Eke Mannink - Zo stroom ik van je over

Jullie weten het vast (wel/nog), ik maakte afgelopen jaar deel uit van de winnende leesclub, Perron 9, van de NS Publieksprijs. Een van mijn mede leesclubleden, Jannelies, stemde op het boek Zo stroom ik van je over van Eke Mannink. Nog nooit had ik er van gehoord. Maar omdat Jannelies op dat boek stemde, wilde ik het ook lezen. Maanden stond ik op de wachtlijst bij de bieb met mijn reservering voor dit boek. En nu heb ik het eindelijk gelezen.

Verhaal

Als kind krijgt Eva te horen dat ze is afgestaan door haar natuurlijke moeder. Wanneer ze die moeder dan uiteindelijk ontmoet, blijkt Eva niet in haar leven te passen. Haar moeder heeft al een gezin en een van de kinderen draagt zelfs Eva's naam. Maar zij is de eerste Eva.

De zoektocht naar haar afkomst leidt tevens tot een zoektocht naar identiteit. Naar fundamenten. Naar pijlers. Hoe vind je die? Wie of wat zijn dat dan? Je geliefden? Je innerlijke waarden en overtuigingen? Je onbekende vader, die niet weet dat hij je vader is?

 Wie ben ik echt? Wij, moderne westerlingen, hebben de tijd om hierover na te denken. In luxe.

Op een dag besloot ik me Eva te noemen omdat ik nooit een Evelien ben geweest, al heette ik officieel zo. Mijn adoptieouders hadden beslist dat ze geen Eva wilden adopteren, maar een Evelien. 'We zijn niet Bijbels en vonden het geen mooie naam,' zei ma daar een keer over. Dat zei ze pas na lang aandringen. Toen ik al over de dertig was.

Tot mijn zeventiende heb ik niet geweten dat ik eigenlijk een Eva was. Ik ontdekte het in de papieren, die pa en ma verborgen hielden. Tijdens een nachtelijke expeditie op zoek naar informatie. Tien jaar later bevestigde mijn natuurlijke moeder het me. 'Ik heb je Eva genoemd.' Ze zei het tussen neus en lippen. Gek, maar ik heb onbewust altijd gevoeld dat ik géén Evelien was. Je leert als kind dat je je moet voorstellen aan nieuwe mensen. Een hand geven, de persoon aankijken, 'Hallo, ik ben Evelien' zeggen. Er zat een discrepantie tussen, tussen mijn 'ik' en dat 'Evelien'. Het klopte niet, al heb ik duizend keer gezegd dat ik het was.

Schrijver

Foto: Mila Mannink

Eke Mannink (1968) is schrijver, dichter, radiomaker en columnist. Ze publiceerde vijf dichtbundels. Onder meer Ik schrijf je bij me (2012), Vondeling (2015) en Min (2016). Haar debuutroman, Zo stroom ik van je over, verscheen in 2018. Op dit moment werkt ze aan een boek in opdracht van een Joods echtpaar, over de invloed van de Tweede Wereldoorlog op hun dagelijks leven.

Mening

Wat voor invloed heeft het feit dat je geadopteerd bent op je leven? Veel blijkt. In het boek maak je mee hoe de hoofdpersoon, Eva, gebukt gaat onder haar adoptie. Er klopt zo veel niet, met als grootste ding haar naam. Ze wordt Evelien genoemd, maar voelt zich geen Evelien. In het boek draait het dan ook om het terug krijgen van haar oorspronkelijke naam: Eva. De naam die haar biologische moeder haar heeft gegeven. Daarnaast zijn we ook getuige van haar zoektocht naar haar moeder en onbedoeld ook naar de zoektocht naar haar vader. En lezen we hoe de ontmoetingen gaan.

Ik heb me zelf nooit verdiept in adopties, afgezien van het kijken naar Spoorloos, dus voor mij was het wel een intrigerend boek. Zo voelt het dus.

Ik zou het nooit zelf gepakt hebben, maar ben blij dat ik het heb gelezen.