Fran Dorricott - De vuurtoren

Toen dit boek voorbij kwam bij Thrillzone twijfelde ik geen seconde om me in te schrijven. Voor liefhebbers van o.a. Nathalie Pagie, dat ben ik! En het ziet er erg interessant uit, met die donkere wolken boven die vuurtoren. Ik was weer een bofkont, want ik mocht meelezen met de leesclub.

Het verhaal

Zes vrienden vertrekken voor een lang weekend naar een Schots eiland, waar ze in een bijzondere Airbnb zullen verblijven: een vuurtoren. Iedereen kijkt uit naar een weekend vol gezelligheid en het verkennen van het eiland, totdat de sfeer op de eerste avond omslaat. Nadat de vriendengroep het over een raadselachtige eilandlegende heeft gehad, blijkt James plotseling verdwenen.

De vijf anderen ondernemen een nachtelijke zoektocht, zonder resultaat. En dan zit James de volgende ochtend tot ieders opluchting weer gewoon aan de keukentafel. Hij is echter bang en weigert te vertellen wat hem is overkomen; ondanks aandringen houdt hij zijn mond. Beschermt hij zijn vrienden voor de afschuwelijke waarheid of brengt hij ze juist verder in gevaar? Wat is er aan de hand op dit eiland? 

De schrijver

Fran Dorricott is boekverkoper bij Waterstones en auteur. Ze studeerde Creative Writing aan de University of East Anglia. De vuurtoren is haar eerste thriller die in Nederlandse vertaling zal verschijnen. Ze woont samen met haar gezin in Derby, Engeland.

Mening

Woohoo! Eindelijk een boek waar ik weer eens de rillingen van kreeg!

Het verhaal wordt vanuit 3 personages verteld, steeds afwisselend. Je leert deze personen daardoor beter kennen dan de andere 3 van de vriendengroep, maar net niet helemaal goed genoeg. Ik vond de achtergrond wat missen voor een goede inschatting van iedereen. Maar verder is het echt een top-boek. Zodra de vrienden aankomen op het eiland bij de vuurtoren word je meegesleept in het weekend. Iedereen houdt een beetje krampachtig vast aan het verleden en hoe het toen was en kan het lastig verkroppen dat ze allemaal toch andere mensen zijn geworden. Kira, Moira en Genevieve vertellen het verhaal, steeds vanuit de ik-vorm (maar omdat bij ieder hoofdstuk staat wie er aan het woord is, is dat goed te doen). Je zit dus in hun hoofden en weet hun meningen en zienswijzes over de gebeurtenissen op het eiland. De vrienden kennen elkaar al lange tijd, behalve Genevieve, de vriendin van Lucas, die nieuw is in de groep. Dat geeft haar toch een aparte status in het boek. En ze houdt van spookverhalen die ze, op weg naar het eiland toe, deelt met de anderen. Of dat nou heel slim is.

De dagen van het weekend worden ook weergegeven bij de hoofdstukken en de zaterdag duurt eindeloos, met groeiende irritaties die je je goed voor kunt stellen als het allemaal niet zo loop als verwacht. Eerst onopvallend, maar later duidelijker wordt de sfeer echt een beetje creepy. En daar kwamen de rillingen! Ik kon het boek echt nauwelijks wegleggen, bleef maar lezen en dat is fijn! Duidelijk een boek voor mij en anderen die van psychologische verhalen/romans/thrillers houden!

Dank Thrillzone dat ik mee mocht doen met deze leesclub. Leuk ook om daar te zien dat smaken verschillen. Het leek wel of sommige medelezers een heel ander boek lazen dan ik.

Boekinformatie

Titel: De vuurtoren

Auteur: Fran Dorricott

Oorspronkelijke titel: The Lighthouse

Vertaler: Erica Disco

ISBN: 9789402709552

Uitgever: HaperCollins

Verschijningsdatum: 24 mei 2022

Aantal pagina’s: 320

Prijs: € 19,99

Jérôme Loubry - Verdoemd

Het zal jullie niet ontgaan zijn dat mijn boek van 2021 Toevluchtsoord van Jérôme Loubry was. Het tweede boek dat ik las in januari en echt, er was niks beters. (Mocht je het gemist hebben, ik schreef er dit stukje over.) De verwachtingen zijn dan ook hoog gespannen voor dit boek, waar ik al ruim een jaar op wacht. Ik mocht ook voor dit boek meedoen aan een leesclub van Thrillzone, dankjewel! 

Het verhaal

In een chique wijk in de Haïtiaanse hoofdstad Port-au-Prince wordt voor de tweede keer in een week een vermoord echtpaar aangetroffen. Hun verminkte lichamen liggen aan het voeteneinde van het bed. Alles wijst op een rituele moord. In Haïti, waar voodoo een officiële godsdienst is, berichten de kranten dan ook al snel over een voodoo-seriemoordenaar. Inspecteur Simon Bélage wil van die speculaties niets weten. In zijn ogen is voodoo puur bijgeloof en ligt het motief van de moorden eerder bij de kinderhandel en de corruptie die het land teisteren. Samen met zijn partner Manus en dochter Rachelle gaat hij op onderzoek uit. Hun zoektocht leidt naar een oud weeshuis dat de sinistere bijnaam ‘Het gelukkige graf’ draagt. Bélage duikt in het verleden van het allang gesloten weeshuis,en ontdekt meer dan hem lief is. Wat heeft zich al die jaren geleden tussen deze muren afgespeeld? En hoeveel mensen zullen daar nu nog de prijs voor moeten betalen? 

De schrijver

Jérôme Loubry debuteerde in 2018 met Le douzième chapitre. Inmiddels heeft hij verscheidene thrillerprijzen op zijn naam staan en verschijnt zijn werk in elf landen. Van zijn thriller Toevluchtsoord zijn de tv-rechten inmiddels verkocht. 

Mening

Ik durfde bijna niet te beginnen met lezen in dit boek. Ik was zo bang dat het tegen zou vallen. Dus ik begon met de achterflap en daarna de echte flap aan de voorkant. En toen was het al helemaal leuk! Want ik sta dus met een quote op die flap! Hoera! Nadat ik van dat heuglijke nieuws was bekomen, begon ik dan toch maar echt in het boek. En meteen zat ik er midden in, wederom blijdschap, want dat was waar ik op hoopte. 

In Haïti worden redelijk snel achter elkaar rijke blanke mensen vermoord aangetroffen. Ze lijken ritueel te zijn vermoord en de link met voodoo wordt snel gelegd, al wil inspecteur Bélage daar niet in mee gaan. Hij vindt dat maar bijgeloof en denkt aan de corruptie en kinderhandel als belangrijkste oorzaak. Ondertussen speelt er ook een verhaal in Parijs, waar de ouders van Méline zich op de een of andere manier niet helemaal veilig voelen en waar schoonzoon Vincent niet de vinger op kan leggen. Op zoek naar wat er is gebeurd stuit Bélage op een weeshuis dat al 20 jaar leeg staat. Wat is de link?

Het verhaal wordt voor het grootste gedeelte vanuit de derde persoon geschreven, steeds met een andere invalshoek. De ene keer ben je in Parijs in 2005, de andere keer in Haïti in 2009, dan weer in Parijs in 2007 en weer in Haïti in 1984. De delen van de ik-persoon worden snel duidelijk. Soms is er ineens een sin van een alwetende verteller, maar die stoort niet. Die draagt eigenlijk alleen maar bij aan de spanning.

Het boek is verdeeld in 4 delen, en eigenlijk zijn de titels van die delen het uitgangspunt waar je informatie van en over krijgt. Van Simon Bélage, de rechercheur op Haïti; Het Gelukkige Graf, het weeshuis; De mambo, de voordoopriesteres; en Eurydice in de onderwereld.

Ik heb weer veel aantekeningen gemaakt, maar die ga ik allemaal niet gebruiken hier. Omdat ik gewoon niet iets wil verklappen dat het plot weg kan geven. Net als bij het vorige boek is het advies: lees dit boek!

Ook in dit boek speelt een muziekstuk een belangrijke rol. Dit keer gaat het om “J’ai perdu mon Eurydice” gezongen door Maria Callas.

Door de verspringende hoofdstukken in plaats en tijd zit er veel vaart in het boek en krijg je steeds brokjes informatie. Er gebeurt veel, maar alles leidt tot een waanzinnig einde. Minder mind-blowing dan bij Toevluchtsoord, maar ook dit boek heeft me naderhand nog flink bezig gehouden.

Boekinformatie

Titel: Verdoemd

Auteur: Jérôme Loubry

Oorspronkelijke titel: De Soleil et de Sang

Vertaler: Saskia Taggenbrock

ISBN: 9789022594469

Uitgever: Boekerij

Verschijningsdatum: 18 maart 2022

Aantal pagina’s: 304

Prijs: € 20,99

Jeroen Windmeijer - De stenen goden

Ik heb Thrillzone ontdekt! En dat is een leuke ontdekking, want ze hebben daar heel veel leesclubs waar je je steeds voor op mag geven. Nou doe ik dat alleen bij boeken die ik echt graag wil lezen of bij boeken waar ik erg nieuwsgierig naar ben maar die ik anders links zou laten liggen, gewoon omdat ze buiten mijn comfortzone liggen. En dat is voor mij dus eigenlijk heel goed, eens wat anders lezen. Deze keer gaf ik me op voor ‘De stenen goden’ omdat Paaseiland me sinds Boudewijn Büch er een programma over maakte enorm fascineert en dit boek daar over gaat. Én ik heb nog niet eerder iets van Jeroen Windmeijer gelezen, dus twee vliegen in een klap zeg maar. En hoera, ik mocht meedoen!

Het verhaal

De Middelburgse antropologiestudent Anthoni Eskens doet op Paaseiland onderzoek naar de moai, de mysterieuze beelden die al eeuwenlang tot de verbeelding spreken. Al snel ontdekt hij dat er op het eiland een felle, onderhuidse strijd woedt over de oorsprong van de moai. Als er mensen beginnen te verdwijnen, lijkt het erop dat sommigen het niet bij discussiëren laten… In Middelburg treft Monique Fierloos, conservator van het Zeeuws Museum, voorbereidingen voor een grote tentoonstelling over ontdekkingsreiziger Jacob Roggeveen en Paaseiland. Een Paaseilandse beeldhouwer is uitgenodigd om voor het museum een beeld te maken, maar een in een nabijgelegen dorp gevonden moai zet de verhoudingen op scherp. En dan valt de eerste dode… 

De schrijver

Antropoloog Jeroen Windmeijer (1969) weet in zijn thrillers feiten en fictie op onnavolgbare wijze met elkaar te verbinden. Eerder schreef hij Het Petrusmysterie, Het Pauluslabyrint, Het Pilgrim Fathers-complot, De offers en De Genesissleutel. Samen met Jacob Slavenburg schreef hij Het Isisgeheim en Het Evacomplex.

 Mening

Ehm, ik moet hier even goed over nadenken… Ik vond het boek op zich namelijk best oké, maar het is meer een avonturenroman dan een thriller eigenlijk. Niet echt heel spannend. Je leert heel veel over Paaseiland, waarbij je niet precies weet wat feit en wat fictie is bij wat zich op Paaseiland allemaal afspeelt. Wel echt informatief zijn de stukken voor de museumcatalogus over Jacob Roggeveen. Die zijn in ieder geval feitelijk. Er komt erg veel religie in het boek voor, soms tot vervelens toe. Met name de zondvloed en Noah. Op zich begrijp ik het wel, want er zijn paralellen, maar door bijna iedereen wordt teruggegrepen op bijbelteksten en -kennis. Die heb ik dus kennelijk veel te weinig, of het is toeval dat al die personages in het boek dat wel hebben. Ik vond de religie een beetje te overheersend en ik heb de vogelmancultus een beetje gemist nu ik er over nadenk. Maar daar is Anthoni dus kennelijk niet heel erg naar op zoek geweest.

