donderdag 29 november 2018

De bekendmaking van de NS Publieksprijs bij DWDD

Pleuntje, samen met de rest van Perron 9, op avontuur.


Het is al weer een week geleden dat we met onze leesclub, Perron 9, naar de bekendmaking van de NS Publieksprijs mochten komen om dat live mee te maken. Ik wilde jullie natuurlijk meteen deelgenoot maken van deze avond, maar de foto's waar we als leesclub op stonden zag ik gisteren pas verschijnen. En met foto's is een blog natuurlijk veel leuker!

Wat gebeurde er voor de uitzending van DWDD?

Nou, ik was echt net op tijd binnen om het begin van het programma mee te maken. Het was een feestje op zich om de andere leden van Perron 9 weer te zien. Na afloop van onze installatie op woensdag 24 oktober riepen we bij wijze van grap naar elkaar: "We zien elkaar de 21e weer bij Matthijs!" Hoe leuk was het om daar daadwerkelijk weer te staan samen en te merken dat we echt een groep zijn geworden.
Leesclub Perron 9 ziet elkaar weer bij Mattijs
Het enthousiaste welkom kon maar heel kort duren, want ik moest nog van mijn feestjeskleding in mijn "tenue de ville" springen om daarna te luisteren naar Hans Smit over het verloop van de campagne. De genomineerde auteurs waren weer aanwezig en werden geïnterviewd over de campagne. En gelukkig/natuurlijk ging het ook over de leesclubs van dit jaar en hoe goed die bevallen waren. Er was te zien in het aantal binnengehaalde stemmen, dat de leesclubs beter werken om stemmen te werven dan de losse kernjuryleden. Of wij, Perron 9, even naar voren wilden komen om toch eens te vertellen hoe dat allemaal was gegaan. 

De hele leesclub schoof mij naar voren als aanvoerder. En oké, met de meeste individuele stemmen die ik binnen haalde was ik dat misschien ook wel. Dus ik werd ondervraagd. "Hoe heb je dat toch voor elkaar gekregen, zo veel stemmen?" "Nou, Kasper van der Laan (cabaretier) zei tegen ons bij het inspireren dat we maar een gijzeling moesten organiseren en dat mensen pas naar buiten mochten bij 10 aangebrachte stemmen. Dat vond ik wat heftig, maar ik heb wel iedereen die in Naaldwijk binnenkwam bij Bibliotheek Westland vriendelijk aangesproken of ze misschien wilden stemmen. En dat is gelukt!" "Maar dan nog? Zo veel stemmen?" "Persoonlijk aanspreken helpt én een laptop of IPad met daarop steeds het stemformulier via mijn link klaarzetten zodat er echt alleen maar een boek gekozen hoefde te worden en naam en mailadres ingevuld, hielp zeker ook. Zo kostte stemmen maar heel weinig tijd." Met verbazing en bewondering werd er geluisterd, wat een idee meteen je link al klaar zetten! (Dat is dé tip voor de leesclubs van volgend jaar!)

Na het interview mochten we allemaal op het podium plaatsnemen en ontvingen wij de cheque met onze prijs en natuurlijk onze eervolle titel: Leesclub van het jaar 2018. Hoera! Applaus! Blij (en vooral met het iedere maand een boek uit mogen kiezen natuurlijk)!
Wij met onze prijs

Walking diner en de opnames

Na deze festiviteiten was het tijd voor het walking diner. Heerlijke kleine hapjes kwamen voorbij die samen een goed diner vormden. En door al het kletsen en eten waren we bijna te laat in de studio bij Matthijs! We werden verdeeld neergezet door de studio heen, maar ik heb me toch naast de helft van mijn mede-leesclub-genoten weten te wurmen (met dank aan de uitgevers van Meulenhoff die wel even wilden opschuiven). Het was erg leuk om eens een opname bij te wonen en te zien hoe dat allemaal in zijn werk gaat. De studio is klein en laag, de stoelen hoog en erg dicht bij elkaar, en onze plekjes ook vrij dicht bij het stoppen van de verhoging wat voor knusse zitplaatsen zorgde.

