Clairy Polak - Voorbij, voorbij

Dit is het vierde boek dat ik las voor de hebban-debuutprijs. Zo lang mogelijk uitgesteld im het te lezen, want ik zag er nogal tegenop. Bang dat het te confronterend zal zijn, te dichtbij komt. Want zoals er op de website van de uitgeverij al staat: “Steeds meer mensen komen eens in hun leven in aanraking met dementie of alzheimer, vaak met verwoestende gevolgen.” En dat is ook hier het geval.

Het verhaal

De ontmoeting tussen Leo en Judith leidt tot een bijna symbiotische liefde – onverwacht, gezien hun totaal verschillende achtergrond. Vijfentwintig jaar lang kwam daar niets of niemand tussen. Tot de alzheimer zijn verwoestende werk kwam doen. Zowel Leo als Judith valt ten prooi aan grote verwarring. Leo’s verleden dreigt radicaal te worden uitgegumd, terwijl Judith probeert hun gezamenlijke leven aan de vergetelheid te ontrukken en haar eigen toekomst opnieuw vorm te geven. Met de moed der wanhoop en een flinke dosis zelfspot probeert ze het hoofd boven water te houden. Aan de hand van Leo’s verhalen over zijn jeugd en haar eigen herinneringen probeert ze de steeds vager wordende foto van Leo’s leven weer wat diepte te geven en daarmee een basis te leggen om door te gaan.

De schrijver

Clairy Polak (30 mei 1956) is een Nederlandse journalist en radio- en televisiepresentator. Ze is vooral bekend van actualiteitenprogramma's als NOVA, Buitenhof en Het filosofisch kwintet. In 1998 werd ze uitgeroepen tot beste radiomaker van het jaar bij Radio 1, in 2010 ontving ze de Sonja Barend-Award en in 2014 de Zilveren Reissmicrofoon voor haar gehele radio-oeuvre.

Mening

Oh, wat zag ik er tegenop om dit boek te gaan lezen. Toen ik de longlist zag, hoopte ik heel erg dat ik dit boek niet zo hoeven te lezen. Maar, het zat bij de selectie. En nou moet ik niks lezen, ik mag ook stoppen (en dat dan aangeven, dat is ook een optie op het jury-formulier), maar ik wilde het wel proberen. Al was het wel het laatste boek van de vier. En las ik eerst nog wat anders tussendoor. Maar halverwege mei was het toch zo ver. Met een kleine knoop in mijn maag begon ik aan dit boek.

En toen... zo veel herkenning! Zo veel liefde, zo veel warmte, zo veel eenzaamheid, zo veel dingen die misschien nog gaan komen... zo mooi!

Ik dacht dat het misschien nog heftiger zou worden, en dat was ook el zo, maar nergens werd ik er verdrietig van. Ik ben erg onder de indruk van dit boek. Zo treffend, zo herkenbaar, zo naar wat er nog gaat komen maar wat onvermijdelijk lijkt te zijn.

Het is wel duidelijk dat ik ook te maken heb met iemand die Alzheimer heeft. Net zoals Leo is de persoon ook relatief jong, komt ook uit Rotterdam, heeft ook geen hulp nodig want het gaat allemaal prima. Maar ondertussen gaat het de partner, net als Judith, niet in de koude kleren zitten.

Ik ben door dit boek meer gaan nadenken over hoe het in het echte leven verder zal gaan. Wat te doen. Ik vind Judith een eeg sterke vrouw. Hoe dapper dat ze nu zelf weer probeert te leven. Hopelijk kan dat in het echte leven ook zo gaan als het zo ver is.

Je leest het verhaal van Judith over de strijd die zij en Leo leveren tegen een ziekte waar geen medicijn voor is. Zelfs het remmende medicijn lijkt niet te remmen. In de stukken die Leo schrijft, cursief gedrukt dus duidelijk te onderscheiden van het gewone verhaal, geven de aftakeling ook goed weer. Het wordt steeds onsamenhangender, nietszeggender.

Ik vond het een prachtig boek over een heel heftig onderwerp, zeker als het zo dichtbij komt. Het is verdrietig, maar ik werd er zelf niet sip van. Meer berusting en herkenning, het is zo en er is nauwelijks iets tegen te doen. Hoe moeilijk ook, je moet er als buitenstaander mee om gaan... dat doet Judith.

Dankjewel Clairy Polak, voor dit mooie boek!

En dank hebban dat ik het moest/mocht lezen.

Boekinformatie

Titel: Voorbij, voorbij

Auteur: Clairy Polak

ISBN: 9789029093392

Uitgever: J.M. Meulenhoff

Verschijningsdatum: 14 juni 2019

Aantal pagina’s: 256

Prijs: € 19,99

Ook verkrijgbaar als e-book en luisterboek

Claudia Carli - Zoo lang ik hoop te leven

Voor de Hebban-debuutprijs mocht ik vier boeken die op de longlist stonden lezen. Dit was het derde boek daarvan. Ik heb de schrijfster van dot boek gezien tijdens De Beste Boeken Live afgelopen augustus. Daar vertelde ze, in een nogal rommelige presentatie, over dit boek. Omdat ze dat toen niet zo overtuigend deed, pakte ik dit boek niet meteen op in de boekhandel. Nu dus alsnog, in de e-book variant via Hebban.

Het verhaal

Aan de hand van negentien versjes vertelt dit boek op een overrompelende manier de geschiedenis van een Joods meisje in Nederland tijdens de oorlog

Tijdens de Tweede Wereldoorlog wordt Alida (Alie) Lopes Dias twaalf jaar en voor haar verjaardag krijgt ze een poëziealbum. Alie is Joods en aan het begin van het nieuwe schooljaar in 1941 moet ze net als alle andere Joodse kinderen naar een Joodse school. Terwijl het net zich rond hen begint te sluiten, gaat het dagelijks leven door en Alie laat al haar vriendinnetjes in haar album schrijven. Het laatste gedichtje wordt eind 1942 opgeschreven. In het voorjaar van 1943 worden Alie en haar moeder zelf van huis gehaald en naar Kamp Vught gebracht om van daaruit gedeporteerd te worden naar Sobibor. Van de negentien meisjes die in het album hebben geschreven, overleefden er maar zes de oorlog. Alies zus Gretha overleefde en gaf het poeziëalbum tegen het einde van haar leven aan de stiefvader van Claudia Carli, een goede vriend van Gretha. Hij gaf het album aan Claudia.

Zoo lang ik hoop te leven is het verhaal van Alida, haar gezin en haar vriendinnen. En het is een verhaal over liefde, onderdrukking en het hartverscheurende noodlot dat samenkomt in een poëziealbum.

De schrijver

Claudia Carli werkte jarenlang in filmproductie en als scriptschrijver voor televisie. Momenteel werkt ze als projectleider voor het educatieve project 'Oorlog In Mijn Buurt': een ontmoetings- en onderwijsprogramma dat ouderen en kinderen dichter bij elkaar brengt rondom persoonlijke verhalen uit de Tweede Wereldoorlog. Ze woont samen met haar man en dochter in Amsterdam. Zoo lang ik hoop te leven is haar eerste boek.

Mening

De laatste tijd las ik weer meer boeken over de Tweede Wereldoorlog, na jaren andere boeken te hebben gelezen. En nu lees ik dus iedere keer weer over dingen die ik nog niet wist, of vanuit een ander oogpunt. Zo ook dit boek. Het is gebaseerd op de meisjes die versjes hebben geschreven in het poesiealbum van Alie.

Het mooie aan dit boek vind ik dat de originele pagina’s van het album erin verwerkt zijn. Je leest dus als het ware mee. En gelukkig zijn de versjes ook voorzien van een getypte versie (inclusief de schrijffoutjes), waardoor het ook allemaal leesbaar is. Wat mij het meest verbaasde is dat ik in mijn poesiealbums soms dezelfde versjes heb staan. Grappig dat die dus tussen 1941 en 1986 (denk ik zo ongeveer) hetzelfde zijn gebleven. Dat zorgt ergens wel dat je je meer verbonden voelt met de meisjes uit het boek.

Ik wist niet van de verschillende Sperres (ontheffingen) af, voor medewerkers van de Joodse Raad, voor mensen met een buitenlandse achtergrond zoals de Portugese. En de kindertransporten waren ook even weggezakt. Maar nu weet ik het allemaal weer.

Je leest het (fictieve) verhaal van Alie, en daar doorheen is het verhaal aangevuld door de kinderen die de oorlog hebben overleefd. Dat zie je duidelijk, want die verhalen zijn in een andere letter gedrukt.

Het kostte mij even moeite om in het boek te komen, geen idee waarom precies, maar daarna las het als vanzelf.

Het boek was gelukkig duidelijker en helderder geschreven dan dat de presentatie van de auteur toen was. Dat is prettig.

Wat ik zelf onoverzichtelijk vond, maar dat komt misschien omdat ik het e-book las en daardoor de opmaak anders zal,zijn geweest, waren de foto’s en namen achterin het boek. Met de opsomming van hoe het met dat meisje was afgelopen en met haar familie. Maar dat kan dus goed aan mij gelegen hebben.

Dit boek geeft het verhaal weer van een deel van de meisjes van een Joodse school in Amsterdam. De buurt wordt goed beschreven, als Amsterdammer herken je vast veel plekken in het boek die er ook nu nog zullen zijn.

En, omdat we nooit mogen vergeten: lees ook dit boek. Zoo lang ik hoop te leven was helaas niet zo lang, dat maakt het natuurlijk nog schrijnender.

Boekinformatie

Titel: Zoo lang ik hoop te leven

Auteur: Claudia Carli

ISBN: 9789022587577

Uitgever: Boekerij

Verschijningsdatum: 17 september 2019

Aantal pagina’s: 432

Prijs: € 19,99

Ook verkrijgbaar als e-book

Dido Michielsen - Lichter dan ik

Dit boek was het tweede boek dat ik las voor de hebban-debuutprijs. Een boek dat ik al wilde lezen deze keer, dat is ook leuk. Ik ben benieuwd. Ik heb er inmiddels zo veel mensen over gehoord en het heeft de Boekhandelsprijs gewonnen. Deze longlist-taak zorgt er voor dat het boek naar voren is geschoven op de nog te lezen stapel. Snel in beginnen dus. Ik las dit boek eind april-begin mei, maar mag er nu pas iets over zeggen.

Het verhaal

Java, 1850. Isah groeit op in de de kraton, het vorstenverblijf in Djokja. Haar levensloop lijkt daarmee vast te staan. Maar de eigenzinnige jonge vrouw weet te ontsnappen aan de traditionele standenmaatschappij. Ze wordt huishoudster én minnares van een Hollandse officier en schenkt hem twee dochters. Wanneer hij hen verlaat, moet ze grote offers brengen om haar kinderen te zien opgroeien. Uiteindelijk beseft Isah dat ze haar eigen afkomst niet kan en ook niet wil verloochenen.

De schrijver

Dido Michielsen is een journaliste en schrijfster van diverse non-fictie boeken. Ze schreef voor veel Nederlandstalige titels, van kwaliteitskranten tot en met damesglossy’s, over de meest gevarieerde onderwerpen. Op 3 september 2019 is haar debuutroman verschenen: Lichter dan ik.

Ze werd geboren in Amersfoort en woont in Amsterdam, samen met haar man Auke Kok en hun twee dochters.

Mening

Dit boek wilde ik dus al even lezen. Ik had het zelfs al gekocht van mijn prijzengeld van de NS Publieksprijs, maar kreeg nu ook de e-book versie. Een oplossing gezocht voor de papieren versie en het e-book lezen, dat is wat er gebeurde.

De titel van het boek slaat op de dochters van Isah, die lichter zijn qua huidskleur dan Isah zelf vanwege hun blanke vader.

Het boek begint met een uitleg van de schrijver van het verhaal, Tjanting, een vriendin van Isah die aan haar haar levensverhaal gaat vertellen. Ook het nawoord is van Tjanting. De tussenliggende hoofdstukken (steeds Indische titels met Nederlandse vertaling) zijn het levensverhaal van Isah zoals zij haar leven heeft verteld aan Tjanting.

Het boek geeft een goed beeld van het leven in Indonesië eind 19e en begin 20e eeuw. Mooi, wreed, liefdevol, hoopvol, teleurstellend. Al deze facetten komen aan de orde. Om aan een uithuwelijking te ontsnappen wordt Isah huishoudster van Gey, een Nederlander. Ze krijgen een relatie, maar wat is die waard... de klassenverschillen worden pijnlijk duidelijk. En blijven pijnlijk duidelijk. Isah weet haar leven goed te beschrijven. Je weet dat het verhaal zich vroeger afspeelt, maar dat is niet merkbaar qua ouderwetsheid. Je waant je in het Indonesië van vroeger en leeft mee met de hoofdpersoon. Haar verbazing, onbegrip, machteloosheid, alles voel je mee. Diverse klassen en bevolkingsgroepen worden neergezet. Blanken, volbloed Javanen en halfbloed Indo’s. En de verschillen tussen deze mensen, die tegen het einde ook nog een andere wending nemen.

Een mooie historische roman waarin het leven wordt beschreven vanuit een Indonesisch perspectief. Zeker een aanrader qua historisch besef. Ik heb er weer veel van geleerd. 

Ik las begin mei ergens (ik meen op de website van Trouw, waar een leesclub georganiseerd was over dit boek) dat Michielsen bezig is met een vervolg op Lichter dan ik. Wat ik erg fijn zou vinden om te lezen, want ik ben benieuwd hoe het de dochters van Isah vergaan is.

Boekinformatie

Titel: Lichter dan ik

Auteur: Dido Michielsen

ISBN: 9789048845033

Uitgever: Hollands Diep

Verschijningsdatum: 3 september 2019

Aantal pagina’s: 320

Prijs: € 21,99

Ook verkrijgbaar als e-boo

Jori Stam - Oregon

Net als vorig jaar, mocht ik dit jaar meelezen met de boeken die op de longlist van de hebban-debuutprijs staan. Ik kreeg maar liefst vier e-books toegestuurd om te beoordelen. Ik mocht el zeggen dat ik meelas, maar niet welke boeken. Dit is het eerste boek van die vier. Nog nooit gezien, dit boek. Dus ook zonder verwachtingen gelezen. Het is een boek wat ik, vanwege de voorkant, niet meteen zelf zou zijn gaan lezen. Maar dat is dus het leuke van lezen voor zo’n prijs. Je leest eens wat anders!

Het verhaal

In Oregon speelt Jori Stam een geraffineerd spel met verbeelding, waan en werkelijkheid. Hij neemt de lezer mee in het hoofd van iemand die tegen de klippen op de controle over zijn leven en omgeving probeert te behouden, met alle gevolgen van dien. Stijn wordt door zijn goede vriend Philip uitgenodigd om samen af te reizen naar een afgelegen hut in de bossen van het Amerikaanse Oregon. Stijn wil er werken aan zijn debuutroman over een mysterieuze vliegtuigkaper die ooit verdween op dit grondgebied, Philip aan de opvolger van zijn veelgeprezen bestseller. Daar, in die koude, stille omgeving, rijzen bij Stijn langzaam twijfels aan de intenties van zijn reisgenoot.

De schrijver

Jori Stam (1987) groeide op in de polder en studeerde Nederlandse taal en cultuur aan de Universiteit van Amsterdam. Zijn verhalen verschenen in verschillende literaire tijdschriften. In 2014 werd hij genomineerd voor de Opium Verhalenwedstrijd en de VPRO Bagagedrager en won hij de Kerstprijsvraag van 'Propria Cures'. Een volstrekt nutteloos mens is zijn debuut. Zijn nieuwe roman Oregon is verschenen in augustus 2019.

Mening

Stijn, controlfreak zoals blijkt, gaat met zijn goede vriend Philip, workaholic, op schrijfvakantie naar een afgelegen hutje in Oregon. Stijn regelt alles en Philip neemt de leiding, waardoor de vooraf bedachte plannen van Stijn verkeerd dreigen te lopen. De mannen kunnen eigenlijk niet meer tegengesteld zijn. Hun gezamenlijke beroep, schrijver, oefenen ze ook tegengesteld uit. Dat leidt tot wrijving daar op die afgelegen plek.

Er worden veel draadjes uitgezet om het verhaal aan op te hangen. Zo is er het gegeven dat de mensen die voor Stijn en Philip het huisje huurden misschien nog niet weg zijn. Het verhaal wat Stijn wil schrijven speelt zich af in Oregon, maar niemand daar schijnt de legende te kennen waar Stijn door geobsedeerd is. Hoe zit het met de gestrande relatie van Stijn. En wat schrijft Philip eigenlijk voor iets geheimzinnigs? Allemaal vragen waar je als lezer niet of nauwelijks antwoord op krijgt, frustrerend. Ik kan best een boek met een open einde lezen, maar dit is helemaal een open verhaal waar ik nauwelijks iets bij kan verzinnen. Jammer!

Het leest namelijk wel heel gemakkelijk. Mooie beschrijvingen van de natuur. Ook de gedachten van Stijn zijn duidelijk, maar zijn die wel van Stijn?

Op de voorkant staat een afbeelding van een konijnenkop met een gewei. Dat konijn komt ook in het verhaal voor, een Jackalope, een mythisch dier dat in Noord-Amerika zou voorkomen. Wat dat betreft past de voorkant dus erg goed. Het zou voor mij alleen wel een reden zijn geweest om het boek niet op te pakken, want het ziet er zo gek uit.

Tijdens het verhaal denk je dat je weet wat je leest. Er zijn hoofdstukken die een datum en tijd hebben als titel, dat speelt nu en lees je vanuit Stijn. Er zijn ook hoofdstukken met woorden als titels, die gaan over de relatie van Stijn en Kirsten en lijken in eerste instantie ook vanuit Stijn geschreven, maar is dat zo?

Grappig is dat de gesproken woorden niet tussen aanhalingstekens staan, maar met streepjes worden aangeduid. En dat komt in het boek terug: P103 (in mijn e-book) - wel leuk dat je streepjes gebruikt in je dialogen, doe ik ook altijd.

Daar moet je eerst even aan wennen, want de gedachten naderhand staan er als gewone zin weer achter, maar leest op zich prima.

Eindoordeel? Ondanks dat het boek makkelijk leest, je aandacht vasthoudt en je nieuwsgierig maakt vond ik het achteraf toch tegenvallen. Ik denk omdat er geen enkele uitgezette verhaallijn wordt afgemaakt. En dat is zelfs voor mij te veel open. Het voelt alsof ik een paar afsluitende hoofdstukken mis. Misschien komt er een vervolg?

Ik ben in ieder geval wel verder gaan zoeken naar D.B. Cooper en zijn vliegtuigkaping. Dat heeft het boek dan weer wel voor elkaar. En er bestaat dus informatie over zoals bijvoorbeeld deze wiki pagina.

Ik zat nog even in mijn maag met het feit dat er al eerder een verhalenbundel was uitgekomen en deze roman telt als debuut. Ik heb opheldering gevraagd bij hebban hierover: Het is een romandebuut. Korte verhalen(bundels) doen daar niet aan mee. Top!

Boekinformatie

Titel: Oregon

Auteur: Jori Stam

ISBN: 9789025454111

Uitgever: Atlas-Contact

Verschijningsdatum: augustus 2019

Aantal pagina’s: 192

Prijs: € 19,99

Ook verkrijgbaar als e-book.

Splinter Chabot - Confettiregen

Ik was eigenlijk wel erg nieuwsgierig naar dit boek geworden, nadat ik er van meerdere mensen positieve berichten over hoorde. Collega Anita was zo lief om me dit boek te lenen.

Ik heb SPLINTER in de politiek altijd met veel plezier gekeken en vind zijn kledingkeuze altijd geweldig qua kleur en stijl. Dat alleen zou al confettiregen moeten kunnen veroorzaken. 

Het verhaal

Wobie groeit op in zijn eigen glitter- en glamourwereld. Als in een sprookjeswereld. Eenmaal op school komt hij erachter dat zijn enthousiasme volgens sommigen gekooid moet worden, dat sommige kleren alleen voor meisjes bestemd zijn en dat verliefdheid ingewikkelder is dan een hartje tekenen.

Aan de hand van drie bepalende ontmoetingen in zijn jeugd, komt Wobie steeds meer over zichzelf te weten. Naarmate hij ouder wordt ontdekt hij langzaam maar zeker dat hij anders is dan zijn broers, anders dan zijn meeste klasgenoten, anders dan wie hij dacht te zijn. Anders dan wie hij wilde zijn. Langzaam sluipt er een grijze mist in zijn leven, en begint hij iets te ontdekken dat eerst genegeerd, vervolgens gevreesd, maar uiteindelijk gevierd wordt. Dit boek is een dagboek van die worsteling en die zoektocht.

De schrijver

Splinter Chabot is programmamaker, politieke junkie en rasoptimist, David Bowie en Prince zijn zijn voorbeelden: vrijgevochten individuen die voor Splinter het leven lieten dansen. Splinter is onder andere bekend van het programma SPLINTER, in de politiek en als tafelheer bij DWDD.

Mening

Ach, wat een ontwapenend en dapper boek van Splinter! Knap hoe hij, zo jong nog, zo’n mooi boek kan schrijven. Zeker over zijn eigen gevecht. Dat heb ik er van geleerd, dat het echt een gevecht is. Ondanks de hele warme thuissituatie, ondanks dat je het al van mijlenver ziet aankomen dat Wobie op jongens valt, ondanks alle aanmoediging van zijn ouders... en dan toch niet anders willen zijn.

Drie delen van het boek geven het leven van Wobie weer in de verschillende fases van zijn leven, tijdens de ontdekkingstocht van wie hij is. De basisschool, de middelbare school en zijn studententijd. Steeds duidelijker wordt het hoe Wobie in elkaar steekt en hoe de wereld om hem heen met hem om gaat. En hoe Wobie zelf vecht tegen zijn natuur.

Goed en duidelijk worden de gevoelens van Wobie beschreven en ook hoe de mensen om hem heen, zijn vriendinnen, hem steunen en op weg helpen.

Prachtig boek oven een jongen die strijd levert met zichzelf en eindelijk zichzelf durft te zijn.

Mooi zijn David Bowie en Prince, die veelvuldig terugkomen in het boek.

Wat ik ook erg mooi vond is de hand van zijn vader die steeds terug keert als veilige haven, veiligheid biedend en vertrouwen gevend. En dat in het echte leven het boek van zijn vader, dat ongeveer tegelijkertijd verscheen, Mijn vaders hand heet (en volgens mij, maar ik het het niet gelezen, niet zo’n veilige haven was).

Boekinformatie

Titel: Confettiregen

Auteur: Splinter Chabot

ISBN: 9789000370634

Uitgever: Spectrum

Verschijningsdatum: maart 2020

Aantal pagina’s: 344

Prijs: € 21,99

Ook verschenen als e-book

Lisa Jewell - De mensen boven ons

Vorig jaar las ik het boek Ik volg je van deze schrijfster. Ik schreef daar dit stukje over. Nu is haar nieuwe boek uit. Op de voorkant noemt Sophie Hannah het een thriller, op de achterkant heeft Ruth Ware het over een geweldige whodunnit. Wat zou het zijn? Ik ga het uitvinden!

Het verhaal

In een groot huis in het Londense Chelsea ligt een baby wakker in haar wiegje. Gevoed en verzorgd, wacht ze vrolijk tot iemand haar oppakt. In de keuken liggen, naast een haastig gekrabbeld briefje, drie lichamen. Ze zijn al enkele dagen dood. Wie heeft er in de tussentijd voor de baby gezorgd? En waar is diegene gebleven?

De schrijver

Lisa Jewell (Londen, 1968) schreef haar eerste roman, Ralph’s Party, n.a.v. een weddenschap. Het werd in 1998 uitgegeven door Penguin en was dat jaar het bestverkopende debuut. Sindsdien heeft ze 16 boeken geschreven. Enkele jaren geleden is ze van genre veranderd – van chicklit naar steeds donkerder romans naar psychologische thrillers. Met haar laatste thriller belandde ze in Engeland op #1 in de bestsellerlijst en in Amerika in de top tien. 

Mening

Toen ik dit boek aangekondigd zag, heb ik meteen de titel opgeschreven. En ineens was het boek er! Meteen meegenomen om te lezen. En in 3 dagen uit! Het leest echt als een trein, je wilt weten hoe het verhaal precies in elkaar zit en zeker hoe het af gaat lopen. Maar een thriller... mwah, nee. Er komen wel weer veel psychologische spelletjes voorbij, vandaar dat ik het boek zo graag uit wilde lezen, maar echt heel spannend was het niet. Meer onderhuids, als een psychologische roman eigenlijk. En laat dat nou net mijn favoriete genre zijn! Dus voor mij een zeer geslaagd boek, maar ik denk dat de mensen die spanning zoeken het minder zullen vinden.

Het idee van een leefgemeenschap die uitmondt in een kleine sekte is op zich al genoeg om te zorgen dat de kinderen uit het gezin daar problemen mee krijgen. Omdat ik in het begin weer met veel personen kennis maakte, maakte ik ook hier een soort overzichtje. Een wie is wie, waardoor ik wist wie wat vertelde en hoe die persoon in relatie staat met Libby. Want Libby is de persoon waar het uiteindelijk allemaal om draait. Zij is de spil van het verhaal. De personages zijn interessant en de meeste goed uitgewerkt. De enige buitenstaander, Miller Roe, is ook van belang. Als journalist helpt hij Libby een eind op weg. Van hem zou ik meer willen weten,

Ik vond het verhaal van Lucy eruit springen. Dat was geloof ik ook de aanleiding van het verhaal, las ik in een interview. Een dakloze vrouw in Frankrijk die de schrijfster zag lopen. Wat zou haar verhaal zijn.

Een goede psychologische roman is dit geworden. Dus wat dat betreft een aanrader. Het perfecte vakantieboek zou het voor mij wel zijn. Meer een whodunnit dan een thriller ook.

Boekinformatie

Titel: De mensen boven ons

Auteur: Lisa Jewell

ISBN: 9789400512313

Uitgever: A.W. Bruna

Verschijningsdatum: 26 mei 2020

Aantal pagina’s: 384

Prijs: € 17,99

Ook verkrijgbaar als e-book en luisterboek.

M.J. Arlidge - Wat jij niet ziet

Het zijn de Spannende Boeken Weken! En daar hoort altijd een geschenkje bij. Dit jaar geschreven door M.J. Arlidge, van al die boektitels met kinderliedjes en -versjes erin. Ik ben benieuwd! 

Het verhaal

Emma Forbes is verliefd. Sinds ze ex-soldaat Mark ontmoette, kan ze aan niets anders denken. Mark is door zijn tijd in het leger zowel mentaal als fysiek beschadigd, maar zijn littekens maken hem alleen maar aantrekkelijker. Eindelijk kan de blindgeboren Emma voor iemand zorgen, in plaats van altijd zelf te worden verzorgd. Dan wordt de stad opgeschrikt door een reeks gruwelijke inbraken. Een mysterieus figuur sluipt in het holst van de nacht huizen in, waar hij zijn nietsvermoedende slachtoffers aanvalt, vernedert en genadeloos martelt. De politie heeft maar één aanknopingspunt: de dader heeft een opvallend litteken in zijn nek. Is het toeval, of maakt Emma’s onvoorwaardelijke liefde haar blind voor wie Mark werkelijk is? 

De schrijver

Bestsellerkanon M.J. Arlidge debuteerde in 2014 als thrillerauteur met Iene Miene Mutte, het eerste deel van zijn razend populaire serie met inspecteur Helen Grace. Iene Miene Mutte staat al drie jaar op rij in de CPNB top 100 bestverkochte boeken. Hierna verscheen in de Helen Grace-serie Piep zei de muis (2016), Pluk een roos (2016), Klikspaan (2016), Naar bed, naar bed (2017), Wie niet weg is (2017), Klein klein kleutertje (2018) en In de maneschijn (2018). Los van de serie verscheen van de Engelse auteur ook het boek Kom je spelen? (2019). Tegelijkertijd met het geschenk verschijnt in de zomer van 2020 het negende deel van de Helen Grace-serie: Nog lange niet. M.J. Arlidge stond in 2019 met maar liefst acht titels in de Spannende Boeken top 60. Zijn detective Helen Grace is in 2019 door Hebban-lezers verkozen tot populairste thrillerpersonage. Naast boeken schrijft M.J. Arlidge al sinds het begin van deze eeuw voor verschillende Britse crimeseries.

 

Mening

Ik heb vast onder een steen gelegen ofzo, want ik heb nog niet eerder iets gelezen van Arlidge. Dat hoeft op zich ook niet. Ik kan nou eenmaal niet alles lezen én deze auteur is zó bekend dat hij zijn eigen boeken wel verkoopt en ik liever iets anders lees wat niet zo bekend is. Maar dit boekje krijg je dus deze maand gratis van je boekhandel bij aankoop van Nederlandse boeken voor minimaal € 15,-. Dat is bij mij nooit zo’n probleem, dus ik heb het boekje al in huis. En ben er vrijwel meteen in begonnen, want nu kan ik het nog aanprijzen in de winkel. En dat ga ik doen! Voor een geschenkboekje van 96 bladzijdes (wat meestal nogal beperkend is) is dit namelijk echt een lekker boekje om te lezen. Of het representatief is voor de boeken van Arlidge kan ik niet zeggen, maar ik ben ondertussen wel geneigd eens een van zijn andere boeken te lezen.

Het verhaal moet het hebben van de spanning bij Emma. Je leest vanuit haar. En dat is, nieuw voor mij, vanuit een personage dat niet kan zien. Maar horen, voelen en ruiken kan ze erg goed, dus dat wordt veel beschreven. Knap gedaan, om zo duidelijk weer te geven hoe een blind persoon de weg kan vinden, overal eigenlijk. Al is het makkelijker op plekken die bekend zijn voor Emma. 

Je voelt de onzekerheid toenemen, naarmate ze Mark leuker gaat vinden en ergens in haar achterhoofd een zaadje is geplant van twijfel.

Als lezer weet je al vrij snel dat het foute boel is, maar ik was benieuwd hoe Emma dit op ging lossen.

Inmiddels, na het schrijven van dot blogje, heb ik besloten dat ik toch ook maar eens andere titels van Arlidge ga lezen.

 

Boekinformatie

Titel: Wat jij niet ziet

Auteur: M.J. Arlidge

ISBN: 9789059655201

Uitgever: Stichting CPNB

Verschijningsdatum: 1 juni 2020

Aantal pagina’s: 96

Prijs: gratis, bij aankoop van minimaal € 15,- aan Nederlandse boeken

Erika Bianchi - Wij zijn niet als hagedissen

Als je een boek leest van Uitgeverij Signatuur, staat daar tegenwoordig op de laatste pagina een oproep om ambassadeur te worden van de uitgeverij. Nadat ik Het jaar dat Shizo Kanakuri verdween las (waar ik dit stukje over schreef), heb ik me daarvoor opgegeven. Ik las daardoor een paar maanden geleden het boek De Vlakte van Murnane, waar ik dit stukje over schreef. Dat boek beviel minder goed, maar omdat ik me graag laat verrassen door boeken die ik misschien anders niet zou hebben gelezen, gaf ik me bij dit boek toch weer op als ambassadeur. En ik werd uitgekozen. Leuk!

Het verhaal

De Bretonse kust, 1948. Het is eind juli, de Tour de France is in volle gang en de achttienjarige Zaro Checcacci, monteur van de Italiaanse ploeg, ontmoet de jonge Franse serveerster Lena. Negen maanden later wordt Isabelle geboren, maar Zaro wil niets van het kind weten. Tien jaar later besluit Lena dat het genoeg is en zoekt Zaro in Italië op. Die is inmiddels getrouwd en heeft een zoontje. Lena vestigt zich met Isabelle in het dorpje, maar als ze een nieuwe liefde ontmoet, laat ze haar dochter achter. Wanneer Isabelle zelf kinderen krijgt, blijkt haar jeugd ernstige sporen achter te hebben gelaten en lijkt de geschiedenis zich te herhalen. Of toch niet?

De schrijver

Erika Bianchi (1975) is geboren in Pisa en werkt en woont nu in Florence, waar ze oudheid en archeologie doceert. Als historicus is Bianchi geïnteresseerd in hoe het komt dat mensen worden zoals ze zijn en welke beslissing doorslaggevend is voor de loop van de gebeurtenissen in een leven.

Mening

In tegenstelling tot het eerste boek dat ik las als ambassadeur, vond ik dit boek wel mooi! Gelukkig maar.

Het ziet er natuurlijk al prachtig uit, met een kolibrie op de voorkant, die blijkt te verwijzen naar de bijnaam van een van de personages uit het boek.

Het boek heeft diverse hoofdstukken die terug gaan in de tijd. Het begint met de epiloog, doe normaal altijd aan het eind van het boek zit. Hierdoor kom je meteen midden (of eigenlijk aan het eind natuurlijk) in het verhaal terecht. De personages worden geïntroduceerd. Maar hoe het precies zit? Ik begon vrij snel een stamboom te maken op een papiertje, want de quote op de voorkant heeft het over 4 generaties. De verhoudingen worden al snel duidelijk.

Nadat je terug in de tijd leest eindigt het boek met de proloog en nog een staartje. Een bijzondere structuur, die het verhaal erg goed doet. Je komt steeds meer te weten over de geschiedenis van de vier generaties en hoe het allemaal zo gelopen is.

Isabelle is toch wel de hoofdpersoon, zonder dat ze er iets aan heeft kunnen doen. Maar er wordt het meeste over haar en door haar verteld. Zij is de spil in de vier generaties. Daarnaast spelen haar eerste man Carlo en haar dochter Marta een belangrijke rol. De ene vader is afwezig (Zaro, de vader van Isabelle die geen vader voor haar is) en de ander maakt dat allemaal goed (Carlo, de vader van haar kinderen). En laat ik broer Nanni niet vergeten, met de mooie rode fiets.

