De bekendmaking van de NS Publieksprijs bij DWDD

Pleuntje, samen met de rest van Perron 9, op avontuur.

Het is al weer een week geleden dat we met onze leesclub, Perron 9, naar de bekendmaking van de NS Publieksprijs mochten komen om dat live mee te maken. Ik wilde jullie natuurlijk meteen deelgenoot maken van deze avond, maar de foto's waar we als leesclub op stonden zag ik gisteren pas verschijnen. En met foto's is een blog natuurlijk veel leuker!

Wat gebeurde er voor de uitzending van DWDD?

Nou, ik was echt net op tijd binnen om het begin van het programma mee te maken. Het was een feestje op zich om de andere leden van Perron 9 weer te zien. Na afloop van onze installatie op woensdag 24 oktober riepen we bij wijze van grap naar elkaar: "We zien elkaar de 21e weer bij Matthijs!" Hoe leuk was het om daar daadwerkelijk weer te staan samen en te merken dat we echt een groep zijn geworden.

Leesclub Perron 9 ziet elkaar weer bij Mattijs

Het enthousiaste welkom kon maar heel kort duren, want ik moest nog van mijn feestjeskleding in mijn "tenue de ville" springen om daarna te luisteren naar Hans Smit over het verloop van de campagne. De genomineerde auteurs waren weer aanwezig en werden geïnterviewd over de campagne. En gelukkig/natuurlijk ging het ook over de leesclubs van dit jaar en hoe goed die bevallen waren. Er was te zien in het aantal binnengehaalde stemmen, dat de leesclubs beter werken om stemmen te werven dan de losse kernjuryleden. Of wij, Perron 9, even naar voren wilden komen om toch eens te vertellen hoe dat allemaal was gegaan. 

De hele leesclub schoof mij naar voren als aanvoerder. En oké, met de meeste individuele stemmen die ik binnen haalde was ik dat misschien ook wel. Dus ik werd ondervraagd. "Hoe heb je dat toch voor elkaar gekregen, zo veel stemmen?" "Nou, Kasper van der Laan (cabaretier) zei tegen ons bij het inspireren dat we maar een gijzeling moesten organiseren en dat mensen pas naar buiten mochten bij 10 aangebrachte stemmen. Dat vond ik wat heftig, maar ik heb wel iedereen die in Naaldwijk binnenkwam bij Bibliotheek Westland vriendelijk aangesproken of ze misschien wilden stemmen. En dat is gelukt!" "Maar dan nog? Zo veel stemmen?" "Persoonlijk aanspreken helpt én een laptop of IPad met daarop steeds het stemformulier via mijn link klaarzetten zodat er echt alleen maar een boek gekozen hoefde te worden en naam en mailadres ingevuld, hielp zeker ook. Zo kostte stemmen maar heel weinig tijd." Met verbazing en bewondering werd er geluisterd, wat een idee meteen je link al klaar zetten! (Dat is dé tip voor de leesclubs van volgend jaar!)

Na het interview mochten we allemaal op het podium plaatsnemen en ontvingen wij de cheque met onze prijs en natuurlijk onze eervolle titel: Leesclub van het jaar 2018. Hoera! Applaus! Blij (en vooral met het iedere maand een boek uit mogen kiezen natuurlijk)!

Wij met onze prijs

Walking diner en de opnames

Na deze festiviteiten was het tijd voor het walking diner. Heerlijke kleine hapjes kwamen voorbij die samen een goed diner vormden. En door al het kletsen en eten waren we bijna te laat in de studio bij Matthijs! We werden verdeeld neergezet door de studio heen, maar ik heb me toch naast de helft van mijn mede-leesclub-genoten weten te wurmen (met dank aan de uitgevers van Meulenhoff die wel even wilden opschuiven). Het was erg leuk om eens een opname bij te wonen en te zien hoe dat allemaal in zijn werk gaat. De studio is klein en laag, de stoelen hoog en erg dicht bij elkaar, en onze plekjes ook vrij dicht bij het stoppen van de verhoging wat voor knusse zitplaatsen zorgde.

Zoekplaatje, ik sta er echt op.

Ik zat recht tegenover Paul de Leeuw, die tafelheer was die avond, dus die heb ik goed kunnen zien. De gasten wat minder, maar horen ging wel goed. Gelukkig waren het interessante gasten ook deze keer, Robbert Dijkgaaf en Bram Vermeulen. En natuurlijk alle genomineerde auteurs, voor zover aanwezig, en de plaatsvervangers (voor Astrid Holleeder en Hendrik Groen). De dames naast mij waren dolgelukkig met de winnaar, Zolang er leven is van Hendrik Groen, want dat was door hen uitgegeven. Dat was ook wel grappig om daarnaast te zitten, die ontlading toen ze hoorden dat ze hadden gewonnen! De leden van Perron 9 hadden trouwens bijna allemaal op Nazomer van Esther Verhoef gestemd.

Wat deden we na de uitzending?

Na de uitzending hebben we nog lekker nagepraat over alles. Dat het jammer was dat we niet genoemd waren in de uitzending, dat het fijn was dat we niks hoefden te zeggen tijdens de uitzending, dat de hapjes weer lekker waren, hoe we aan een uitrijkaart voor de parkeergarage konden komen, welke schrijvers er nog waren en dat ik zeker onze cheque mee naar huis moest nemen.

Ik ben nog even naar Esther Verhoef gegaan om te zeggen dat ik echt mijn best voor haar heb gedaan, maar dat het niet genoeg is geweest.... En ik heb nog even met haar dochter gesproken over het Sarah gebeuren voor haar moeder. Eens kijken of daar nog wat van terecht gaat komen.