Zoekplaatje, ik sta er echt op.
Ik zat recht tegenover Paul de Leeuw, die tafelheer was die avond, dus die heb ik goed kunnen zien. De gasten wat minder, maar horen ging wel goed. Gelukkig waren het interessante gasten ook deze keer, Robbert Dijkgaaf en Bram Vermeulen. En natuurlijk alle genomineerde auteurs, voor zover aanwezig, en de plaatsvervangers (voor Astrid Holleeder en Hendrik Groen). De dames naast mij waren dolgelukkig met de winnaar, Zolang er leven is van Hendrik Groen, want dat was door hen uitgegeven. Dat was ook wel grappig om daarnaast te zitten, die ontlading toen ze hoorden dat ze hadden gewonnen! De leden van Perron 9 hadden trouwens bijna allemaal op Nazomer van Esther Verhoef gestemd.



Wat deden we na de uitzending?

Na de uitzending hebben we nog lekker nagepraat over alles. Dat het jammer was dat we niet genoemd waren in de uitzending, dat het fijn was dat we niks hoefden te zeggen tijdens de uitzending, dat de hapjes weer lekker waren, hoe we aan een uitrijkaart voor de parkeergarage konden komen, welke schrijvers er nog waren en dat ik zeker onze cheque mee naar huis moest nemen.

Ik ben nog even naar Esther Verhoef gegaan om te zeggen dat ik echt mijn best voor haar heb gedaan, maar dat het niet genoeg is geweest.... En ik heb nog even met haar dochter gesproken over het Sarah gebeuren voor haar moeder. Eens kijken of daar nog wat van terecht gaat komen.
Esther en ik.

Hoe kijk ik op de NS Publieksprijs 2018 terug?

Het was een super avond en een leuke ervaring.
Niet alleen de laatste avond was leuk trouwens. Ik heb met volle teugen genoten van de hele campagneperiode en het als een feestje ervaren om ambassadeur te zijn voor de NS Publieksprijs.
Ik ga me volgend jaar gewoon weer opgeven!

Ik heb nog gevraagd of we op de een of andere manier konden achterhalen wat de winnaar van onze stemmers was, maar dat ging niet. Bij mij zelf kan ik niet een winnaar aanwijzen, want er is heel wisselend gestemd voor zover ik het kon zien.

En verder?

En ik ga door met bloggen én een project opzetten voor Bibliotheek Westland waarvan ik de vorm nu nog niet helemaal weet. Maar ik hou jullie op de hoogte!
En Griet... ik ga je boek lezen als er meer rust is. Het lijkt me namelijk heel mooi, maar voor mij was het onleesbaar met tijdsdruk erbij. Dus ergens na 5 december ben je aan de beurt!

De eerste twee foto's zijn gemaakt door Julie Hrudova trouwens. Mooi zijn die!

dinsdag 27 november 2018

De overwinning is binnen!


Perron 9 is de winnende leesclub


Nadat we maandag als leesgroep het verlossende mailtje hadden ontvangen dat we de meeste stemmen hadden binnen gehaald, begon de sneltrein pas echt op gang te komen. Want het was kwart voor 5 toen de eerste van ons de mail had gelezen. Ik zat nog zenuwachtig en nietsvermoedend bij de paardrijles van mijn dochter. Aan het eind van de les ontving ik allemaal appjes met het goede nieuws. Wat was ik blij! Ik sprong echt een gat in de lucht. Hoera!!!!
Meteen mensen gebeld die erg mee hebben geleefd de afgelopen weken, mijn man én mijn collega’s van Bibliotheek Westland. Iedereen was blij.


Eenmaal thuis, de kinderen werden gek van me, nog even een paar dansjes en sprongen en 20 keer die mail bekijken of het echt was. Ja hoor, het stond er echt. Uiteindelijk bekeek ik ook de bijlage van de mail en toen sloeg de stress een beetje toe. Om 16.15 uur word je verwacht in Amsterdam.... wat??!! 16.15 uur?? Maar DWDD begint toch pas om 19 uur, dan is 17.30 toch wel vroeg zat?
Dat wordt ingewikkeld die tijd, er staat namelijk al 2 maanden een kinderfeestje gepland die middag (naast mijn werk in de bieb heb ik een bedrijf in kinderfeestjes, Het Feestjesparadijs) en ik kan een kindje dat 5 wordt toch niet zo maar laten zitten. Die avond overleg ik met de ouders van de jarige jet en we komen tot een deal. Want ook zij vinden dat ik toch vooral naar de prijsuitreiking moet gaan. Het blij zijn kan weer vrolijk doorgang vinden. Wat ben ik trots op ons team!

In de avond komt er nog een nieuwsbrief naar alle mensen die deel uitmaakten van de diverse leesclubs. En wat schetst mijn verbazing? Er staat heel groot in dat Pleuntje Hijman-Schuijt de allermeeste stemmen heeft binnen gehaald. Dat ben ik! Als ik dat lees slaan de zenuwen meteen toe.... ik zal toch niet iets moeten zeggen tijdens DWDD voor de camera?? Nou ja, we zien wel. Als het zo is komt het vast goed!

Dinsdag neem ik voor mijn collega’s en alle mensen die gestemd hebben iets lekkers mee. Mijn collega’s zijn ook blij en ik wordt gefeliciteerd, gezoend en geknuffeld. En ik krijg bloemen, hoe lief! Samen genieten we van een vrolijke middag en avond. De gasten van de bieb feliciteren me ook volop. Er wordt bij binnenkomst al geroepen dat ze gestemd hebben en vinden het leuk wanneer ik zeg dat het geholpen heeft. Iedereen gaat kijken woensdag naar Matthijs en de leesclub!

Er kan nog steeds gestemd worden, alleen niet meer via onze link.
Maar dat is al genoeg gedaan, dus speculaas voor iedereen!


En ondanks dat de uitslag voor de leesclubs nu bekend is, ben ik nog steeds zenuwachtig voor morgen. Maar vooral trots dat we het hebben gedaan met z’n allen: de meeste stemmen opgehaald! Wat een ambassadeurs zijn wij!

dinsdag 20 november 2018

Hoera! Dank voor het stemmen!

DWDD here we come!


Leesclub Perron 9, mijn leesclub voor de stemmen voor de NS Publieksprijs 2018, heeft de meeste stemmen binnen gehaald van alle leesclubs die mee deden. En nu mogen wij én naar DWDD morgen (woensdag 21 november) én we winnen een jaar lang gratis boeken. En dat allemaal dankzij de stemmen die jullie allemaal uitbrachten via onze linkjes uit onze berichten. 


Wij zijn allemaal blij en trots. Blij met onze leuke 9 nieuwe beste leesvrienden, en trots op het aantal stemmen dat we hebben binnen gehaald. Maar liefst 1237 stemmen waren dat. Echt super bedankt allemaal. Facebookvrienden, Twittervrienden, bezoekers van Bibliotheek Westland alvast een extra bedankje voor jullie, want ik heb ïk-weet-niet-hoe-vaak" aan iedereen gevraagd of er al gestemd was...

Persoonlijk wil ik mijn collega's van Bibliotheek Westland extra bedanken omdat ze mij de tijd en mogelijkheid hebben gegeven zo veel mogelijk stemmen te werven. Vooral mijn eigen team uit Naaldwijk, dankjewel! Ik zal vanaf nu weer gezellig mee gaan draaien in de uitleen! En ook de andere vestigingen waar ik was (Wateringen, 's-Gravenzande, Monster en De Lier) dank voor de gastvrijheid.

Ook een dankjewel aan Boekhandel De Kler, Primera Den Hoorn, The Readshop Naaldwijk en Bibliotheek Maassluis-MiddenDelfland voor de promotie en de gastvrijheid. 

Morgen zijn we bij DWDD, dus ik zal kijken of ik mijn belofte in kan lossen... zwaaien naar iedereen die gestemd heeft.


zondag 18 november 2018

Nazomer - Esther Verhoef

Lezen voor de NS Publieksprijs - boek 5

Nazomer - Esther Verhoef





Stralend in een knal rood shirt met zwarte broek, neemt Esther Verhoef op 24 oktober de nominatie van Nazomer voor de NS Publieksprijs in ontvangst in Utrecht. En wat was ik blij met deze nominatie, want dit boek vond ik goed!
Naar haar bezoek aan onze tafel keek ik echt uit. En wat was het leuk. Esther nam voor iedereen de tijd om haar boek persoonlijk te signeren, met naam. Met iedereen ging ze op de foto en ze hielp met het maken van selfies. Erg grappig. Naast dit alles was er ook nog tijd om vragen te stellen en te luisteren naar haar verhaal over Sara zien en de pop die haar kinderen niet hadden gemaakt.
Voor mij was dit de leukste date van de avond.


Esther Verhoef is genomineerd met Nazomer!


Het verhaal

Modeontwerpster Vivian D staat op het hoogtepunt van haar carrière. Haar bedrijf floreert, ze wordt op handen gedragen. Vlak voordat ze op een groot evenement in Parijs de rode loper betreedt, krijgt ze echter schokkend nieuws. Het dwingt haar na te denken over haar turbulente levenspad en een ingrijpende gebeurtenis die ze al tientallen jaren verdringt… In de haar kenmerkende meeslepende stijl beschrijft Esther Verhoef hoe de jonge Claudia opgroeit in een wereld die niet bij haar past en verandert in de succesvolle Vivian D. Welke offers heeft Claudia moeten brengen, en voor welke keuzes staat Vivian nu?
(Bron:estherverhoef.nl)

Kletsen en signeren kan goed samen.
Maak kennis met modeontwerpster Vivian D. met een geweldige carrière en een goed lopend eigen modebedrijf. Aan het begin van het verhaal krijgt ze schokkend nieuws vlak voor de de rode loper op moet bij een groot evenement in Parijs. Vragen over het heden en de toekomst dringen zich op.
Lees daarnaast over het leven van Claudia, die opgroeit in een volksbuurt in Brabant en zich vaak onbegrepen voelt. Ze probeert aan verwachtingen te voldoen, maar het ontwerpen blijft trekken. Kan ze alles combineren of moet ze keuzes maken?

Claudia en Vivian zijn dezelfde persoon maar het lijken twee werelden. De hoofdstukken van Claudia en Vivian wisselen elkaar af waardoor je als lezer steeds van beide werelden een beetje meer te weten komt. Het is duidelijk wie er aan het woord is door de verschillen in typografie.

De titel

Vivian D. gaat internationaal en de eerste collectie die Vivian in de Verenigde Staten gaat ontwerpen heet Indian Summer, nazomer, en is geïnspireerd op de boom die bij haar appartement staat.

Oordeel

Het boek leest als een trein, zowel de stukken van Claudia als die van Vivian. Omdat het door de verschillende lettertypes duidelijk is van wie het hoofdstuk is, kun je je daarin niet vergissen. Ik hou erg van psychologische romans, en in dot boek maken de personages groei door (al weet ik dat sommige mensen het maar oppervlakkig vinden, het intrigeerde mij toch).
Dit boek had ik meteen bij het uitkomen al gelezen en vond ik toen al erg goed. Dus dit heeft al pluspunten. En nu, nu ik eigenlijk het boek van Griet nog moet lezen, pak ik weer dit boek. Even kort kijken hoe het ook al weer zat met Claudia, Marnix, Vivian en Henrie. En dat kort kijken blijkt dus gewoon weer lekker lezen te worden, want nu wil ik het weer precies weten. En nog steeds vind ik het een goed boek.

Jullie raden het al... dit boek krijgt mijn stem voor de NS Publieksprijs en die breng ik natuurlijk uit via https://www.nspublieksprijs.nl/vp/616ec43e669a4abb5ba7a85f7cf82d82b5400dd3

Stemmen jullie ook nog even? Het kan vanavond nog via de genoemde link.
Go Esther, go Esther, go Esther!


Volgend jaar komt er trouwens weer een spannend boek van Esther Verhoef uit Facade, ik kan niet wachten! En Esther Verhoef schreef eerder de roman Tegenlicht. Ook zo goed! Dus dat kun je mooi nog even lezen voor haar nieuwe thriller verschijnt.

donderdag 15 november 2018

Zolang er leven is - Hendrik Groen


Lezen voor de NS Publieksprijs, boek 4

Zolang er leven is - Hendrik Groen


Hendrik Groen zelf was er niet, tijdens het bekend maken van de genomineerde boeken voor de NS Publieksprijs 2018. De naam van de schrijver is een pseudoniem en de werkelijke auteur (Peter de Smet) wil geen publiciteit. Dus ook hier was de uitgever aanwezig om de nominatie in ontvangst te nemen voor het boek Zolang er leven is.

De uitgever neemt de nominatie in ontvangst

Mijn lol bestond uit het feit dat Hendrik niet echt bestaat en dat er dus toch iemand bij de uitgeverij boeken heeft gesigneerd met Hendrik Groen.
Het eerste deel van de serie van Hendrik Groen won in 2016 de NS Publieksprijs.


Lol, wie zou dit nou geschreven hebben?


Het verhaal


We (de mensen die het eerste boek ook lazen) leerden Hendrik Groen kennen door zijn dagboek Pogingen iets van het leven te maken. Samen met zijn vriend Evert en de andere leden van de Oud-maar-niet-dood-club probeert Hendrik zijn laatste levensjaren in een verzorgingshuis in Amsterdam-Noord zo aangenaam mogelijk te maken. Van tijd tot tijd valt het Hendrik zwaar om de moed erin te houden. Gelukkig heeft hij de pen weer opgepakt. Met de hem zo kenmerkende charmante humor neemt hij de medebewoners, de directie, zijn vrienden en de ouderdom in het algemeen op de korrel, waarbij hij zichzelf zeker niet spaart.

Hendrik en de Omanido ondernemen nog best veel, scootmobielritjes, uitjes naar o.a. De Huishoudbeurs, Brugge en de kerstmarkt in Aken (al is dat met het hele huis). Nieuw is het avontuurlijke eten, Omanido gaat uit eten bij restaurants die landen vertegenwoordigen. Zo ontdekken ze de Ethiopische en Spaanse keuken. En het overlijden van een van de leden van Omanido hakt er in. 

Oordeel

Weer een dagboek.... en deze keer echt van een heel jaar, dag voor dag (behalve bij de gebroken arm, dan vallen er een paar dagen weg).
Het zijn allemaal korte stukjes, wat het makkelijk leesbaar maakt. Ook de gebeurtenissen van dat jaar (de aanslag op Charlie Hebdo, de aanslagen in Parijs o.a. op Bataclan, de uitschakeling van het Nederlands elftal) maken het herkenbaar voor mensen die nog niet op het leven terugblikken, zoals Hendrik doet. Mooi is de vriendschap binnen Omanido. De oudjes zorgen goed voor elkaar en staan elkaar bij.

Het eerste deel heb ik niet gelezen en ik heb ook de serie op tv niet gezien. Omdat ik altijd eerst het boek wil lezen voor in een verfilming wil zien. Inmiddels heb ik tijdens het stemmen werven voor de NS Publieksprijs vele malen gehoord dat de serie recht doet aan het boek, dus die kan ik met een gerust hart gaan kijken. Ik ga het boek niet meer lezen namelijk, want ik vond 1 deel wel genoeg. Daar zat al herhaling in. Wat niet verwonderlijk is, aangezien je op die leeftijd vast niet meer zo veel meemaakt om alle dagen anders te laten zijn. (Bij mij zijn ook niet alle dagen anders hoor.) Ik vond Zolang er leven is best vermakelijk, makkelijk leesbaar en waarschijnlijk herkenbaar. Maar dat is voor mij niet genoeg om op dit boek te stemmen. Ook al gaat de prijs naar een goed doel: Alzheimer Nederland.

Mijn stem gaat naar een ander boek. En die van jullie? Stemmen jullie wel op Hendirk Groen? Doe dat dan in ieder geval via https://www.nspublieksprijs.nl/vp/616ec43e669a4abb5ba7a85f7cf82d82b5400dd3



maandag 12 november 2018

Stromboli - Saskia Noort

Lezen voor de NS Publieksprijs, boek 3
Stromboli - Saskia Noort



Saskia was een van de genomineerde auteurs doe aanwezig was op de avond waarop de genomineerde titels voor de NS Publieksprijs bekend werden gemaakt. Gestoken in een knalgeel pak en vergezeld door haar hondje Lola nam ze de nominatie voor haar boek Stromboli in ontvangst. Ze is er erg blij mee, want het is haar eerste roman en die is meteen al genomineerd voor de NS Publieksprijs.

Saskia Noort, Lola en Oscar van Gelderen (uitgever)


Noort maakte een rondje langs de tafels met de net geïnstalleerde leesclubleden. Iedere tafel een kwartiertje. Dus genoeg tijd om even kennis te maken en boeken te signeren. Grappig detail: op de avond zelf noemde Kluun nog expliciet “mijn collega Kluun” bij de vraag van wie ze haar laatste boek cadeau had gekregen en welk boek dat was. Want dat leek ons ondoenlijk, een schrijver een boek cadeau doen. Het boek had kennelijk minder indruk gemaakt dan Kluun, want de titel wist ze niet meer. Wel dat het een Engelstalig boek was. Inmiddels is Kluun haar vriend, las ik gisteren in diverse media. Leuk!
Maar goed, over tot de orde van de dag. Want ook dit boek moet beoordeeld worden.

Waar gaat het boek over?

Honderdduizenden lezers genieten wekelijks van de column van het schrijversechtpaar Sara Zomer en Karel van Bohemen, waarin ze ogenschijnlijk openhartig verslag doen van hun gezinsleven. Maar achter de façade van hun bohemienbestaan ettert al jaren een dagelijks leven vol afgunst, wrok en zelfs geweld. Na weer een nachtelijke uitbarsting is het genoeg: Sara besluit Karel te verlaten.
Al snel komt Sara alleen te staan - niemand wil nog iets met haar te maken hebben. Om haar leven weer op de rails te krijgen boekt ze een retraite op het idyllische Italiaanse vulkaaneiland Stromboli. Onder leiding van een wereldvermaarde goeroe geeft ze zich met een bont gezelschap lotgenoten over aan rollenspellen en oefeningen die steeds een stap verder gaan.
Wat een nieuwe start had moeten worden, mondt uit in een afdaling naar regionen van haar verleden die ze het liefst verborgen had gehouden.

De titel is duidelijk, de vulkaan in Italië speelt een grote rol in het boek. En dan met name in het tweede gedeelte.

Het boek is niet het verhaal van Saskia Noort zelf, ja ze is verkracht, ja ze is gescheiden, ja ze is op Stromboli geweest, maar toch is het fictie. Behalve het laatste hoofdstuk, want dat schreef ze zelf als Saskia Noort voor de krant.

Oordeel

Ik las dit boek bijna meteen nadat het uitgekomen was, wat inmiddels al weer een tijdje geleden is. Saskia Noort vind ik eigenlijk altijd wel lekker schrijven en vooral lekker lezen. Al had ik bij Huidpijn een beetje twijfels. Helaas zijn de twijfels alleen maar groter geworden na het lezen van dit boek.
Je valt met je neus in een verkrachting bij het beginnen met lezen. Heftig! Het past uitstekend in de #MeToo discussie, dus het is wel actueel.
Het eerste gedeelte van het verhaal in het heden, in Nederland met het uit elkaar gaan van Sara en Karel en het groeiende isolement van Sara, vond ik niks. Het pakte niet echt. Maar ik was toch benieuwd genoeg om door te lezen, want ja... het is toch Saskia Noort. Het tweede gedeelte van het boek, waar Sara naar Italië gaat vond ik beter, maar nog steeds niet overtuigend. Ik las wel door, omdat ik steeds bleef hopen op het grote “iets” dat vast nog wel zou komen. Voor mij kwam dat niet, helaas. Mijn mening is dat Saskia Noort beter Thrillers kan blijven schrijven, terwijl ze nog wat verder oefent op romans.

Op 24 oktober vertelde ze onze leesclub dat ze eind november weer naar Ibiza gaat om een nieuw boek te schrijven. Ik ben toch weer erg benieuwd naar dat boek, dat hopelijk beter wordt dan Stromboli. (Sorry Saskia, verder vond ik je erg leuk, echt!)


Dat ik niet helemaal weg ben van dit boek, betekent natuurlijk niet dat er niet op gestemd mag worden. Vond jij het geweldig? Stem dan vooral via https://www.nspublieksprijs.nl/vp/616ec43e669a4abb5ba7a85f7cf82d82b5400dd3




vrijdag 9 november 2018

Het wordt spannend!


Whoohoo!

Gisteren hoorde ik dat mijn leesclub, leesclub 9 omgedoopt tot Perron 9, nu op de derde plaats staat met binnengebrachte stemmen. Dat was een vooruitgang, want eerst stonden we nog nergens en nu op 3! Heel erg bedankt allemaal voor de reeds uitgebrachte stemmen.

