Lezen voor de NS Publieksprijs, boek 4
Zolang er leven is - Hendrik Groen
Hendrik Groen zelf was er niet, tijdens het bekend maken
van de genomineerde boeken voor de NS Publieksprijs 2018. De naam van de
schrijver is een pseudoniem en de werkelijke auteur (Peter de Smet) wil geen
publiciteit. Dus ook hier was de uitgever aanwezig om de nominatie in ontvangst
te nemen voor het boek Zolang er leven is.
 |
| De uitgever neemt de nominatie in ontvangst |
Mijn lol bestond uit het feit dat Hendrik niet echt
bestaat en dat er dus toch iemand bij de uitgeverij boeken heeft gesigneerd met
Hendrik Groen.
Het eerste deel van de serie van Hendrik Groen won in
2016 de NS Publieksprijs.
 |
| Lol, wie zou dit nou geschreven hebben? |
H et verhaal
We (de mensen die het eerste boek ook lazen) leerden Hendrik Groen kennen door zijn dagboek
Pogingen iets van het leven te maken. Samen met zijn vriend Evert en de
andere leden van de Oud-maar-niet-dood-club probeert Hendrik zijn laatste
levensjaren in een verzorgingshuis in Amsterdam-Noord zo aangenaam mogelijk te
maken. Van tijd tot tijd valt het Hendrik zwaar om de moed erin te houden.
Gelukkig heeft hij de pen weer opgepakt. Met de hem zo kenmerkende charmante
humor neemt hij de medebewoners, de directie, zijn vrienden en de ouderdom in
het algemeen op de korrel, waarbij hij zichzelf zeker niet spaart.
Hendrik en de Omanido ondernemen nog best veel,
scootmobielritjes, uitjes naar o.a. De Huishoudbeurs, Brugge en de kerstmarkt
in Aken (al is dat met het hele huis). Nieuw is het avontuurlijke eten, Omanido
gaat uit eten bij restaurants die landen vertegenwoordigen. Zo ontdekken ze de Ethiopische en Spaanse keuken. En het overlijden van een van de leden van Omanido hakt er in.
Oordeel
Weer een dagboek.... en deze keer echt van een heel jaar,
dag voor dag (behalve bij de gebroken arm, dan vallen er een paar dagen weg).
Het zijn allemaal korte stukjes, wat het makkelijk
leesbaar maakt. Ook de gebeurtenissen van dat jaar (de aanslag op Charlie
Hebdo, de aanslagen in Parijs o.a. op Bataclan, de uitschakeling van het Nederlands elftal) maken het
herkenbaar voor mensen die nog niet op het leven terugblikken, zoals Hendrik
doet. Mooi is de vriendschap binnen Omanido. De oudjes zorgen goed voor elkaar en staan elkaar bij.
Het eerste deel heb ik niet gelezen en ik heb ook de
serie op tv niet gezien. Omdat ik altijd eerst het boek wil lezen voor in een
verfilming wil zien. Inmiddels heb ik tijdens het stemmen werven voor de NS
Publieksprijs vele malen gehoord dat de serie recht doet aan het boek, dus die
kan ik met een gerust hart gaan kijken. Ik ga het boek niet meer lezen
namelijk, want ik vond 1 deel wel genoeg. Daar zat al herhaling in. Wat niet
verwonderlijk is, aangezien je op die leeftijd vast niet meer zo veel meemaakt
om alle dagen anders te laten zijn. (Bij mij zijn ook niet alle dagen anders
hoor.) Ik vond Zolang er leven is best vermakelijk, makkelijk leesbaar en
waarschijnlijk herkenbaar. Maar dat is voor mij niet genoeg om op dit boek te
stemmen. Ook al gaat de prijs naar een goed doel: Alzheimer Nederland.
Mijn stem gaat naar een ander boek. En die van jullie? Stemmen jullie wel op Hendirk Groen? Doe dat dan in ieder geval via
Geen opmerkingen:
Een reactie posten