Esther en ik.

Hoe kijk ik op de NS Publieksprijs 2018 terug?

Het was een super avond en een leuke ervaring.
Niet alleen de laatste avond was leuk trouwens. Ik heb met volle teugen genoten van de hele campagneperiode en het als een feestje ervaren om ambassadeur te zijn voor de NS Publieksprijs.
Ik ga me volgend jaar gewoon weer opgeven!

Ik heb nog gevraagd of we op de een of andere manier konden achterhalen wat de winnaar van onze stemmers was, maar dat ging niet. Bij mij zelf kan ik niet een winnaar aanwijzen, want er is heel wisselend gestemd voor zover ik het kon zien.

En verder?

En ik ga door met bloggen én een project opzetten voor Bibliotheek Westland waarvan ik de vorm nu nog niet helemaal weet. Maar ik hou jullie op de hoogte!
En Griet... ik ga je boek lezen als er meer rust is. Het lijkt me namelijk heel mooi, maar voor mij was het onleesbaar met tijdsdruk erbij. Dus ergens na 5 december ben je aan de beurt!

De eerste twee foto's zijn gemaakt door Julie Hrudova trouwens. Mooi zijn die!

De heilige Rita - Tommy Wieringa

Lezen voor de NS Publieksprijs, boek 2:

De heilige Rita - Tommy Wieringa

Het tweede boek dat ik las voor de NS Publieksprijs is De Heilige Rita van Tommy Wieringa. Helaas was Tommy zelf niet aanwezig bij de bekendmaking van de nominaties, maar hij had wel een leuk filmpje gestuurd. Tenminste... dat denk ik, want het zag er erg leuk uit. Jammergenoeg werkte het geluid niet, dus we zagen Tommy en zijn kinderen in het gras staan en wat bewegen. Volgens de organisatie riepen de kinderen op om op het boek van hun vader te stemmen omdat dat het beste boek was.

Dat wil ik, als ambassadeur van de NS Publieksprijs, natuurlijk ook graag zelf beoordelen. Naast het boek, kregen we allemaal ook een kaartje waarop stond dat Tommy dit boek geschreven heeft en dat we allemaal een exemplaar kregen. Het blijft leuk, gesigneerde boeken (of een insteekkaartje). En de uitgever van het boek was er wel, om gezellig met ons even te kletsen over Tommy en zijn boek.

De uitgever van Tommy Wieringa aan onze tafel.

Waar gaat het boek over?

Paul Krüzen woont al zijn leven lang met zijn vader in een Saksische spookboerderij aan de Duitse grens. Eens zorgde zijn vader voor hem, nu zorgt hij voor zijn vader. In de halve eeuw die intussen verstreken is hebben ze hun dorp sterk zien veranderen. De wereld is in beweging gekomen: Chinezen hebben de horeca van Mariënveen overgenomen, Russen, Polen en Roemenen zijn in het dorp vertrouwde verschijningen geworden.

De grote kentering is begonnen met de Russische piloot die met een sproeivliegtuigje uit de Sovjet-Unie ontsnapte, en in het hart van de Koude Oorlog neerstortte in het maisveld achter de boerderij. Dit zette een keten van gebeurtenissen in werking waarvan Paul Krüzen en zijn vader nooit volledig zijn bekomen.

 Wat kan ik er nog meer over zeggen?

De titel! Paul Krüzen is eenzaam, zoekt liefde en vindt die bij een prostitué genaamd Rita. Dit is niet de heilige uit de titel, zoals ik eerst dacht. Nee, de heilige Rita is de beschermvrouw van de hopeloze gevallen, en dan vooral die in Mariënveen. De niet-heilige Rita speelt een minder belangrijke rol in het boek.

In Mariënveen is er wel ergens vooruitgang, al komt die met vertraging. Maar uiteindelijk komt het op mij over als stilstand. Er veranderen wel dingen, maar dat komt vooral door buitenstaanders. De inheemse bevolking in de vorm van Paul en Hedwiges (van wie je nooit weet wat voor geluid eruit komt als hij gaat praten) staat stil. Of, in het geval van Hedwiges, gaat er op achteruit. Hopeloze gevallen zijn het misschien wel een beetje.

Oordeel

De verwachtingen waren hoog gespannen, maar uiteindelijk vond ik het boek een beetje tegenvallen. Vooral door het eind, waardoor er nog een vervolg zou kunnen komen.

Wat ik in het begin erg grappig vond, was het dialect. De dialoog moest je even hardop lezen om te horen hoe het klonk. Was dat eenmaal gedaan, dan las je makkelijk verder. Jammer dat het dialect aan het einde voor mijn gevoel helemaal weg was. Of ik was er zo aan gewend geraakt dat ik er overheen heb gelezen.

De Mariabeeldjes die in het verhaal,voorkomen kan ik wel waarderen. Ook ik heb ooit eens een mooi Mariabeeld gekregen van mijn schoonoma toen zij overleed. De Maria Anorexia en het beeld met de rozenkrans zag ik dan ook duidelijk voor me.
Daarnaast kan ik het me echt niet voorstellen hoe het is om altijd op dezelfde plek te blijven wonen. Ik zou geloof ik gillend gek worden. Maar ja, ik ben dan ook al 7 keer verhuisd, dus ik weet ook echt niet hoe het is om altijd op één plek te zijn.

Of ik op dit boek ga stemmen? Ik denk het niet... maar stemmen jullie vooral wel op dit boek via https://www.nspublieksprijs.nl/vp/616ec43e669a4abb5ba7a85f7cf82d82b5400dd3