Ik heb best wel wat boeken van Daphne Deckers gelezen,
meestal haar gebundelde columns. Maar haar eerste roman, Alles is zoals het zou
moeten zijn, vond ik lang geleden erg grappig. Waarom kan ik me niet eens meer zo herinneren, maar dat ik 'm goed vond wel. Vol verwachting begon ik dus aan
dit boek. Het is nu een Toptitel bij Bibliotheek Westland, dus het was even doorlezen, want het is een hele pil.
Het verhaal
Annabel Brinkmeester presteert het om op één dag alles
kwijt te raken wat haar dierbaar is: de nalatenschap van haar ouders, haar
relatie, zelfs haar geliefde huis aan de Orthoskade 66. Zonder de financiële
hangmat waar ze jaren in heeft gelegen, moet Annabel nu écht de mouwen
opstropen en een nieuwe toekomst voor zichzelf bewerkstelligen. Ze probeert op eigen benen te staan, en dat lukt met vallen en opstaan. Helemaal weg van het jet-set leven dat ze leidde komt ze steeds maar niet, ook al doet ze haar best. De mannen in haar leven spelen een belangrijke en bepalende rol, ieder op zijn eigen manier.De schrijver
Daphne Deckers kennen we natuurlijk allemaal als voormalig fotomodel, presentatrice en vrouw van. Maar Daphne Deckers verkocht inmiddels ruim 1,3 miljoen boeken. De geboorte van een moeder is nog steeds een bestseller en haar romandebuut Alles is zoals het zou moeten zijn wordt verfilmd. Daarnaast is Daphne al jaren een van de meest gelezen columnisten van Nederland. Dubbel zes, haar tweede roman, is Daphne op haar best: grappig, herkenbaar, scherp en ontroerend!
Mening
Tja, wat zal ik eens zeggen...het leest heerlijk weg, je
krijgt enorme sympathie voor de echte Jan Roet, leeft mee met de neppe Jan Roet
(Annabel Brinkmeester) en kan je eigenlijk niet voorstellen dat het allemaal
zo makkelijk zou gaan om bij een wereldster in de buurt te kunnen komen.
Maar echt een verhaal om te onthouden vond ik dit
niet. Het is leuk voor een paar uur (oké, best veel uurtjes) leesplezier, maar
het blijft niet echt hangen.
De titel wordt duidelijk verklaard, het zijn de
verjaardagen van de ouders van Annabel die op haar 18e verjaardag om het leven
kwamen. Haar ouders, en vooral het ontbreken er van, spelen een belangrijke rol
in het hele boek. Begrijpelijk ook wel, want het had nogal een impact. Dat is
mooi aan het boek, hoe Annabel leert van iedereen, ook van de les die haar
ouders haar onbewust meegaven toen ze haar voor het laatst zagen. Eigenlijk komt de titel vaak terug, want het huisnummer van Annabel is ook 66, en de dierenarspraktijk heeft ook 66 in zijn naam, Roet66.
Wat prettig is aan het boek is wel dat Annabel, met veel uiterlijk vertoon en een materialistisch persoon, erg aan het denken wordt gezet door alles wat ze mee maakt. En ze hervindt zichzelf weer, wat voor een happy end zorgt. (Heb ik nou te veel gezegd?)
En "for the record": ik vind Pleuntje is een prima naam ook na de
onderbouw van de lagere school. Maar misschien ben ik bevooroordeeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten