Ik
heb eerdere romans van Gerardo Soto y Koelemeijer gelezen, jaren geleden. Ik
weet niet meer precies waar ze over gingen, maar wel dat ik ze goed vond. Ik
zag dat ik Gestolen kinderen in 2014 las en daar als enige opmerking bij zette:
goed boek!!
Tijdens
mijn excursie naar Boekhandel Blokker, waar ik dit stukje over schreef,
kocht ik zijn nieuwste boek. En nu was het eindelijk aan de beurt om gelezen
worden.
Het verhaal
Pieter
Heuvelburcht is een neerslachtige wiskundedocent van middelbare leeftijd. Al
meer dan dertig jaar werkt hij op het lyceum. Het is een steeds groter gevecht
zijn lessen te draaien. Hij provoceert zijn collega's en hekelt de middelmatige
onderwijscultuur. Sinds het verlies van zijn beste vriend is hij weer eenzaam.
Alleen zijn boeken bieden hem nog troost; bij de zwartgallige Pessoa fleurt hij
soms even op. Dan wordt hij gebeld door het verzorgingshuis waar zijn oude oom
verblijft. Een duister verleden komt weer boven. Hij neemt ontslag en vertrekt
ondanks zijn hekel aan reizen en ondanks zijn ontluikende gevoelens voor zijn
getrouwde buurvrouw naar Madrid. Lukt het hem om nieuwe vriendschappen te
sluiten, om zijn leven radicaal te veranderen, of dringt het verleden zich te veel op?De schrijver
Gerardo
Soto y Koelemeijer (1975) studeerde in Delft en in Leiden. Hij schreef Armelia
(Nieuw Amsterdam, 2006), De gestolen kinderen (Nieuw Amsterdam, 2013),
Wiskundigen mogen niet huilen (AUP, 2015) en Wie is er bang voor wiskunde?
(AUP, 2018).Mening
Een
boek over een eenzame, depressieve wiskundeleraar. Hmmm... met een broertje in
het onderwijs hoor je wel eens verhalen, waardoor de beste Pieter Heuvelburcht
niet geheel onbekende dingen meemaakt op school wat zijn leerlingen en
collega’s betreft. Verder houdt iedere herkenning op. Je leest het verhaal van
Pieter die een drastische beslissing neemt, namelijk weggaan. Je maakt het
innerlijke gevecht mee van een man die het allemaal niet meer weet. Hij is
alleen, geen vrouw of kinderen, maar wel buurvrouwen waar hij een goede buurman
voor wil zijn. Pieter is depressief zo lang hij zich kan herinneren en de dood
van zijn beste vriend, ruim 15 jaar geleden, helpt niet bij zijn toch al
sombere gemoedstoestand. Als hij dan ook nog slecht nieuws krijg over zijn oom,
zijn enige nog levende familie, slaat de depressie pas echt toe.
Een
reis naar Madrid doet Pieter goed, meestal dan. Want daar maakt hij vrienden,
al is dat lastiger dan gedacht en zijn ze niet blijvend. Soms door Pieter, soms
door de ander.
Het
boek leest prima. Het is chronologisch en heeft flashbacks waar nodig. Mooi is
dat Pieter echt een goede daad verricht als oud-buurman. Hij wil echt wel, maar
het leven is lastig.
Toegegeven,
ik had niet hetzelfde wow-gevoel als bij de eerdere boeken van Soto y
Koelemeijer, maar ook dit boek is mooi.
Leuk
ook om te lezen waar de naam Anabasis, de naam van de uitgeverij van Soto y
Koelemeijer waarbij zijn boek natuurlijk ook is uitgegeven, vandaan komt. Je
denkt het al aan het begin te weten te komen, maar de psycholoog aan het eind
heeft daar weer een andere visie op. Interessant.
En ik moet maar eens iets van Pessoa gaan lezen eigenlijk...
Boekinformatie
Titel:
Met iedere regendruppel huilt mijn mislukt leven in de natuur
Auteur:
Gerardo Soto y Koelemeijer
ISBN:
9789090321356
Uitgever:
Anabasis
Verschijningsdatum:
2 december 2019
Aantal
pagina’s: 320
Prijs:
€ 22,99
Lijkt dit boek je wat? Koop het dan bij voorkeur via een stenen boekwinkel of via de website van die winkel. Bijvoorbeeld bij een van de filialen van Boekhandel De Kler of via hun website www.dekler.nl .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten