Michiko Aoyama - De bibliotheek van geheime dromen

Dit boek zag in in de aanbiedingsfolder van Meulenhoff staan en ik had er meteen een grote cirkel omheen gezet. Dit boek wilde ik lezen. Toen het verscheen kregen we bij Maximus, als Meulenhoff ambassadeur, een leesexemplaar en dat ligt nu dus bij mij. 

Het verhaal

De raadselachtige bibliothecaresse Sayuri Komachi stelt iedereen die bij haar aanklopt om aanbevelingen de vraag: ‘Waar bent u naar op zoek?’ Ze luistert goed naar wat haar bezoeker haar vertelt, en ook naar het verhaal tussen de regels. Behalve met het gevraagde komt ze vervolgens ook met een heel ander boek, een boek dat de ogen doet openen.

Vijf bezoekers van een buurtbibliotheek in Tokio vertellen in vijf onderling verbonden verhalen over de verrassende wending die hun leven neemt door hun ontmoeting met Sayuri. Allen staan ze op een kruispunt in hun leven of carrière; het gesprek met de bibliothecaresse is voor elk een levensveranderende ervaring. 

De schrijver

Michiko Aoyama (1970) werkte voor een Japanse krant in Sydney en als redacteur van een tijdschrift in Tokio, voordat ze zich fulltime op het schrijven van boeken stortte. Voor haar werk ontving ze meerdere literaire prijzen. De bibliotheek van geheime dromen behaalde de tweede plek van de Japanse Boekhandelsprijs 2021. Net als haar debuutroman stond het lang in de Japanse bestsellerlijst. Aoyama woont momenteel in Yokohama.

Mening

Oh, wat ben ik toch fan van Japanse literatuur! Ik kan niet goed uitleggen waarom, maar echt bijna alles vind ik mooi. (Niet echt alles, maar de meeste boeken van Japanse auteurs die ik las wel.) Ook van dit boek heb ik weer genoten. De sfeer, de mensen, de dagelijkse gebeurtenissen. En natuurlijk de boeken die een belangrijke rol spelen en de geweldige bibliothecaresse die steeds grotere proporties aan lijkt te nemen.

Vijf heel verschillende mensen komen onafhankelijk van elkaar in de buurtbibliotheek terecht en spelen achteraf gezien ook allemaal een rol in elkaars verhaal. Ze krijgen allemaal antwoord op hun vraag in de vorm van een aantal titels van boeken. En als extra krijgen ze een losse titel plus een bonus bij dat boek. En al deze boeken veranderen hun leven. Niet per se heel groots, soms hee klein. Maar alle boeken doen ertoe. Mooi om een boek te lezen over wat een boek kan doen voor mensen.

Een extra tip geven is altijd leuk. Ik probeer ook altijd met een andere tip te komen bij een vraag dan de standaard boeken die je overal ziet. En nu wordt dat dus dit boek. (Wees gewaarschuwd…)

Boekinformatie

Titel: De bibliotheek van geheime dromen

Auteur: Michiko Aoyama

Oorspronkelijke titel: Osagashimono wa toshoshitsu made

Vertaler: Elbrich Fennema

ISBN: 9789029095907

Uitgever: Meulenhoff

Verschijningsdatum: 22 maart 2023

Aantal pagina’s: 288

Prijs: € 20,99

Maggie Shipstead - De grote cirkel

Over dit boek had ik veel goede dingen gehoord. Toen de vertegenwoordigster (dankjewel Petra!) tijdens De Beste Boeken Live me vroeg of ik een leesexemplaar had, moest ik ontkennen. Het werd meteen opgestuurd. Wat een dikke pil en wat een zin had ik er in! Ik las het al een tijdje geleden, maar had nog niet eerder tijd voor een blog… 

Het verhaal

Nadat de tweeling Marian en Jamie Graves in 1914 als baby’s zijn gered in een schipbreuk, worden ze opgevoed door hun excentrieke oom in Montana. Tijdens een ontmoeting met enkele piloten die over de stad vliegen in versleten dubbeldekkers, begint Marians levenslange fascinatie voor vliegen. Op haar veertiende stopt ze met school en vindt ze een onwaarschijnlijke en gevaarlijke beschermheer, een rijke dranksmokkelaar. Hij zorgt voor een vliegtuig en vlieglessen, in ruil voor haar diensten. Met zijn hulp kan Marian haar droom waarmaken maar de deal zal haar voor altijd blijven achtervolgen, zelfs als zij eenmaal de wereld rondreist, hoog in de lucht.

In 2014 wordt Hadley Baxter gecast om Marian te spelen in een film die draait om haar verdwijning op Antarctica. Hadley wil zichzelf en haar carrière opnieuw definiëren, nadat ze jarenlang de hoofdrol heeft gespeeld in een romantische filmfranchise. Ze dompelt zich volledig onder in het karakter van Marian, waardoor de parallellen tussen hun levens zichtbaar worden. Hun verhalen leggen de honger naar zelfbeschikking van beide vrouwen in totaal verschillende geografische gebieden en tijden bloot.

De schrijver

Maggie Shipstead ontving voor haar werk de Dylan Thomas Prize en heeft de L.A. Times Book Prize for First Fiction gewonnen. Ze schreef voor onder meer The New York Times, The Washington Post, The Guardian en The Wall Street Journal. Voor De grote cirkel reisde ze naar Nieuw-Zeeland, waar ze geïnspireerd raakte door het beeld van Jean Batten, de eerste piloot die solo van Engeland naar Nieuw-Zeeland vloog. 

Mening

Zo, dit is echt wel een boek dat even blijft hangen. Het bestaat uit twee vertellingen. Een in het verleden, het verhaal van Marian, en een in het heden (2014), het verhaal van Hadley. Marian wilde pilote worden, Hadley gaat haar spelen in de film over het leven Marian.

Het historische stuk vond ik veruit het interessantste deel van het boek. Daar ligt eigenlijk ook de nadruk op. Je leest het verhaal van Marian die als meisje tegen allerlei grenzen opbotst en een beetje vermomd als jongen wel de kansen krijgt en vooral ook pakt die ze anders nooit gekregen zou hebben. Ze is een “Sitting-in-the-water-Grizzly” als een indiaanse vrouw die als man leefde (dat is geen fictie, google het maar).

Feiten en fictie worden gemengd in dit boek, Marian is fictief, maar haar “concurrente” Amelia Earhart die in het boek voorkomt, bestaat echt. Dat vind ik altijd leuk in boeken. Dat het gemixt wordt.

Marian en Hadley hebben een soort connectie, beiden verloren hun ouders en werden door een oom opgevoed. Verder is er eigenlijk niet echt een overeenkomst.

De grote cirkel is de laatste vlucht die Marian maakt, de wereld rondvliegen over een lengtegraad, dus niet langs de evenaar, maar via de beide polen. Daar werkt het hele boek naartoe. En dan valt de kaart voor in het boek ook op zijn plaats.

Bij ieder hoofdstuk staat een titel en een locatie met jaartal, zodat je weet waar je bent. Lang geleden, of in 2014. Je krijgt een goed beeld van de jaren 20-30-40 in de vorige eeuw en de positie van vrouwen in die tijd. Het feit dat men in de Tweede Wereldoorlog vrouwelijke piloten alleen inzette voor het heen en weer vliegen van vliegtuigen voor het leger waar mannen later mee de oorlog in gingen bijvoorbeeld. Nooit bij stilgestaan, wat hebben de vrouwen het nu dan veel beter.

Het verhaal van Hadley vond ik minder interessant. Tot het eind van het boek, waar ineens blijkt dat je dat heden nodig hebt om het hele verhaal van Marian te weten te komen. Top eind!

Het was nou niet dat ik mijn nachtrust voor het boek heb opgegeven, zoals in De Volkskrant werd gesuggereerd, maar je blijft wel lezen. Dus zeker een aanrader. 

Boekinformatie

Titel: De grote cirkel

Auteur: Maggie Shipstead

Oorspronkelijke titel: Great Circle

Vertaler: Marion Drolsbach en Lucie Schaap

ISBN: 9789029095877

Uitgever: Meulenhoff

Verschijningsdatum: 28 juni 2022

Aantal pagina’s: 672

Prijs: € 26,99

Natsu Miyashita - Het woud van wol en staal

In februari (2020) was ik bij het Meulenhoff Matinee (het uitje naar de uitgeverij waar ik natuurlijk ook een stukje over schreef), waar we onder andere Jung Chang en Laurent Binet hoorden (en zagen) vertellen over hun nieuwe boeken. Na afloop kregen we ook nog een leesexemplaar mee van een boek dat in mei 2020 zou verschijnen. Dat bewaarde ik nog even, want het was nog lang geen mei. Begin mei pakte ik het boek op, begon te lezen en ging eens kijken wanneer het zou verschijnen zodat ik wist wanneer het in de winkel zou liggen. Oktober 2020 stond er... ehh, wat? De uitgever een berichtje gestuurd, is dat echt? Ja dus, en misschien nog wel later.

Dus dit boek heb ik begin mei 2020 gelezen en schreef vrijwel meteen daarna dit blogje over dit boek.

Het verhaal

Tomura wordt als jonge jongen geraakt door het geluid van een piano die gestemd wordt bij hem op school. De muziek neemt hem mee naar de bossen, donker en stralend, die zijn geliefde geboortedorp in de bergen omringen. Vanaf dat moment is hij vastbesloten meer te leren over het instrument en het bijzondere ambacht van pianostemmer.

Onder de vleugels van drie meester-pianostemmers – eentje bescheiden, eentje vrolijk, eentje chagrijnig – begint Tomura zijn opleiding en zijn gevoel voor schoonheid ontluikt. Maar de angst om niet goed genoeg te zijn blijft altijd aanwezig op de achtergrond. Als hij wordt uitgenodigd om de piano van twee getalenteerde zussen te stemmen wordt zijn beoordelingsvermogen op de proef gesteld.

De schrijver

Natsu Miyashita (1967) is geboren in Fukui en studeerde filosofie aan de universiteit in Tokyo. Ze is de auteur van meerdere korte verhalenbundels en romans. Grote bekendheid kreeg ze met het in 2016 uitgebrachte Het woud van wol en staal dat uitgroeide tot een ware boekhandelsfavoriet. Inmiddels is het in Japan een bestseller, ontving het meerdere prijzen, zijn de vertaalrechten wereldwijd verkocht, en is het verfilmd. 

Mening

Lees dit boek!! Echt, meer zou ik er niet over willen zeggen om het je zelf te laten beleven. Het is betoverend. En wat vind ik het erg dat het uit is! Ik zou het liefst meteen weer opnieuw erin beginnen. (Maar dat doe ik pas als het ook echt gaat verschijnen in het Nederlands.)

Meteen in het begin werd ik gepakt door het boek. Echt vanaf de eerste alinea, de eerste zinnen.

Een jonge man hoort op school een pianostemmer aan het werk en is verkocht. Dit is wat hij wil doen later! Hij hoort bomen, voelt het bos om zich heen door die pianostemmer.

En, de aanhouder wint, Tomura wordt pianostemmer. Hij blijft echter onzeker, omdat hij zelf geen piano speelt en niet met muziek is opgegroeid. Hij noteert alles wat hij doet, luistert naar klassieke muziek, loopt mee met collega’s en droomt van een mooie carrière als pianostemmer. Terwijl hij dat al is, blijft hij dromen dat hij beter wordt. De pianospelende tweeling Yuni en Kazune loopt als een rode draad door zijn leven als pianostemmer.

Normaal ben ik nooit zo van de citaten, maar ik heb nu toch een paar stukjes opgeschreven die misschien een beetje weergeven waarom ik het boek zo mooi vind.

Tomura komt uit een bosrijk en bergachtig gebied in Japan. “In de wereld waarin ik toen leefde warende bomen, de bladeren, de vruchten en de aarde bezield geweest door goden. Nu bezielden diezelfde goden deze tonen. Ik liep voort en deze prachtige klanken wezen mij de weg.” (P.88-89)

“Pas als ik moederziel alleen door het bos liep, voelde ik me welkom in deze wereld.

Datzelfde gevoel had ik terug gevonden bij de piano. Het gevoel geaccepteerd te worden, in harmonie met de wereld. Deze gelukzaligheid die niet in woorden te vatten was, wilde ik overbrengen via de klankrijkdom van de piano. Met hulp van het pianogeluid wilde ik dat bos herscheppen.” (p. 109)

Het hele boek staat vol met mooie zinnen, prachtige vergelijkingen. Dit boek is een van de mooiste boeken die ik de afgelopen jaren las. Echt, lees het. Dat doet het boek meer recht dan ik ooit zal kunnen doen.

Inmiddels is het maart 2021 en eindelijk verscheen dit boek. Ik heb het in de week van verschijning (deze week, waarin dit blogje wordt geplaatst) nog een keer gelezen en ik vond het weer prachtig. Ik las het nu op een andere manier, want ik wist nog bijna precies hoe het verhaal ging, en haalde er andere dingen uit. Nou ja, andere citaten zou ik er nu ook bij zetten, maar alleen maar om de schoonheid van de natuur en de muziek te benadrukken. En andere citaten omdat die er voor mij deze keer uitsprongen, maar met dezelfde strekking als de eerdere.

Ik heb kan nog steeds geen piano spelen en luister nooit naar klassieke muziek, maar dit boek kan ik echt iedereen aanraden. Je moet er wel tegen kunnen dat het boek vanuit Tomura geschreven is in de ik-vorm, maar dat vind ik zelf nooit een probleem.

Boekinformatie

Titel: Het woud van wol en staal

Auteur: Natsu Miyashita

Oorspronkelijke titel: Hitsuji to hagane no mori

Vertaler: Geert van Bremen

ISBN: 9789029093545

Uitgever: J.M. Meulenhoff

Verschijningsdatum: 10 maart 2021

Aantal pagina’s: 256

Prijs: € 20,-

Ook verkrijgbaar als e-book.

Toshikazu Kawaguchi - Voordat de koffie koud wordt

 Dit boek schreeuwde iedere keer dat ik in de winkel was: Koop mij, koop mij! Ik heb ongeveer een week weerstand kunnen bieden en toen ging ik voor de bijl, gekocht! En toen moest het eventjes op een stapeltje voordat het gelezen kon worden... en riep het steeds: Lees mij, lees mij! Dat duurde dus niet zo heel lang want ik kan het gewoon niet meer laten liggen. 

Het verhaal

In een steegje in Tokio zit al meer dan honderd jaar een café dat zorgvuldig gebrouwen koffie schenkt. Dit cafeetje biedt de klanten een unieke ervaring: de kans om terug in de tijd te reizen. Voordat de koffie koud wordt beschrijft vier prachtige verhalen van cafégasten die het verleden een bezoekje willen brengen.

De eerste wil de man die haar verliet confronteren, de tweede wil een brief terugvinden van haar man wiens geheugen is verdwenen door de ziekte van Alzheimer, de derde wil haar zus voor een laatste keer spreken en de vierde wil haar dochter voor de eerste keer ontmoeten.

Maar de reis naar het verleden is niet zonder risico: de gasten moeten naar het heden terugkeren voordat hun kopje koffie koud geworden is.

De schrijver

Toshikazu Kawaguchi (1971) is regisseur en schreef verschillende toneelstukken, waaronder Voordat de koffie koud wordt, waarvoor hij de 10th Suginami Drama Festival grand prize in ontvangst mocht nemen. Zijn gelijknamige debuutroman is gebaseerd op dit toneelstuk en werd een bestseller in Japan. Inmiddels is het boek verschenen in meerdere landen en werd het in 2018 verfilmd. 

Mening

Wat een prachtig boek! Kleine setting, intieme verhalen, bijzonder hoor.

Het woord café doet vermoeden dat het een grote ruimte is, maar het hele boek speelt zich af op een paar vierkante meter. Er zijn in Funiculì Funiculà maar 3 tafeltjes voor 2 en 3 barkrukken. En aan een van de tafeltjes zit altijd een vrouw in een witte jurk. Het café wordt in elk van de vier verhalen weer beschreven, waardoor je een goede indruk krijgt (van de drie klokken die allemaal anders staan, de sepia kleur, de ingang).

De vier verhalen staan los van elkaar, maar de personen komen wel in ieder verhaal voor, met steeds iemand anders als hoofdpersoon. De mensen hebben allemaal hun eigen reden om terug te gaan in de tijd en wachten (bijna) allemaal geduldig tot de mysterieuze vrouw haar plaats verlaat.

De verhalen zijn mooi, het café is een rustpunt in het drukke Tokio en geven een mooi kijkje in de wereld van de personages. Ook hun gedachten zijn helder, en duidelijk aangegeven door de cursief gedrukte tekst.

Leuk vond ik dat de shogun Tsunayoshi Tokugawa genoemd werd, die naam gecombineerd met 1850 zorgde voor herkenning van het boek De vrouw van de shogun wat ik laatst las en ook zo mooi vond. Ik schreef daar dit stukje over.

En hoewel ik eigenlijk niet van fantasy en dat soort dingen ben, boeit dit boek me enorm. Ook al kan het natuurlijk niet, dat tijdreizen, het doet nergens geforceerd aan. En een legende moet je maar geloven dan... Japanse fantasy kan ik kennelijk wel aan. Dat was bij De moord op Commendatore van Murakami ook al het geval. Wat zou dat zijn, dat dit wel kan en Harry Potter niet?

Aanrader! (en ik ga eens zoeken naar de film, dat mag, want ik heb eerst het boek gelezen :-)) 

Boekinformatie

Titel: Voordat de koffie koud wordt

Auteur: Toshikazu Kawaguchi

ISBN: 9789029093668

Uitgever: Meulenhoff

Verschijningsdatum: 11 augustus 2020

Aantal pagina’s: 256

Prijs: € 19,99

Clairy Polak - Voorbij, voorbij

Dit is het vierde boek dat ik las voor de hebban-debuutprijs. Zo lang mogelijk uitgesteld im het te lezen, want ik zag er nogal tegenop. Bang dat het te confronterend zal zijn, te dichtbij komt. Want zoals er op de website van de uitgeverij al staat: “Steeds meer mensen komen eens in hun leven in aanraking met dementie of alzheimer, vaak met verwoestende gevolgen.” En dat is ook hier het geval.

Het verhaal

De ontmoeting tussen Leo en Judith leidt tot een bijna symbiotische liefde – onverwacht, gezien hun totaal verschillende achtergrond. Vijfentwintig jaar lang kwam daar niets of niemand tussen. Tot de alzheimer zijn verwoestende werk kwam doen. Zowel Leo als Judith valt ten prooi aan grote verwarring. Leo’s verleden dreigt radicaal te worden uitgegumd, terwijl Judith probeert hun gezamenlijke leven aan de vergetelheid te ontrukken en haar eigen toekomst opnieuw vorm te geven. Met de moed der wanhoop en een flinke dosis zelfspot probeert ze het hoofd boven water te houden. Aan de hand van Leo’s verhalen over zijn jeugd en haar eigen herinneringen probeert ze de steeds vager wordende foto van Leo’s leven weer wat diepte te geven en daarmee een basis te leggen om door te gaan.

De schrijver

Clairy Polak (30 mei 1956) is een Nederlandse journalist en radio- en televisiepresentator. Ze is vooral bekend van actualiteitenprogramma's als NOVA, Buitenhof en Het filosofisch kwintet. In 1998 werd ze uitgeroepen tot beste radiomaker van het jaar bij Radio 1, in 2010 ontving ze de Sonja Barend-Award en in 2014 de Zilveren Reissmicrofoon voor haar gehele radio-oeuvre.

Mening

Oh, wat zag ik er tegenop om dit boek te gaan lezen. Toen ik de longlist zag, hoopte ik heel erg dat ik dit boek niet zo hoeven te lezen. Maar, het zat bij de selectie. En nou moet ik niks lezen, ik mag ook stoppen (en dat dan aangeven, dat is ook een optie op het jury-formulier), maar ik wilde het wel proberen. Al was het wel het laatste boek van de vier. En las ik eerst nog wat anders tussendoor. Maar halverwege mei was het toch zo ver. Met een kleine knoop in mijn maag begon ik aan dit boek.

En toen... zo veel herkenning! Zo veel liefde, zo veel warmte, zo veel eenzaamheid, zo veel dingen die misschien nog gaan komen... zo mooi!

Ik dacht dat het misschien nog heftiger zou worden, en dat was ook el zo, maar nergens werd ik er verdrietig van. Ik ben erg onder de indruk van dit boek. Zo treffend, zo herkenbaar, zo naar wat er nog gaat komen maar wat onvermijdelijk lijkt te zijn.

Het is wel duidelijk dat ik ook te maken heb met iemand die Alzheimer heeft. Net zoals Leo is de persoon ook relatief jong, komt ook uit Rotterdam, heeft ook geen hulp nodig want het gaat allemaal prima. Maar ondertussen gaat het de partner, net als Judith, niet in de koude kleren zitten.

Ik ben door dit boek meer gaan nadenken over hoe het in het echte leven verder zal gaan. Wat te doen. Ik vind Judith een eeg sterke vrouw. Hoe dapper dat ze nu zelf weer probeert te leven. Hopelijk kan dat in het echte leven ook zo gaan als het zo ver is.

Je leest het verhaal van Judith over de strijd die zij en Leo leveren tegen een ziekte waar geen medicijn voor is. Zelfs het remmende medicijn lijkt niet te remmen. In de stukken die Leo schrijft, cursief gedrukt dus duidelijk te onderscheiden van het gewone verhaal, geven de aftakeling ook goed weer. Het wordt steeds onsamenhangender, nietszeggender.

Ik vond het een prachtig boek over een heel heftig onderwerp, zeker als het zo dichtbij komt. Het is verdrietig, maar ik werd er zelf niet sip van. Meer berusting en herkenning, het is zo en er is nauwelijks iets tegen te doen. Hoe moeilijk ook, je moet er als buitenstaander mee om gaan... dat doet Judith.

Dankjewel Clairy Polak, voor dit mooie boek!

En dank hebban dat ik het moest/mocht lezen.

Boekinformatie

Titel: Voorbij, voorbij

Auteur: Clairy Polak

ISBN: 9789029093392

Uitgever: J.M. Meulenhoff

Verschijningsdatum: 14 juni 2019

Aantal pagina’s: 256

Prijs: € 19,99

Ook verkrijgbaar als e-book en luisterboek

Meulenhoff Matinee (uitje naar de uitgeverij!)

Wat ben ik blij dat ik in de boekhandel werk, dat is jullie vast niet ontgaan. En helemaal omdat er, naast het werken in de winkel, ook allerlei andere dingen bijkomen. Zoals leesexemplaren, de eeuwige verleiding van alle boeken die je nog wilt lezen en daarom wilt kopen én leuke uitjes als De Beste Boeken Live. Deze keer was het weer tijd voor een leuk uitje, naar de Meulenhoff Matinee.

Samen met collega en vriendin Nanja toog ik dus naar Amsterdam voor een leuke middag bij uitgeverij Meulenhoff Boekerij.

De weg naar de Mondriaantoren, waar de uitgeverij op de 16e verdieping huist, was er eentje met een klein hobbeltje. Het laatste stukje reed er geen trein. In plaats van de metro te nemen, besloten we te gaan lopen. Heerlijk met de resten van storm Ciara die om ons heen woelde liepen we het laatste stuk naar de uitgeverij. En nog een klein stukje verder (want ja, er lag een geocache voor de deur!) maar daarna toch snel naar binnen.

Daar werden we verwelkomd door Peter van de Bogaert, die ons meenam naar de 16e etage. Wat meteen opviel was het geweldige uitzicht. Vroeger zaten de meeste uitgeverijen op de grachten in Amsterdam (Heren-, Keizers- en Prinsengracht), maar inmiddels verplaatsen ze zich dus ook. En ook deze locatie heeft dus wel wat. Er stonden heerlijke broodjes voor iedereen klaar, en langzaam maar zeker (want er reden wel meer treinen niet of anders) druppelden diverse boekhandelaren binnen.

Laurent Binet

Toen iedereen voorzien was van broodjes en een zitplaats begon de middag. De eerste gast was Laurent Binet, bekend van zijn boek HhhH (waarvan ik moet toegeven dat ik het niet heb gelezen). Hij werd geïnterviewd door Margot Dijkgraaf over zijn nieuwe boek dat in maart gaat verschijnen, Beschavingen. Dat boek gaat over de alternatieve wereldgeschiedenis. Een wat-als?-roman. Wat als de inca’s wel paarden, ijzer en anti-virussen voor Europese ziektes hadden gehad? Dan was er een invasie van Europa door de Inca’s geweest. En dat beschrijft Binet. Het was de eerste keer dat hij in het buitenlands in het Engels over zijn nieuwe boek praatte, waardoor er soms gezocht moest worden naar de goede Engelse vertaling van woorden, maar dat maakte de man alleen maar leuker. Hij zat met een grote lach te vertellen over zijn boek en hoe hij bijvoorbeeld Cervantes er nog in had kunnen krijgen omdat hem dat leuk leek. Binet zag die dag ook voor het eerst de omslag van de Nederlandse vertaling van zijn boek en was ook daar mee in zijn nopjes. Ik zou dit boek wel willen lezen!

Gebrouwen door vrouwen

Na Laurent Binet was het tijd voor een van de zussen van Gebrouwen door vrouwen. Do en Tessel de Heij zijn zussen en hadden als hobby bierbrouwen in hun eigen huis. Dat beviel zo goed en de biertjes vielen zo in de smaak dat er al gauw werd gevraagd of ze grotere hoeveelheden konden brouwen. Het was een leuk en enthousiast verhaal over ondernemen, risico nemen, geloven in jezelf en vooral lol hebben in wat je doet. Do straalde uit dat ze er plezier in had en de verhalen, die je in hun boek Gebrouwen voor vrouwen kunt lezen, werden heerlijk verteld. Het is dat ik geen bier lust...

Toen was het tijd voor pauze, waarin volop bier geproefd kon worden (door anderen dus).

Nanja, ik en Jung Chang.

Na de pauze was het tijd voor Jung Chang. Hoera! De schrijfster van Wilde Zwanen, het boek waardoor ze bekend werd over haar oma, heeft een nieuw boek geschreven: Dochters van China. Drie zussen uit Shanghai vormden voor een belangrijk deel van de twintigste eeuw het middelpunt van de macht in China. Kleine zus, Mei-ling, was mevrouw Chiang Kai-shek, first lady van het precommunistische nationalistische China en zelf ook zeer actief in de politiek. Grote zus, Ei-ling, was Chiangs officieuze belangrijkste adviseur. Ze zorgde ervoor dat zijzelf de rijkste vrouw van China werd en haar man de eerste minister onder Chiang. Rode zus, Ching-ling, trouwde met Sun Yat-sen, oprichter van de Chinese republiek en later rechterhand van Mao. Drie tegenpolen volgens mij. Chang kon geweldig vertellen, de interviewster hoefde maar een halve vraag te stellen of er kwam een heel verhaal uit. Erg uitnodigend om het boek te gaan lezen binnenkort. Na afloop signeerde Jung Chang ook nog haar boek. Pleuntje bleek een lastige naam, maar haar naam in Chinese letters was ook erg lastig vertelde ze me.

Omdat de treinen nog steeds niet lekker reden, wandelden Nanja en ik samen weer gezellig naar Station Duivendrecht. Helaas was de wind gedurende de dag gedraaid, maar het was nog droog. We waren precies op tijd voor onze trein en hebben samen heerlijk gekletst en nagenoten van deze erg leuke middag. Wanneer kunnen we weer??!!

Niet uitgelezen boeken

Ik lees veel (echt?) en graag, maar ook ik pak wel eens een boek waar ik niet helemaal blij van word. Om verschillende redenen. Ik lees dan ook regelmatig boeken niet uit en daar schijf ik dan niks over. Tot vandaag, want het leek me ook eens leuk om te laten weten wat ik nou niet lees en waarom.

Ik zal een paar boeken noemen, met het verhaal erbij en de reden waarom ik er in gestopt ben.

Het fluisternetwerk - Chandler Baker

Het verhaal: Sloane, Ardie, Grace en Rosalita werken al jaren bij Truviv, Inc. Het plotselinge overlijden van de directeur betekent dat hun baas, Ames, waarschijnlijk de leiding over het hele bedrijf zal overnemen. Ames wordt al jaren omringd door geruchten over hoe hij vrouwen behandelt. Deze geruchten zijn altijd genegeerd, onder de tafel geveegd door degenen hogerop. 
Deze keer, als ze ontdekken dat Ames zich ongepast gedraagt, zullen ze het niet zomaar laten gaan. Deze keer is het genoeg geweest. Het besluit van Sloane en haar collega’s ontketent een catastrofale in het kantoor. Leugens zullen worden ontmaskerd. Geheimen zullen worden onthuld. En niet iedereen zal het overleven. 