Het verhaal is geschreven in de derde persoon vanuit Anthonie, een antropologie student, en Monique, een conservator van het Zeeuws Museum. Het verhaal speelt in 2019, ruim 3 jaar voor 2022. En dan speelt het afwisselend in Middelburg en op Paaseiland. Ieder krijg om de beurt een hoofdstuk(je) met tussendoor stukken die Monique schrijft voor de museumcatalogus met achtergrondinformatie over Jacob Roggeveen. Die stukken geven wat rust aan het verhaal, want verder ga je van de ene gebeurtenis over in de andere. Anthoni is krap twee weken op Paaseiland, maar er gebeurt zo veel dat het langer lijkt. In die tijd gebeurt er ook veel in Middelburg, waar de aanzet wordt gegeven voor de tentoonstelling die over 3 jaar te zien is.

Er zijn maar liefst 146 hoofdstukken, een proloog en een epiloog. Door de grote hoeveelheid korte hoofdstukken kun je het boek makkelijk even wegleggen en ook heel makkelijk nog even een extra hoofdstuk lezen. Dat is in beide gevallen een voordeel.

Naast de ongelooflijke hoeveelheid feiten en bijbelverhalen die in het verhaal verwerkt zijn, zitten er ook gewoon leuke dingen in. Zo wil de beeldhouwer dat steen waaruit hij de Moai die hij gaat maken, zo geplaatst wordt dat het beeld de richting van Paaseiland op kijkt als het uit de steen is gehakt.

Een goede wijsheid kwam ook voor: “Piekeren is de verkeerde kant op fantaseren.” (p 197)

Mooi vond ik het stukje over dat Sergio’s verhaal van Paaseiland gehouwen is in steen, als gestolde geschiedenis. “En zodra je verhalen in beton gaat gieten, leven ze niet meer.” (p.68 ) En dan daarna de opmerking dat verhalen ook aan erosie onderhevig zijn. Dat vond ik een mooie toevoeging. Je denkt dat geschiedenis vast staat, maar de kijk erop verandert steeds natuurlijk. Dat is wel mooi om bij stil te staan steeds. 

En wat ik me dus echt de hele tijd af vroeg: hoe kan een student het zich veroorloven om voor een afstudeerscriptie van maximaal 50 pagina’s drie weken naar Paaseiland te gaan (zonder daar verder een Zuid-Amerikareis aan toe te voegen)? Want die reizen zijn echt zó duur. 

Ik vond het leuk om een keer een boek van Jeroen Windmeijer te lezen. Ik weet niet of ik andere boeken van hem ga lezen. Misschien, als het onderwerp me echt heel erg aanspreekt. Dankjewel Thrillzone, Jeroen Windmeijer en HarperCollins voor dit boek. 

Boekinformatie

Titel: De stenen goden

Auteur: Jeroen Windmeijer

ISBN: 9789402709537

Uitgever: HarperCollins

Verschijningsdatum: 1 maart 2022

Aantal pagina’s: 448

Prijs: € 21,99

Mattias Edvardsson - Familietragedie

De twee eerdere boeken van Mattias Edvardsson vond ik echt geweldig! Ik keek dan ook enorm uit naar dit derde boek. Ik las al Een heel gewoon gezin waar ik dit stukje over schreef en Goede buren waar ik dit stukje over schreef. De verwachtingen waren dus hooggespannen. Ik mocht dit boek lezen voor de leesclub op thrillzone, mijn eerste keer dat ik daar een boek voor las. Dank! 

Het verhaal

Drie jonge mensen. Twee moorden. Eén waarheid? Bill Olsson zit financieel aan de grond. Hij kan zijn dochter nauwelijks onderhouden en voor extra inkomsten verhuurt hij een kamer aan rechtenstudente Karla. Karla Larsson maakt als bijbaan schoon bij kinderarts Steven Rytter en zijn vrouw Regina. Al snel heeft ze in de gaten dat er iets niet klopt bij het echtpaar. Waarom komt Regina de donkere slaapkamer niet uit? Jennica Jungstedt zit in een dertigerscrisis. Via Tinder ontmoet ze Steven Rytter en wordt halsoverkop verliefd. Zou dit dan de ware zijn? Dan worden Steven en Regina dood in hun huis aangetroffen en Bill Olsson lijkt de enige verdachte. Wat doet wanhoop met een mens? Hoe sterk is de invloed van je familie? En kun je er ooit vanaf komen, als je dat zou willen? 

foto: Gabriel Liljevall

De schrijver

Mattias Edvardsson is niet alleen schrijver, maar ook docent op een middelbare school. Een heel gewoon gezin is zijn doorbraak en verkocht in Zweden al meer dan 100.000 exemplaren, een ongekend aantal voor de Zweedse markt. Inmiddels wordt het verhaal in meer dan 30 landen uitgegeven. Edvardsson woont met zijn – gelukkig heel gewone – gezin in Löddeköpinge, Zweden. Na Een heel gewoon gezin verscheen Goede Buren. Familietragedie is zijn nieuwe thriller.  

Mening

Oh, oh, oh, wat een interessant boek was ook dit weer. Maar, zoals wel vaker, in mijn ogen totaal geen thriller maar een ijzersterke psychologische roman. Dus helemaal aan de verwachting voldeed het wat spanning betreft niet, maar ik vond het toch een heerlijk boek. Lekker in de hoofden van personages kruipen. Drie ook maar liefst!

Je wordt in het eerste hoofdstuk op het verkeerde been gezet, door de schrijfwijze en de informatie die je leest, maar dat zet je meteen op scherp. En daarna begint het boek natuurlijk pas echt. Je maakt kennis met Bill, alleenstaande vader van Sally, die het erg zwaar heeft om het hoofd financieel boven water te houden maar alles wil doen voor zijn dochter. Heel herkenbaar voor mij was het verhuizen in zijn jeugd en de wens om dat Sally niet aan te doen. (Bij mij was het niet dramatisch hoor, maar ook ik heb bedacht dat ik mijn kinderen dat niet aan wil doen.) Daarnaast heb je Karla, de studente die een kamer huurt bij Bill en een moeilijke jeugd heeft gehad en nu alles op alles zet om rechter te kunnen worden. Bill vergelijkt haar met een paardenbloem: “Een kind dat zich tegen alle verwachtingen in staande heeft gehouden. Je weet wel, van die hardnekkige paardenbloemen die overal kunnen groeien.” (p. 107)

En er is Jennica, bijna 30, nog steeds studerend en spiritueel adviseur in de avonduren die (helaas een minpuntje in het boek) Bruce Springsteen ouwelullenrock vindt.

Bill, Karla en Jennica hebben ieder hun eigen hoofdstukken en die zijn allemaal in de ik-vorm geschreven. Je komt dus heel dicht bij ze in de buurt. Maar, omdat ze onderling niet heel erg verbonden zijn met elkaar voel je toch een beetje afstand. Ze hebben overigens wel allemaal een soortgelijke achtergrond én Bill kennen Karla en Jennica allebei. De drie hoofdpersonages hebben alle drie goede en slecht kanten, zodat het makkelijk is om je in ze te kunnen verplaatsen. De andere personages van belang (Steven, Regina en Waheeda) worden minder goed uitgewerkt, maar zijn sterk genoeg voor hun rollen.

De hoofdstukken zijn kort en vertellen het verhaal vanuit de drie hoofdpersonages. Tussendoor zijn er ook fragmenten van politieverhoren opgenomen die afkomstig zijn van heel veel personen en die steeds een ander licht werpen op de situatie. Je krijgt zo een completer beeld van Bill, Karla en Jennica door informatie van buitenstaanders en hoe zij naar de hoofdpersonages kijken.

Die combinatie van hoofdstukken in de eerste persoon en de politieverhoren maakt dat je het boek maar heel moeilijk weg kunt leggen.

Het boek moet het niet hebben van de pure spanning, maar van de psychologische spanning die opgebouwd wordt. Je blijft lezen tot de laatste bladzijde en wordt verrast door dit verhaal van Edvardsson.

De volgende boeken van Mattias Edvardsson ga ik zeker weer lezen. Dankjewel thrillzone dat ik mee mocht lezen met deze leesclub, 

Boekinformatie

Titel: Familietragedie

Auteur: Mattias Edvardsson

Oorspronkelijke titel: En familjetragedi

Vertaler: Bianca Cornelissen

ISBN: 9789024597826

Uitgever: Luitingh Sijthoff

Verschijningsdatum:19 januari 2021

Aantal pagina’s: 400

Prijs: € 21,99