staand verhaal eigenlijk, op de gezamenlijke maanden in Twente na, heeft zij nauwelijks iets met het verhaal van doen dat er geschetst zou worden.

Het boek bestaat uit 2 delen, met doorlopende hoofdstuknummering, waarbij opvalt dat de hoofdstuknummers aflopen in plaats van op. Dat is dan wel weer grappig.

Verder is het soms wat lastig te weten in wiens hoofd je zit, omdat de personages midden in alinea’s overgaan in elkaar. Als de ene de andere ziet, gaat het verhaal soms ineens vanuit die ander verder. Dat is wat verwarrend. Veel “dure” woorden gebruikt Buwalda ook, maar zoals altijd schrikt dat niet af, is het goed voor de woordenschat en vraag je je af en toe af waarom het nodig is. Maar goed...

Dit was dus duidelijk niet mijn boek. Ik heb het uitgelezen en weet nu nog niet hoe het met Otmars zonen gaat. En dat zal ik waarschijnlijk ook niet meer te weten komen, want de volgende delen sla ik over. Er zijn namelijk zat boeken waar ik wel heel blij van word.

Boekinformatie

Titel: Otmars zonen

Auteur: Peter Buwalda

ISBN: 9789403123004

Uitgever: De Bezige Bij

Verschijningsdatum: 5 maart 2019

Aantal pagina’s: 608

Prijs: € 27,50 (paperback)

Ook verkrijgbaar als hardcover, e-book en luisterboek.

Tineke Honingh - Elke dag broerdag

Bij Boekhandel De Kler in Zoetermeer (en ook in de andere filialen trouwens) komen er regelmatig leesexemplaren binnen, zodat de boekhandelaren die kunnen lezen en weten wat ze verkopen. Dit is een van die boeken. Ik vond de voorkant er erg mooi uitzien, maar mijn zoon is te oud hiervoor en mijn dochter leest andere boeken. Dus besloot ik het boek lekker zelf te gaan lezen (want ik heb niks meer liggen thuis...)

 Het verhaal

Voor Noa, Robbe, Kees, Dook en kleuter Tibbe is het elke dag broerdag. Ze zijn onafscheidelijk en het maakt ze helemaal niets uit dat ze niet allemaal dezelfde ouders hebben. Samen bouwen ze hutten en ravotten ze in het bos – en als een van hen in de problemen zit, kan hij rekenen op de rest. Ze horen bij elkaar, wat er ook gebeurt.

Als Noa op een dag een paarse envelop ziet liggen met de naam van een advocaat erop, roept hij een broeralarm uit. Met z’n vijven gaan ze op zoek naar de brief, waarin ze woorden lezen die ze niet helemaal begrijpen, maar waarvan ze weten dat ze slecht nieuws betekenen: omgangsregeling, nieuwe woonsituatie, voogdij, ouderschapsplan… De vijf jongens besluiten dat ze niet zonder elkaar kunnen, maar wél zonder ouders. Samen lopen ze weg, het bos in, in de hoop dat ze zo bij elkaar kunnen blijven. Daar buiten in het bos, tussen de reeën, buizerds en insecten ontdekken ze wat ze echt aan elkaar hebben. Dat je soms niet alles aan elkaar kunt vertellen. En, uiteindelijk, de waarheid over de paarse envelop. 

De schrijver

Tineke Honingh is communicatieadviseur, tekstschrijver en ze was ook eventjes juf. Maar bovenal schrijft ze verhalen voor kinderen en jongeren. Korte verhalen voor een magazine, scenario's voor een strip, een feuilleton voor internet of een uitgebreid verhaal dat in een boek terechtkomt, zoals het lovend onthaalde Het (on)gewone verhaal van Bo (en Tom). Als ze maar kan verzinnen. Dat doet ze ook op haar werk bij het Radboud UMC: dan verzint ze manieren om meer geld in te zamelen voor onderzoek naar kanker. Tineke heeft twee kinderen, twee katten en één man.  

Mening

Ik had nog niet eerder een boek van Honingh gelezen, maar ik vond de voorkant zo intrigerend, vijf figuren in een mooi groen bos.

En dat is ook precies waar het hele verhaal om draait. 5 broers, niet allemaal echte broers, maar stief- en halfbroers, die samen op avontuur gaan. Noodgedwongen op avontuur gaan, want ze denken dat ze binnenkort uit elkaar gehaald gaan worden door hun ouders (zo begon het de vorige keer namelijk ook, met een paarse envelop).

In korte hoofdstukken, die allemaal een stuk zin uit dat hoofdstuk als titel hebben, wordt het verhaal van de broers verteld vanuit het perspectief van Noa.

Het is mooi om te lezen hoe de broers echt een team vormen. En hoe ze verscheurd worden tussen de verschillende situaties. Waar is thuis, wie hoort er bij thuis, wanneer zijn ze compleet of niet. Een stamboom voorin geeft precies weer hoe de familiebanden zijn, wat zeker in het begin handig is om even naar te kunnen kijken.

Ook de plattegrond voor in het boek is een fijne toevoeging. Je kunt precies nagaan waar welk gedeelte van het boek zich afspeelt en dat is erg leuk om te doen.

De liefde voor elkaar en voor hun ouders wordt goed uitgewerkt, net als de liefde voor de natuur van sommige van de jongens en de dynamiek van de kinderen in verschillende leeftijden.

Het boek is geschikt voor kinderen vanaf 9 jaar. Een goed boek voor kinderen die van avontuur houden en misschien ook wel voor kinderen uit een samengesteld gezin.

Boekinformatie

Titel: Elke dag broerdag

Auteur: Tineke Honingh

ISBN: 9789000368969

Uitgever: Van Holkema & Warendorf

Verschijningsdatum: oktober 2019

Aantal pagina’s: 176

Prijs: € 13,99

Eerste buikbandjes in de boekwinkel geschreven!

Tijdens mijn opleiding tot boekhandelaar (lang, lang geleden...) liep ik stage bij Boekhandel Blokker in Heemstede. Nu van Arno Koek (je weet wel, die een paar jaar geleden in het boekenpanel van DWDD zat) maar toen nog van Clemens Hoevenaars en Tosca Heyligers. Zij hadden een voorkeurplank in de winkel, waar ze boeken plaatsten die ze zelf heel goed vonden. Met een kort stukje erbij en de naam van de medewerker die het boek gelezen had.
Die voorkeurplank werkte als een tierelier, want zeg nou zelf: wat is er fijner dan weten dat iemand anders het boek ook mooi vond en om welke reden! Niks toch?

Na mijn studie aan de voormalig Frederik Muller Academie (toen heette het Boekhandel en Uitgeverij) ging ik twee dagen in de week bij Boekhandel Blokker werken en studeerde ik verder in Tilburg. In die tijd zette ik zelf ook regelmatig boeken op de voorkeurplank. Mijn allereerste boek dat ik er zelf op heb gezet is De Passievrucht van Karel Glastra van Loon, wát een goed boek was dat zeg! Dat durfde ik er wel op te zetten, daar was ik van overtuigd. En gelukkig velen met mij bleek achteraf.

Tijdens mijn jaren in de bibliotheek van Wassenaar heb ik daar de Leestips opgezet, hetzelfde idee als de voorkeurplank, alleen met een andere naam. En ook daar waren de Leestips een succes. Het leuke van die tips is dat mensen ineens gaan zien wie welke boeken leest. En als je steeds maar dezelfde naam tegenkomt van iemand die dezelfde boeken mooi vind, schept dat een band. En stap je makkelijker op diegene af om nog een leestip te vragen. En dat is nou wat het werken met boeken (en mensen) zo leuk maakt, die interactie. (En het bijvullen van de Stabilo-pennen, daar word ik ook erg blij van! Zoals eigenlijk van alles in de boekhandel.)

Nu ik een paar maanden bij Boekhandel De Kler werk, en ook regelmatig in Zoetermeer en Voorschoten te vinden ben, werd het wel weer eens tijd om buikbandjes met leestips te gaan schrijven. Een beetje spannend, maar wat was dat weer fijn om te doen!
Natuurlijk zijn het echt alleen boeken die ik zelf gelezen heb en die ik goed vond, anders kan ik geen leestip schrijven. En het zijn boeken waar ik blogjes over heb geschreven de laatste tijd, dus jullie kennen de boeken ook (als het goed is).

Dus in dit blogje zie je foto's van de boeken waar ik buikbandjes met leestips voor heb geschreven. Helemaal blij word ik daarvan. Dat er nog maar veel buikbandjes mogen volgen (want dan werk ik er nog steeds én lees ik goede boeken)!

Mattias Edvardsson - Een heel gewoon gezin

Zoals jullie misschien nog weten, was ik eind augustus bij De Beste Boeken Live (waar ik dit stukje over schreef). Ik nam daar dus een tas met boeken mee, waar ik nog steeds van geniet. Deze keer koos ik voor het boek Een heel gewoon gezin, omdat het net in de winkel lag en het me er interessant leek. Eens kijken of ik daar nog steeds zo over denk nadat ik het gelezen heb.

Het verhaal

Ze zijn een heel gewoon gezin: Adam, zijn vrouw Ulrika en hun negentienjarige dochter Stella. Ze leiden een gerieflijk leven in een villawijk, met goedbetaalde banen en een uitgebreide vriendenkring. Tot Stella wordt gearresteerd op beschuldiging van moord op een man van bijna tweemaal haar leeftijd. Hoe kende ze deze zakenman, en vooral, welke reden zou ze hebben gehad om hem te doden? Adam gelooft in zijn dochters onschuld. Ulrika denkt echter dat ze iets verbergt. En Stella? Wat is haar kant van het verhaal? Hoe goed kennen Adam en Ulrika hun dochter, en elkaar? En hoe ver gaan ze om haar te beschermen?

De schrijver

Mattias Edvardsson is niet alleen schrijver, maar ook docent op een middelbare school. Een heel gewoon gezin is zijn doorbraak en verkocht in Zweden al meer dan 100.000 exemplaren, een ongekend aantal voor de Zweedse markt. Inmiddels wordt het verhaal in meer dan 30 landen uitgegeven. Edvardsson woont met zijn – gelukkig heel gewone – gezin in Löddeköpinge, Zweden, waar hij werkt aan zijn volgende roman.

  

Mening

Wat een geweldig goede psychologische roman is dit! Ik kon het nauwelijks wegleggen en heb (bijna) ieder vrij moment benut om te kunnen lezen. En nu is het al uit... jammer!

Het verhaal van dit gewone gezin wordt in drie dele vertelt door de gezinsleden, waardoor je Adam (de vader, priester van beroep), Ulrika (de moeder en advocaat van beroep) en Stella (de enige dochter, sparend voor een reis naar Azië) goed leert kennen. En in ieder deel van het boek wordt een tipje van de sluier opgelicht zodat je aan het eind pas weet hoe het verhaal precies in elkaar zit.

Belangrijke bijrollen zijn er voor Amina (de beste vriendin van Stella) en Linda (de ex van Chris Olsen, het slachtoffer).

De drie gezinsleden beschrijven allemaal hoe vanuit hun eigen gezichtspunt hun gezin is en functioneert. Dat biedt zeer verschillende perspectieven op hetzelfde verhaal. Maar hoe ver ze ook uit elkaar lijken te staan, ze blijven een gezin, dat tot voor kort eigenlijk een heel gewoon gezin was.

Het eerste deel heet De vader, en wordt verteld door Adam. Je leest wat hij mee maakt, hoe hij tot zijn daden komt en hoe hij het verleden en de toekomst in overweging neemt bij alles wat hij doet.

Deel twee wordt verteld door Stella terwijl ze in de cel zit en wacht op wat komen gaat. Ook haar leer je goed kennen door hoe ze vertelt over wat er gebeurd is en hoe ze dat ervaart.

Het derde deel is voor de moeder, zij werpt weer een heel andere blik op hun gezin. Ook haar motieven worden duidelijk gaande weg.

Er is een proloog, die al alles op scherp zet. Je weet niet wat er gaat gebeuren...

Als allerlaatste is er een epiloog vanuit Stella geschreven. En tot die tijd is het verhaal ook niet af. Het is echt het ontbrekende stukje van de puzzel die Edvardsson heeft uitgezet.

Door de verschillende perspectieven, allemaal in de ik-vorm geschreven, leer je de hoofdpersonen en hun beweegredenen goed kennen. Heerlijk in de hoofden van anderen zit je dus! Dit is hoe ik mijn boeken het liefst heb, echt.

Wat een geweldig boek! Ik ga deze auteur echt in de gaten houden, want er wordt gezegd dat hij bezig is met een nieuw boek. Dát moet ik lezen!

En van dit boek schreef ik mijn eerste leestip bij Boekhandel De Kler. Hoera!

Boekinformatie

Titel: Een heel gewoon gezin

Auteur: Mattias Edvardsson

ISBN: 9789024583294

Uitgever: Luitingh-Sijthoff

Verschijningsdatum: 17 oktober 2019

Aantal pagina’s: 448

Prijs: € 20,99

Ontmoeting met Nino Haratischwili

Een ontmoeting met wie? Nou, je weet wel: Nino Haratischwili van Brilka!

Al geruime tijd staat het boek Het achterste leven (voor Brilka) op mijn “wil ik lezen” lijst. En ik ben er ook een keer in begonnen, maar toen kwam er van alles tussen door. Tot nu! Want ik won via hebban.nl een ontmoeting met deze auteur.

Nino was begin november in Nederland en maakte een toer langs een aantal boekhandels ter promotie van haar nieuwste boek De kat en de generaal. Een van de boekhandels die ze aandeed was Boekhandel Jimmink in Amsterdam. En voor die avond was ik uitgenodigd. Helaas kon er niemand mee, maar ik wist dat er een leesmaatje van onze NS-Publieksprijs Leesclub, Perron 9, ook zou gaan, dus ik was niet alleen.

Die dinsdag hoefde ik maar een halve dag te werken bij Boekhandel De Kler in Wassenaar. Dus ik kon meteen door en was ruim op tijd (maar alsnog met file) in Amsterdam. Vlak bij de boekhandel kon ik (betaald) parkeren, er was genoeg plek. Ik besloot een stukje te gaan wandelen op zoek naar een leuke plek om wat te eten. Maar eerst liep ik naar het Merwedeplein, wat achter de boekhandel ligt. Daar woonde Anne Frank met haar familie voor ze moesten onderduiken en nu zijn daar de stolpersteine van de familie te vinden.

(Stolpersteine, ook wel bekend als struikelstenen, is een project dat opgestart is door de Duitse kunstenaar Gunter Demnig. Het is een over heel Europa verspreid monument voor de slachtoffers van het Nationaal Socialisme. In de wijk waar Boekhandel Jimmink zit, liggen heel veel stolpersteine, omdat het een Joodse wijk was vroeger.)

Na de stolpersteine was het toch echt etenstijd. Ik kwam uit in de Maasstraat bij GOOS. Ik koos een plekje aan de bar waar ik lekker ongestoord kon lezen en eten zonder tafeltjes bezet te houden. Ik zit er heerlijk rustig en lees nog een flink stuk in Het achtste leven (voor Brilka) terwijl ik mijn brood en pasta eet. Ondertussen deel ik nootjes uit en kleurplaten, want daar blijk ik naast te zitten en kinderen vinden dat erg leuk. Prima!

Vlak voor half 8 is het tijd om weer terug richting de boekhandel te gaan, want vanaf half 8 is de inloop. Mijn leesclubmaatje van Perron 9 is er ook, samen met een collega. Dus ik ben niet alleen. We wurmen ons op een stoeltje (die stonden een beetje krapjes opgesteld, maar met wat bewegen en schuiven was het toch goed zitten) en laten alles over ons heen komen.

De eigenaar van de boekhandel heet ons hartelijk welkom en vertelt wat over de winkel. Bijzonder, de winkel bestaat al heel lang én het is de winkel waar Anne Frank haar dagboek kocht waardoor ze zo bekend is geworden.

Daarna wordt mijn vraag al beantwoord: Hoe spreek je Haratischwili uit? Nou gewoon... ha-ra-TISCH-wili. Wili is iets als “zoon of dochter van”.

Nelleke Geel (uitgeefster van Meridiaan Uitgevers, waar het nieuwste boek van Nino is uitgegeven) interviewde Nino in het Engels. Er werd natuurlijk gesproken over Brilka (zoals we het gemakshalve maar noemden) en hoe dat boek haar leven heeft veranderd. En ook over De kat en de generaal, haar nieuwste boek. En dat allemaal zonder spoilers van het nieuwe boek, omdat veel van de aanwezigen (waaronder ik) dat nog niet hadden gelezen. Het was een interessante avond over Nino en hoe ze zich steeds opnieuw wil verrassen met haar boeken door iets totaal anders te schrijven dan de vorige keer. Er zijn twee boeken in het Nederlands vertaald, maar ze heeft er nog meer geschreven begreep ik tijdens deze avond. Haratischwili komt oorspronkelijk uit Georgië, maar woont al lang in Duitsland. haar boeken schrijft ze dan ook in het Duits, waar ze vloeiend in leest en schrijft. Toch krijgt ze van mensen wel de reactie dat ze merken dat ze niet oorspronkelijk uit Duitsland komt, omdat ze zinnen net anders schrijft dan “native” Duitsers. Voor Nino is dat geen probleem, zij speelt graag met taal en kan dat beter doen doordat ze niet oorspronkelijk Duits is. Meewerken aan de Georgische vertaling van Brilka vond ze maar lastig trouwens. Want als een boek af is, is het ook echt af. Na de laatste punt is het klaar en wil ze iets anders. Nu ze meewerkte aan de vertaling was ze nog steeds met een “oud” boek bezig, waar ze dus voor haar gevoel al lang klaar mee was.

Voor het boek De kat en de generaal, heeft Haratischwili onderzoek gedaan in Tsjetsjenië, waar het boek zich afspeelt. Ze is een aantal dagen daar geweest en heeft zich verbaasd over Poetin die op iedere straathoek levensgroot aanwezig is als grote leider die de mensen dankbaar moeten zijn, terwijl de mensen dat echt niet zijn en zich onderdrukt voelen. Wat haar tijdens haar reis het meeste opviel was het gescheiden leven van de mannen en de vrouwen. Alsof dat twee aparte werelden zijn, die niks met elkaar te maken hebben. Vervreemdend.

Nino is een gepassioneerd schrijver die niet over alledaagse dingen kan schrijven. Wel over extreme situaties, zoals te lezen is in beide boeken. Er gebeurt iets met de generaal, of met de kat, of met de journalist (of met de dochter van de generaal) wat kennelijk extreem is. Hoog tijd om dat eens uit te gaan zoeken (zodra mijn berg boeken die ik nog wil lezen iets kleiner is geworden).

De avond werd afgesloten met cadeautjes voor haar twee kinderen (een Nijntje t-shirt voor de oudste en het prentenboek van De gele ballon voor haar kindje van net 4 maanden dat mee was op tournee) en natuurlijk een signeersessie. Ook waren er heerlijke hapjes en drankjes om het napraten gezelliger te maken (wat zeer goed is gelukt).

Ik heb genoten van de avond en ben blij dat ik hier via hebban.nl naar toe kon gaan. Een mooie winkel met een bijzondere geschiedenis waar ik anders nooit was gekomen én een interessante schrijfster waar ik meer van ga lezen!

Week van het kookboek, tijd voor een recept!

Omdat het van 8 tot en met 17 november de Week van het kookboek is, lijkt het me leuk om een recept te plaatsen om aan te haken bij deze week.
De week is natuurlijk geopend met de bekendmaking van het Gouden Kookboek (het beste oorspronkelijk Nederlandse kookboek van het afgelopen jaar) en dat werd  Indorock van Vanja van Leesden, over de Indonesische keuken op een uitdagende en eigenzinnige manier.

Omdat ik sinds kort koolhydraat-arm moet eten, en toch steeds maaltijden zoek die de anderen hier in huis ook lekker vinden, deel ik met jullie een recept dat we hebben ontdekt en dat (met hier en daar wat aanpassingen) iedereen erg lekker vindt. Het is een recept uit het boek Grip op koolhydraten (dagmenu's, richtlijnen en recepten) van Yvonne Lemmers wat ik van mijn prijzengeld van de NS Publieksprijs kocht laatst. Vanwege het succes staat het inmiddels ook in mijn eigen receptenboek. Daar komt 'ie:

Snijbonen met spek en champignons

Ingrediënten:

- 600 gram snijbonen
- 250 gram champignons
- 4 bosuitjes
- 200 gram spekjes
- eventueel olie om te bakken

Zo maak je het:

- Was de snijbonen en verwijder de draden.
- Snijd de bonen in stukjes van circa 2 centimeter.
- Kook de snijbonen in ongeveer 10 minuten beetgaar.
- Maak ondertussen de champignons schoon en snijd ze in plakjes.
- Snijd de bosuitjes in smalle reepjes.
- Bak de spekjes in een wok (met dus eventueel de olie)
- Voeg (na enkele minuten) de champignons en de bosuitjes toe.
- Roerbak totdat de champignons gaar zijn.
- Voeg de gekookte snijbonen toe en warm alles even goed door.

Variatietips: 

Voor mensen die wel koolhydraten mogen kun je er rijst bij serveren.
En je kunt ook variëren, gebruik eens kipfilet in plaats van spekjes, of sperziebonen, broccoli of spruiten in plaats van snijbonen.

met nog wat extra chanpignons omdat ik die zo lekker vind

NS Publieksprijs 2019 (met stemoproep en link!)

Ook dit jaar wordt er weer een NS Publieksprijs uitgereikt. En ook al zit ik dit jaar niet in een van de leesclubs die stemmen werven voor deze prijs, ik ga toch een stemoproep plaatsen.

Gewoon, omdat ik vorig jaar heb gemerkt hoe leuk de auteurs deze prijs  vinden, een prijs van het publiek, hun lezers.

En ook met een stemlink, omdat een van onze leesclubmaatjes van vorig jaar, dit jaar weer mee mag doen! 

De genomineerde boeken van dit jaar zijn:

Grand Hotel Europa van Ilja Leonard Pfeijffer

Wees onzichtbaar van Murat Isik

Pessimisme kun je leren van Lévi Weemoedt

Rinkeldekink van Martine Bijl

Taal voor de leuk van Paulien Cornelisse

Otmars zonen van Peter Buwalda

Inmiddels heb ik 3 van de 6 genomineerde boeken gelezen en ik heb 4 van de 6 boeken in huis. 

Over Grand Hotel Europa schreef ik eerder dit blogje, over de andere twee schreef ik hier niks.  Omdat ik Wees onzichtbaar al heb gelezen voor ik dit blog weer nieuw leven in blies, en omdat ik het erg lastig vindt om over de gedichten van Weemoedt een blogje te schrijven. Dat boekje las ik nadat de nominaties bekend waren gemaakt even snel. Ik schreef dan wel niks over Wees onzichtbaar, maar wel over mijn brunch met Murat Isik én over zijn essay Mijn moeders strijd wat ik een waardevolle aanvulling vond op dat boek. Ik heb Otmars Zonen van Buwalda ook nog klaarliggen om te lezen. Eerlijk gezegd ben ik er al in begonnen, maar ik moet eerst even een ander boek doorlezen voor ik hier in verder kan....

De boeken van Martine Bijl en Paulien Cornelisse heb ik niet in huis en heb ik ook niet gelezen. Ik weet ook niet of ik dat nog ga doen.

Want hoe zeer ik het ook jammer vind dat ik dit jaar niet een van de leesclub leden ben, het is wel een stuk relaxter door de maand november komen zonder de hele dag stemmen te hoeven werven en verplicht boeken te moeten lezen voor je een keuze kan maken.

Stemoproep!

Waar ik op ga stemmen weet ik nog niet, dat hangt af van de Buwalda. Maar zelfs zonder Buwalda heb ik nog geen idee, want Wees onzichtbaar en Grand Hotel Europa zijn de twee beste boeken die ik de afgelopen jaren heb gelezen. Totaal niet vergelijkbaar, en allebei zó goed! Dus, mocht je willen stemmen en heb je helemaal geen idee... gun het een van deze twee mannen. Maar stem ook gerust op je eigen favoriete boek! 

Als je stemt, stem dan via deze link Daar maak je niet alleen een auteur heel blij mee, maar mogelijk ook Bryan. En hopelijk jezelf, want je kunt een jaar lang gratis boeken winnen (en geloof mij, dat is het beste wat je kunt winnen!) en gratis reizen met de trein.

Negende NS Publieksprijs-aankoop

Zo koop je maanden geen boek, zo koop je er 3 vlak na elkaar. Mijn negende aankoop van het prijzengeld van de NS Publieksprijs is geworden:
Het achtste leven (voor Brilka) van Nino Haratischwili!
Al mijn zelfopgelegde regels lapte ik aan mijn laars bij deze aankoop. Geen Nederlandse auteur én een boek waar ik al eens eerder geld aan heb uitgegeven.
Dit boek staat al heel lang op mijn "wil ik nog lezen"-lijst. Het lijkt me zó mooi! En dat lijkt me dus al sinds ik alleen de voorkant zag.

Ik heb het boek al eerder in huis gehad. Geleend van de bibliotheek. Alleen wist ik toen ik het reserveerde niet hoe dit het was. En dan zijn de meeste bibliotheekboeken ook nog speciaal ingebonden, waardoor het nog dikker en vooral zwaarder werd. Ik had in die tijd echt een enorme berg boeken liggen die ik nog ging lezen (hahaha, alsof ik ooit zonder zo'n berg zit, maar toen was 'ie echt heel hoog) en begon wel in dit boek, maar vond het te zwaar om lekker in bed te kunnen lezen. Ik lees namelijk overal, dus ook in bed. En dan liggend op mijn rug en het boek omhoog houdend. Dat ging dus voor geen meter met dit zware boek.
Ik heb 30 pagina's gelezen, vond het mooi, maar zo niet praktisch dat ik het toch maar weer inleverde. En meteen het e-book heb gekocht.
Ook dat ging niet helemaal goed. Want ja, een e-book zie ik niet iedere keer én kan ik niet overal mee naartoe slepen. Dus het bleef op mijn iPadje staan voor in de vakantie. Waar het ook niet werd gelezen, omdat ik dan zo veel fysieke papieren boeken mee neem, dat ik aan een e-book helemaal niet toe kom.

Tot een maand geleden, toen moest ik wel! Want ik heb bij hebban.nl een meet en greet met de auteur gewonnen. Maar ja... dan moet ik toch wel een flink eind zijn in dat boek, vind ik dan weer zelf.
Ik downloadde het luisterboek via de bibliotheek luisterboekenapp en begon te luisteren, maar dat schoot niet op (al werd het wel mooi voorgelezen), dus toch dat e-book er weer bij gepakt.
En toen ging er toch weer iets knagen... geen schermpje mee naar boven vanwege te veel licht vlak voor het slapen gaan, weerhield mij ervan flink op te schieten in het boek. En een e-book kan ik natuurlijk ook niet laten signeren. En ik heb nog een berg prijzengeld liggen waar ik boeken voor mag kopen.
Dus eigenlijk was de keus voor mijn negende aankoop snel gemaakt! Want nu lees ik weer lekker op papier, én kan ik het boek laten signeren!
Ik laat jullie later weten hoe de avond met Haratischwili is geweest (en hoe je haar naam nou uit moet spreken)!

Nederland Leest Wolkers en Morshuis

Sinds 2006 organiseert de Stichting CPNB ieder jaar in november de campagne Nederland Leest. In de eerste jaren stond er ieder jaar 1 boek centraal dat gratis kon worden opgehaald in de bibliotheek (als je lid was tenminste). Het begon allemaal met Dubbelspel van Arion. Nog nooit heb ik zo veel mensen in de rij zien staan voor een gratis boek. Er was (toen werkte ik in de bibliotheek van Wassenaar) zo'n run op, dat het boekje al snel op was. En dat was bij veel bibliotheken het geval toen. En het boek.... ik kwam er niet doorheen.
Latere edities waren ook populair, maar niet meer zo'n gekkenhuis als dat eerste jaar.

Inmiddels is de actie er nog steeds, nog steeds als bibliotheekcampagne, maar de actie is wel veranderd. Sinds 2016 staat er een thema centraal in november en worden daar door volwassenen én door de jeugd verschillende boeken voor uitgebracht. Dit jaar is het thema Duurzaamheid.
En we lezen als volwassene Winterbloei van Jan Wolkers en de jeugd leest Borealis van Marloes Morshuis in Nederland Leest junior.

Winterbloei

Het verhaal

De mooiste natuurverhalen van Jan Wolkers, verhalen, brieven essays, dagboekfragmenten en gedichten gekozen door Wolkers' biograaf Onno Blom. Wolkers laat ons met liefde en aandacht genieten van alles wat groeit en bloeit. Met een flinke dosis humor leert hij ons de aarde waarderen. Niet alleen verhalen van Wolkers staan er in deze bunder. Ook columns van Aaf Brandt Corstius over duurzame dilemma's zijn te vinden in deze bundel.

De schrijver

Jan Wolkers (1925-2007) is een van Nederlands meest geliefde schrijvers. Zijn romans werden verguisd, bejubeld en bekroond. Wereldwijd werden er honderdduizenden exemplaren verkocht van Kort Amerikaans, Een roos van vlees en Turks fruit. De natuur is voor schrijver en beeldend kunstenaar Wolkers altijd de belangrijkste inspiratiebron geweest. Zijn natuurverhalen verschenen onder meer in Waddenboek en De achtertuin.

Borealis

Het verhaal

Joppe is ontvoerd - en niet alleen hij. In het koude, afgelegen Borealis wachten honderdtachtig kinderen van over de hele wereld op hun lot, bewaakt door de Crew en beheerst door de Trias. In Borealis ontbreekt het de kinderen aan niets, maar de regels zijn streng en de hekken hoog. 

Als de kinderen horen waarom ze zijn weggerukt uit hun vertrouwde omgeving, realiseren ze zich dat hun lot verbonden is met dat van de wereld. De Trias heeft hen uitverkoren voor een bijzondere toekomst. Maar zitten de kinderen daar wel op te wachten?

Terwijl de lange en koude winter voor de deur staat, stijgt de temperatuur in Borealis tot een kookpunt. Joppe doet alles om zijn vrijheid terug te krijgen. Maar niet iedereen binnen Borealis is hem gunstig gezind...

Schrijver

Marloes Morshuis veroverde de kinderboekenwereld met Koken voor de keizer, Borealis en De schaduw van Radovar. Ze schrijft graag spannende verhalen die kinderen meenemen naar een andere wereld- en die ze tegelijk ook met andere ogen naar hun eigen wereld laat kijken.

Mening

Beide boekjes zien er erg mooi uit, ieder op zijn eigen manier. Wat verder meteen opvalt is dat ze best wel zwaar zijn, voor relatief dunne boekjes. Dat vind ik zelf altijd een beetje jammer, maar voor het verhaal maakt het niks uit natuurlijk.

Winterbloei ziet er aan de buitenkant nogal saai uit, gewoon een witte voorkant met zwarte letters zonder enige poespas. Als je het boekje open doet, zie je aan de binnenkant van de omslag het olieverfschilderij Winter dat Wolkers zelf maakte. Dat is dan wel een verrassing. Het schilderij komt bij de columns van Brandt Corstius terug, waardoor je duidelijk verschil ziet in het werk van beide auteurs. Een voorwoord van Ronald Giphart, ambassadeur van Nederland Leest, en een inleidend stuk van Onno Blom maken de bundel compleet.

Borealis ziet er aan de buitenkant erg mooi uit met een mooie winterse illustratie. Al denk ik dat die meer aan zal spreken bij volwassenen dan bij kinderen. Het boek is verdeeld in duidelijke hoofdstukken en heeft een goed leesbare letter voor de doelgroep (bovenbouw lagere school en eerste jaar middelbare school) en veel witruimte en grote marges, waardoor het rustig leest.

Een mening over de inhoud geef ik deze keer verder eens niet. Het is namelijk de bedoeling van Nederland Leest dat je zelf een mening vormt en er met anderen over praat. Dus, zodra jullie je mening hebben gegeven, zal ik reageren. Reageren kan hier onder deze blogpost, maar ook onder de berichten op Facebook en twitter. Ik ben benieuwd!

Haal je boekje bijvoorbeeld bij Bibliotheek Westland, of Bibliotheek Voorschoten-Wassenaar, of welke andere willekeurige bibliotheek dan ook, net waar je lid bent.