Tussen de hoofdstukken door worden er verhalen verteld door Carlo over o.a. de albatros, buidelmezen, hagedissen en zeesterren. En inderdaad, wij zijn niet als hagedissen die hun staarten los kunnen laten bij gevaar en waar dan een nieuwe groeit. Als wij iets missen, blijft dat gemis.

In het begin speelt wielrennen een grote rol in het boek. Grappig genoeg herkende ik wat namen, ook van latere wielrenners. Heeft al dat Tour de France kijken toch nog nut gehad.

Het staartje van het boek vond ik ook bijzonder mooi om te lezen. Dan kom je ook tot de conclusie dat de geschiedenis zich herhaalt... of niet.

Mooi boek, bijzondere opbouw en door de bizarre reactie van mensen een interessant verhaal. Ik ga meer lezen van deze schrijfster!

Boekinformatie

Titel: Wij zijn niet als hagedissen

Auteur: Erika Bianchi

ISBN: 9789056726430

Uitgever:Signatuur

Verschijningsdatum: 16 april 2020

Aantal pagina’s: 320

Prijs: € 21,99

Ook verkrijgbaar als e-book.

Murat Isik - Mijn moeders strijd (deel 2)

Vorig jaar las ik het Boekenweekessay met dezelfde titel, ook geschreven door Murat Isik. Ik was toen al enthousiast. Groot was dan ook mijn vreugde toen ik zag dat er een uitgebreide versie van dat boek uitgegeven werd. Dat werd mijn twaalfde aankoop van mijn prijzengeld van de NS-Publieksprijs! Ik was nog in een ander boek bezig, dus het moest eventjes wachten, maar dat heeft niet heel lang geduurd.

Het verhaal

In Mijn moeders strijd beschrijft Murat Isik de onvermoede emancipatiestrijd van zijn moeder Aynur, die geboren wordt in een conservatief dorp in Oost-Turkije en opgroeit in de kuststad Izmir. Ze verzet zich tegen haar achtergestelde positie als vrouw en probeert de regie over haar leven in eigen hand te nemen.

Hoe moeilijk dat is, blijkt wanneer haar broer haar eerst zonder overleg tewerkstelt als huishoudelijke hulp en haar daarna tegen haar wil probeert uit te huwelijken. Aynur komt in opstand en trouwt een man met wie ze wél een toekomst voor zich ziet, maar het wordt een moeizaam huwelijk.

Begin jaren tachtig komt ze met haar gezin terecht in de Amsterdamse Bijlmer, waar ze sociaal geïsoleerd raakt. Tegen de verwachtingen in besluit Aynur zich te emanciperen, waardoor ze zich van de vrouwen in haar omgeving onder - scheidt. Waarom deed ze dat en welke obstakels moest ze daarbij overwinnen?

De schrijver

Murat Isik vorig jaar met Jan Siebelink.

Murat Isik (1977) debuteerde in 2012 met de roman Verloren grond, die tot op heden tien drukken beleefde. Hij ontving er de Bronzen Uil Publieksprijs mee en werd genomineerd voor de Academica Literatuurprijs. Verloren grond werd vertaald in het Duits, Zweeds en Turks.

In 2017 verscheen zijn nieuwe roman Wees onzichtbaar. Hij won hiermee de prestigieuze Libris Literatuur Prijs 2018. Tevens werd de roman het Boek van het jaar 2017 bij NRC Handelsblad en bol.com. Bovendien won het de Boekhandelsprijs 2018. Tevens werd Wees onzichtbaar genomineerd voor BNG Bank Literatuurprijs en Halewijnprijs. Wees onzichtbaar was genomineerd voor de NS Publieksprijs 2019.

Mening

Wederom een prachtig boek van Murat Isik. Ik las natuurlijk zijn boekenweekessay van vorig jaar, met dezelfde titel. Dit boek is de uitgebreide versie van dat essay. Waar ik vorig jaar dit stukje over schreef  en het een aanvulling noemde op het boek Wees onzichtbaar, is dit boek een verdieping van het verhaal van de moeder van Murat Isik. En, zoals hij zelf ook zegt, is dit boek non-fictie, waar zijn roman fictie is. Wat een strijd heeft Isiks moeder geleverd en hoe goed is zijn daar in geslaagd. Ik snap dat Isik zijn moeder daarom bewonderd. Hoe mooi is het dat hij haar dit podium geeft, zodat haar strijd een inspiratiebron kan zijn voor andere vrouwen.

Het boek leest niet als non-fictie en onbewust leg je toch verbanden tussen dit boek en Wees onzichtbaar. Wellicht ook met Verloren grond, maar dat boek ligt nog steeds op de stapel van nog te lezen boeken. Na het lezen van Mijn moeders strijd is het weer een stukje omhoog geklommen op die stapel. Want wat schrijft Murat Isik toch mooie boeken! 

Boekinformatie

Titel: Mijn moeders strijd - uitgebreide versie

Auteur: Murat Isik

ISBN: 9789026351242

Uitgever: Ambo-Anthos

Verschijningsdatum: 28 april 2020

Aantal pagina’s: 160

Prijs: € 16,99