Het verhaal
De
Bretonse kust, 1948. Het is eind juli, de Tour de France is in volle gang en de
achttienjarige Zaro Checcacci, monteur van de Italiaanse ploeg, ontmoet de
jonge Franse serveerster Lena. Negen maanden later wordt Isabelle geboren, maar
Zaro wil niets van het kind weten. Tien jaar later besluit Lena dat het genoeg
is en zoekt Zaro in Italië op. Die is inmiddels getrouwd en heeft een zoontje.
Lena vestigt zich met Isabelle in het dorpje, maar als ze een nieuwe liefde
ontmoet, laat ze haar dochter achter. Wanneer Isabelle zelf kinderen krijgt,
blijkt haar jeugd ernstige sporen achter te hebben gelaten en lijkt de
geschiedenis zich te herhalen. Of toch niet?
De
schrijver
Erika
Bianchi (1975) is geboren in Pisa en werkt en woont nu in Florence, waar ze
oudheid en archeologie doceert. Als historicus is Bianchi geïnteresseerd in hoe
het komt dat mensen worden zoals ze zijn en welke beslissing doorslaggevend is
voor de loop van de gebeurtenissen in een leven.
Mening
In
tegenstelling tot het eerste boek dat ik las als ambassadeur, vond ik dit boek
wel mooi! Gelukkig maar.
Het
ziet er natuurlijk al prachtig uit, met een kolibrie op de voorkant, die blijkt
te verwijzen naar de bijnaam van een van de personages uit het boek.
Het
boek heeft diverse hoofdstukken die terug gaan in de tijd. Het begint met de
epiloog, doe normaal altijd aan het eind van het boek zit. Hierdoor kom je
meteen midden (of eigenlijk aan het eind natuurlijk) in het verhaal terecht. De
personages worden geïntroduceerd. Maar hoe het precies zit? Ik begon vrij snel
een stamboom te maken op een papiertje, want de quote op de voorkant heeft het
over 4 generaties. De verhoudingen worden al snel duidelijk.
Nadat
je terug in de tijd leest eindigt het boek met de proloog en nog een staartje.
Een bijzondere structuur, die het verhaal erg goed doet. Je komt steeds meer te
weten over de geschiedenis van de vier generaties en hoe het allemaal zo
gelopen is.
Isabelle
is toch wel de hoofdpersoon, zonder dat ze er iets aan heeft kunnen doen. Maar
er wordt het meeste over haar en door haar verteld. Zij is de spil in de vier
generaties. Daarnaast spelen haar eerste man Carlo en haar dochter Marta een
belangrijke rol. De ene vader is afwezig (Zaro, de vader van Isabelle die geen
vader voor haar is) en de ander maakt dat allemaal goed (Carlo, de vader van
haar kinderen). En laat ik broer Nanni niet vergeten, met de mooie rode fiets.
Tussen
de hoofdstukken door worden er verhalen verteld door Carlo over o.a. de
albatros, buidelmezen, hagedissen en zeesterren. En inderdaad, wij zijn niet
als hagedissen die hun staarten los kunnen laten bij gevaar en waar dan een
nieuwe groeit. Als wij iets missen, blijft dat gemis.
In
het begin speelt wielrennen een grote rol in het boek. Grappig genoeg herkende
ik wat namen, ook van latere wielrenners. Heeft al dat Tour de France kijken
toch nog nut gehad.
Het
staartje van het boek vond ik ook bijzonder mooi om te lezen. Dan kom je ook
tot de conclusie dat de geschiedenis zich herhaalt... of niet.
Mooi
boek, bijzondere opbouw en door de bizarre reactie van mensen een interessant
verhaal. Ik ga meer lezen van deze schrijfster!
Boekinformatie
Titel:
Wij zijn niet als hagedissen
Auteur:
Erika Bianchi
ISBN:
9789056726430
Uitgever:Signatuur
Verschijningsdatum:
16 april 2020
Aantal
pagina’s: 320
Prijs:
€ 21,99
Ook
verkrijgbaar als e-book.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten