In de aanbiedingsfolder van uitgeverij Boekerij had ik dit boek al voorbij zien komen. Psychologische thriller stond erbij. Top! Meteen genoteerd op mijn lijstje van boeken die ik wil lezen. En ook op mijn verlanglijstje voor Sinterklaas gezet. En hoera, ik kreeg (onder andere) dit boek! Eerst nog even een paar andere boeken uitlezen, maar deze lag de hele tijd hoog op het stapeltje. En is nu dus van het stapeltje af.
Het verhaal
De
jonge journalist Sandrine heeft haar grootmoeder nooit gekend. Als ze hoort dat
de vrouw is overleden, wil ze graag de plaats bezoeken waar haar grootmoeder
vrijwel haar hele leven heeft gewoond: een eiland voor de Franse kust. Sandrine
reist af naar het koude, grijze eiland en maakt kennis met de bewoners.
Die zijn daar, net als haar grootmoeder, in 1946 komen wonen en er
nooit meer weggegaan.
Al
snel realiseert Sandrine zich dat de bewoners een gruwelijk geheim bewaren.
Er is destijds iets vreselijks gebeurd, want de bewoners zijn na al die
jaren nog steeds doodsbang. Iets weerhoudt ze ervan het eiland te verlaten,
alsof ze gevangenen zijn… Steeds sterker vermoedt Sandrine dat ook zijzelf door
iets of iemand in de gaten wordt gehouden. Iemand die misschien ook een rol
heeft gespeeld in de onfortuinlijke dood van haar grootmoeder.
Wanneer
inspecteur Damien Bouchard te horen krijgt dat er een jonge vrouw op het
strand is aangetroffen, treft hij haar zwaar getraumatiseerd en onder het
bloed aan. De vrouw, die Sandrine heet, beweert een vreselijke ontdekking te
hebben gedaan op een eiland niet ver van de Franse kust.
Het probleem? Niemand heeft ooit van dat eiland gehoord.
De schrijver
Jérôme Loubry debuteerde in 2018 met Le douzième chapitre. Inmiddels heeft hij verscheidene thrillerprijzen op zijn naam staan, waaronder de prestigieuze Prix Cognac, en verschijnt zijn werk in acht landen. Toevluchtsoord geldt als zijn internationale doorbraak. Ook de tv-rechten zijn inmiddels verkocht.
Mening
Voor
de fans van Karin Slaughter, Lee Child, J.D. Barker en Thomas Olde Heuvelt. Dat
staat op de sticker die op de voorkant geplakt zit. Laat ik daar nou nog nooit
wat van gelezen hebben en dat eigenlijk ook niet van plan zijn... Slaughter
hoor ik alleen maar bloederige verhalen over en Olde Heuvelt wordt vergeleken
met Stephen King en dat lees ik niet omdat dat te eng is. Hmm... dat stond
volgens mij niet in die aanbiedingsfolder, of ik heb het toen genegeerd omdat
er bij stond dat het een psychologische thriller zou zijn.
Maar
goed, ik waag toch een poging. En word helemaal omver geblazen door dit boek.
Wat? Hûh? Echt? Hoe dan?! Dat was mijn reactie toen ik het boek uit had. Ik heb
echt voor me uit zitten staren en bedacht dat ik waarschijnlijk nu al mijn boek
van het jaar heb gelezen. Het tweede boek dat ik las in 2021... en dat terwijl
ik mijn boek van het jaar al wist. Dat is niet te vergelijken met dit boek
overigens, dus dit is de thriller van het jaar.
Ik
heb aantekeningen gemaakt om te gebruiken tijdens het schrijven van dit blog.
Maar ik ga er gewoon niks over zeggen. Dit moet je zelf ervaren. Als je van
psychologische thrillers houdt, stop met zoeken en lees dit boek. Sowieso: LEES
DIT BOEK!
Het
boek bestaat uit verschillende delen, bakens. En tijdens het lezen wordt je
duidelijk waarom. Ik heb een paar dingen uit het boek die ik wel ga laten
weten, omdat ik ze leuk vond.
Natuurlijk
heb ik het lied opgezocht dat een rol speelt in het boek, en dat bestaat echt.
Net als De Elfenkoning. En de genoemde boeken in het boek, o.a. Woeste Hoogten.
Sandrine,
de hoofdpersoon, is gewoon een goed persoon. Ik kon me vooral identificeren met
haar opmerking over dat ze niet uitging ‘s avonds en liever (alleen) thuis
bleef. “Hoe ze ook probeerde uit te leggen dat ze zich zo beter voelde, alleen
met zichzelf, en dat ze liever een boek las dan de kroegen en nachtclubs af te
struinen, slechts weinigen begrepen het.” (P.27). Nou is het niet zo dat ik
liever alleen ben, maar vooral dat liever boeken dan kroegen was vroeger bij
mij wel zo. In plaats van geld uitgeven aan uitgaan, kocht ik liever een boek.
En volgens mij ben ik best oké geworden, ook al ging ik niet veel uit.
Een
ander ding dat me triggerde was het kunstwerk dat genoemd wordt op pagina 149:
Jonge vrouw op haar sterfbed. En dan niet vanwege de opbeurende titel, maar
vanwege het feit dat dat hangt in het Museum van Beeldende Kunst in Rouen, waar
ik een paar jaar geleden was tijdens een vakantie. Ik kan met het schilderij
niet herinneren, maar wel het gebouw. En dat soort dingen vind ik altijd leuk
in boeken.
Ook
de plaats waar het verhaal zich afspeelt, Villers-sur- Mer, lijkt me bekend,
niet dat ik daar ben geweest, maar we zijn wel in de buurt (een stukje
zuidelijker dan Caen, op vakantie geweest. Dus ook hier heb ik een idee hoe het
eruit ziet.
En de toevluchtsoorden, die spelen op meer manieren een rol. En als voorbeeld wordt een boek lezen genoemd, dus ik verschans me constant in toevluchtsoorden... wat zou dat dan over mij zeggen? Geen idee. Maar na dit boek weet ik even niet wat ik wil gaan lezen. Normaal pak ik meteen het volgende boek, maar dat gaat nu even niet... mijn hoofd zit vol met dit. Geweldig!
En
ja, het boek is spannend. Op een bepaald punt vond ik het zelfs eng. Maar niet
eng genoeg om te stoppen met lezen gelukkig. Wat een boek is dit!
Ik zal het nog een keer zeggen: lees dit boek!
Boekinformatie
Titel:
Toevluchtsoord
Auteur:
Jérôme Loubry
ISBN:
9789022591840
Uitgever:
Boekerij
Verschijningsdatum:
3 november 2020
Aantal
pagina’s: 336
Prijs:
€ 19,99
Geen opmerkingen:
Een reactie posten