Leesclub Perron 9
Maar... Alleen de winnende leesclub mag op 21 november naar DWDD voor de bekendmaking van de winnaar van de NS Publieksprijs. Om mij en mijn mede leesclubleden daar te krijgen, heb ik dus nog wat stemmen nodig. Stemmen jullie mee? Dat kan via https://nspublieksprijs.nl/vp/616ec43e669a4abb5ba7a85f7cf82d82b5400dd3
Stemmen die uiterlijk 18 november zijn uitgebracht tellen nog mee bij het totaal aantal stemmen van de leesclub.

Dus, stem, en help Pleuntje naar DWDD!

donderdag 8 november 2018

De heilige Rita - Tommy Wieringa


Lezen voor de NS Publieksprijs, boek 2:

De heilige Rita - Tommy Wieringa





Het tweede boek dat ik las voor de NS Publieksprijs is De Heilige Rita van Tommy Wieringa. Helaas was Tommy zelf niet aanwezig bij de bekendmaking van de nominaties, maar hij had wel een leuk filmpje gestuurd. Tenminste... dat denk ik, want het zag er erg leuk uit. Jammergenoeg werkte het geluid niet, dus we zagen Tommy en zijn kinderen in het gras staan en wat bewegen. Volgens de organisatie riepen de kinderen op om op het boek van hun vader te stemmen omdat dat het beste boek was.
Dat wil ik, als ambassadeur van de NS Publieksprijs, natuurlijk ook graag zelf beoordelen. Naast het boek, kregen we allemaal ook een kaartje waarop stond dat Tommy dit boek geschreven heeft en dat we allemaal een exemplaar kregen. Het blijft leuk, gesigneerde boeken (of een insteekkaartje). En de uitgever van het boek was er wel, om gezellig met ons even te kletsen over Tommy en zijn boek.

De uitgever van Tommy Wieringa aan onze tafel.

Waar gaat het boek over?

Paul Krüzen woont al zijn leven lang met zijn vader in een Saksische spookboerderij aan de Duitse grens. Eens zorgde zijn vader voor hem, nu zorgt hij voor zijn vader. In de halve eeuw die intussen verstreken is hebben ze hun dorp sterk zien veranderen. De wereld is in beweging gekomen: Chinezen hebben de horeca van Mariënveen overgenomen, Russen, Polen en Roemenen zijn in het dorp vertrouwde verschijningen geworden.
De grote kentering is begonnen met de Russische piloot die met een sproeivliegtuigje uit de Sovjet-Unie ontsnapte, en in het hart van de Koude Oorlog neerstortte in het maisveld achter de boerderij. Dit zette een keten van gebeurtenissen in werking waarvan Paul Krüzen en zijn vader nooit volledig zijn bekomen.

 Wat kan ik er nog meer over zeggen?

De titel! Paul Krüzen is eenzaam, zoekt liefde en vindt die bij een prostitué genaamd Rita. Dit is niet de heilige uit de titel, zoals ik eerst dacht. Nee, de heilige Rita is de beschermvrouw van de hopeloze gevallen, en dan vooral die in Mariënveen. De niet-heilige Rita speelt een minder belangrijke rol in het boek.
In Mariënveen is er wel ergens vooruitgang, al komt die met vertraging. Maar uiteindelijk komt het op mij over als stilstand. Er veranderen wel dingen, maar dat komt vooral door buitenstaanders. De inheemse bevolking in de vorm van Paul en Hedwiges (van wie je nooit weet wat voor geluid eruit komt als hij gaat praten) staat stil. Of, in het geval van Hedwiges, gaat er op achteruit. Hopeloze gevallen zijn het misschien wel een beetje.

Oordeel

De verwachtingen waren hoog gespannen, maar uiteindelijk vond ik het boek een beetje tegenvallen. Vooral door het eind, waardoor er nog een vervolg zou kunnen komen.
Wat ik in het begin erg grappig vond, was het dialect. De dialoog moest je even hardop lezen om te horen hoe het klonk. Was dat eenmaal gedaan, dan las je makkelijk verder. Jammer dat het dialect aan het einde voor mijn gevoel helemaal weg was. Of ik was er zo aan gewend geraakt dat ik er overheen heb gelezen.
De Mariabeeldjes die in het verhaal,voorkomen kan ik wel waarderen. Ook ik heb ooit eens een mooi Mariabeeld gekregen van mijn schoonoma toen zij overleed. De Maria Anorexia en het beeld met de rozenkrans zag ik dan ook duidelijk voor me.
Daarnaast kan ik het me echt niet voorstellen hoe het is om altijd op dezelfde plek te blijven wonen. Ik zou geloof ik gillend gek worden. Maar ja, ik ben dan ook al 7 keer verhuisd, dus ik weet ook echt niet hoe het is om altijd op één plek te zijn.

Of ik op dit boek ga stemmen? Ik denk het niet... maar stemmen jullie vooral wel op dit boek via https://www.nspublieksprijs.nl/vp/616ec43e669a4abb5ba7a85f7cf82d82b5400dd3



donderdag 1 november 2018

Dagboek van een getuige - Astrid Holleeder



Lezen voor de NS Publieksprijs, boek 1:

Dagboek van een getuige - Astrid Holleeder


Als ambassadeur van de NS Publieksprijs las ik de afgelopen dagen het boek Dagboek van een getuige van Astrid Holleeder. Het boek kreeg ik vorige week tijdens de installatie van de Leesclub. Astrid Holleeder was zelf, om redenen die je nog meer gaat begrijpen als je het boek leest, niet aanwezig bij de bekendmaking. Wel was er een filmpje gemaakt waarin René Fokker, die Astrid speelt in het toneelstuk Judas, de nominatie in ontvangst neemt. René vertelt dat het zelfs te gevaarlijk is om een filmpje te maken met Astrid zelf, maar dat ze erg blij is met de nominatie.
En wat voor ons, als leesclubleden, een leuke verrassing is, is dat Astrid het boek wel heeft gesigneerd.


Renée Fokker neemt de nominatie in ontvangst

Waar gaat het boek over?

Waar het boek Judas over het leven van de familie Holleeder ging, gaat Dagboek van een getuige voornamelijk over Astrids leven als getuige tegen haar broer. En dan over hoe het getuige zijn haar leven beïnvloedt en daarmee ook het leven van haar familie. De kleinkinderen mogen niet weten wat de achternaam van hun oma is, een bezoekje aan het strand is meteen bij aankomst al voorbij wanneer de bekende dochter van Astrid al herkend is door mede strandgangers en Astrid noodgedwongen meteen weer verder gaat om herkenning te voorkomen.

Het boek is eigenlijk een aanklacht tegen het Nederlandse Rechtssysteem, waar voor getuigen onvoldoende bescherming wordt geboden vanwege “het systeem” waar Astrid en haar mede-getuigen eigenlijk tussen twee beschermingsprogramma’s in vallen en dus zelf maar een beetje moeten uitzoeken hoe ze kunnen overleven.
Maar de aanhouder wint, waardoor er volgens Astrid nu wel gaatjes ontstaan in “het systeem” waardoor de bescherming van haar en haar familie eindelijk een beetje op gang komt.

Het boek leest als een trein, zit vol met bizarre gebeurtenissen en het taalgebruik is stukken beter dan in Judas.
Een interessant boek als je meer wilt weten over de Holleeders. En dat zullen veel mensen best willen, gezien het succes van beide boeken van Astrid Holleeder.




Wil je op dit boek stemmen voor de NS Publieksprijs? Dat kan! Stem via https://www.nspublieksprijs.nl/vp/616ec43e669a4abb5ba7a85f7cf82d82b5400dd3 en maak kans op een jaar lang gratis boeken en een jaar lang gratis reizen met de trein.


Oordeel: 

Ik ga zelf waarschijnlijk op een ander boek stemmen. Ik vond dit boek een tussendoortje. Een inkijk in een bizarre wereld, waarbij ik me steeds afvroeg hoe ver Astrid zou gaan om te blijven getuigen. Heel ver dus, eigenlijk kan ze volgens mij ook niet meer terug inmiddels. Ik had het boek zelf niet uitgekozen om te lezen, want dan had ik dat wel eerder gedaan. Ik weet nu ook dat ik het zonder NS Publieksprijs ook echt niet had gelezen. Of ik was er eerder in gestopt, vanwege de vele overlap met het eerste boek. Toch heb ik wel bewondering voor haar strijd, want dat ze veel opoffert is duidelijk.