Al hun levens – als vrouwen, moeders, echtgenotes, vriendinnen, zelfs als tegenstanders – zullen dramatisch veranderen.

Niet uitgelezen omdat: het geschreven is in een we-perspectief. Wat? Een we-perspectief? Ik geef toe, ik kende het ook niet, had nog nooit eerder een boek vanuit een we-perspectief gelezen. Het we-perspectief wordt gebruikt om een groep tegenover 1 persoon te zetten. In dit geval 3 werkneemsters tegenover een leidinggevende. En ik begreep er niks van... ik ben aantekeningen gaan maken om verbanden te zien, en steeds moest ik terug zoeken wie wie ook al weer was. Na 100 bladzijdes heb ik het opgegeven. Sorry!

Charles den Tex - Verloren vrouw

Het verhaal: De jonge Djenna wordt in het holst van de nacht gewond op straat aangetroffen door oplichter Luc. Ze lijdt aan geheugenverlies en aanknopingspunten om haar verleden te achterhalen lijken er niet te zijn. Als ze zelf op zoek gaat, blijkt dat ze wordt gezocht. Wie is ze? Is ze iemand die ze liever niet wil zijn?

Van willoze prooi verandert Djenna in een meedogenloze jager, bijgestaan door Luc. Zij weet niet wie ze is, hij moet zijn ware identiteit geheimhouden. Zij is hypermodern, hij is ouderwets. Zij is onderdeel van een geavanceerd systeem, hij houdt zichzelf volledig offline. Samen moeten ze haar opdrachtgever vinden en verslaan zodat zij weer zichzelf kan worden. Steeds weer blijkt: er zijn geen good guys meer, alleen nog maar bad guys. En Djenna…

Niet uitgelezen omdat: het toch niet mijn soort boek bleek te zijn. De voorpublicatie heb ik gelezen en die trok me op zich wel aan. Zo veel in ieder geval om het hele boek eens te proberen. Maar al snel bleek dat het me te vaag was. Dat was die voorpublicatie ook al, maar dat zijn maar twee hoofdstukken ofzo, dus ik dacht dat er wel lijn in zou komen. Dat zal ook vast wel, alleen voor mij niet snel genoeg. Verhoren (waarbij ik maar niet kon onthouden welke letters voor welke persoon stonden), twee jongens op het slechte pad (maar volgens mij kruimelcriminelen nog), een zware jongen en een of ander bedrijf in tech-iets. Een combinatie die mij te ondoorzichtig was ok door te lezen.

Chloe Benjamin - De onsterfelijken

Het verhaal: New York, 1969. De broers en zussen Gold krijgen als kind hun sterfdatum te horen van een helderziende. De voorspelling heeft grote gevolgen voor hen in de vijftig jaar die volgen en allevier proberen ze op eigen wijze het lot te bezweren: oogappel Simon vlucht naar de westkust, op zoek naar de liefde in het San Francisco van de jaren tachtig. De dromerige Klara wordt illusionist in Las Vegas, geobsedeerd door de grens tussen werkelijkheid en fantasie. Oudste zoon Daniel zoekt naar zekerheid als legerarts in de jaren na 9/11, hopend aan het lot te kunnen ontkomen. En de serieuze Varya probeert de grens tussen de wetenschap en onsterfelijkheid te breken. De onsterfelijken is een prachtige ode aan de onontkoombare kracht van verhalen en van familiebanden.

Niet uitgelezen omdat: ik op dat moment te veel andere interessantere boeken in huis had en ik, eenmaal begonnen in dit boek, steeds andere boeken tussendoor ging lezen. Daardoor moest ik iedere keer weer een stukje terug lezen om te weten waar ik ook al weer was gebleven. En als je veel boeken tussendoor leest, is het waarschijnlijk gewoon niet het goede moment voor dit boek. Dus het staat nog steeds op mijn wil-ik-nog-lezen-lijst, die nooit korter lijkt te worden.... misschien kom ik er ooit nog eens aan toe.